भाग ९५
गावाजवळच्या घनदाट जंगलात एक गूढ शांतता पसरली होती. रात्रीच्या अंधारात, चंद्रप्रकाशाच्या फिकट झळाळीत, आशय आपल्या साथीदारांची वाट पाहत एका मोठ्या वृक्षाखाली उभा होता. थोड्याच वेळात, जंगलाच्या वेगवेगळ्या दिशांनी काही गडद छायाचित्रे हलताना दिसू लागली. ते होते पिशाच्च शिकारी—शत्रूच्या छायेत वावरणारे, मृत्यूला सामोरे जाणारे योद्धे.
आशयने नजर फिरवली. त्या गर्द रात्रीतही त्याच्या तीक्ष्ण नजरेने हालचाली टिपल्या. झाडांच्या फांद्यांमधून सावल्या झपाट्याने सरकत होत्या. काही क्षणांतच, वेगवेगळ्या दिशांमधून आलेले योद्धे त्याच्या समोर उभे राहिले. ते कोणी साधेसुधे सैनिक नव्हते—हे होते पिशाच्च शिकारी, रात्रीच्या अंधारात वावरणारे, सैतानाशी खेळणारे. त्यांच्या कपड्यांनी रक्ताचे डाग झेलले होते, चेहऱ्यावर काळजी नव्हती, फक्त निर्धार होता. त्यांच्या पाठीवर असलेल्या भेदक शस्त्रांनी चंद्रप्रकाशात चमक उमटत होती.
जंगलाच्या मध्यभागी, एक गूढ शांतता पसरली होती. मशालींचा उजेड सावल्यांना मोठे करत होता. आशय आणि त्याचे सहकारी पिशाच्च शिकारी एका मोठ्या वृक्षाच्या खाली गोळा झाले होते. त्यांच्या चेहऱ्यावर थोडीशी उत्कंठा, थोडासा राग आणि संपूर्ण निर्धार दिसत होता.
सर्व शिकारी एकत्र जमले. प्रत्येकाच्या कमरेला आशयसारखीच धारदार हत्यारे होती—चमचमत्या तलवारी, चंद्रप्रकाशात झळाळणारे चाकू आणि विशिष्ट धातूचे बनवलेले तीक्ष्ण बाण, जे केवळ दैत्यांचा नाश करण्यासाठीच बनवले गेले होते. आशयने सर्वांवर नजर फिरवली आणि म्हणाला, "माझ्या मित्रांनो, आजपर्यंत आपण अनेक भयानक प्राण्यांना ठार केले, दैत्यांना संपवले, पण आता समोरचा शत्रू वेगळा आहे. हा केवळ एक व्यक्ती नाही, तर एक महाशक्ती आहे—सहस्त्रपाणी! हा फक्त माझा नाही, तर आपल्या सर्वांचा शत्रू आहे. त्याने आपल्या भूमीवर अराजक माजवलंय, निरपराध लोकांचा बळी घेतलाय आणि आता तो एका नव्या महाशक्तीच्या मागे लागलाय."
कर्ण: (हातातील कट्यार फिरवत) "आशय, आम्ही इथे आलोय. पण सांग, आता पुढे काय? सहस्त्रपाणी हा काही साधासुधा शत्रू नाही. त्याच्याशी भिडण्याचा अर्थ मरणाच्या दारात जाण्यासारखा आहे."
वरुण: (खांद्यावर असलेला बाणाचा-भाता खाली ठेवत) "कर्ण बरोबर बोलतोय. आपण आजवर कित्येक राक्षसांचा सामना केला, पण सहस्त्रपाणी हा काही वेगळाच प्रकार आहे. त्याच्याकडे महासत्ता आहे. आपण त्याला हरवू शकतो याची तुला खात्री आहे का?"
आशय: (गंभीर आवाजात) "खरे सांगायचे तर… खात्रीपेक्षा अधिक काही आहे माझ्याकडे—समज आणि सत्य. सहस्त्रपाणी हा नुसता शक्तिशाली नाही, तो भयानक आहे. पण त्याची कमजोरी सुद्धा आहे, आणि ती आपण ओळखली पाहिजे."
रुद्र: (हसत) "कमजोरी? आणि ती तुला ठाऊक आहे? हे तर भन्नाटच!"
आशय: (डोळे रोखून) "हो, ती आहे. आणि ती त्याच्या स्वतःच्या लालसेत आहे. तो शक्तीच्या मागे धावत आहे, पण त्याला कधीच समाधान मिळणार नाही. त्याने आता रक्तपिंड मिळवलाय, आणि तो त्याचा उपयोग करून काहीतरी भीषण करायला जातोय."
वरुण: (डोळे मोठे करत) "रक्तपिंड! म्हणजे… तो अखेरीस ते मिळवू शकला? जर त्याने त्याचा वापर केला, तर..."
कर्ण: (मध्येच बोलत) "तर हा संपूर्ण प्रदेश उध्वस्त होईल!"
आशय: "म्हणूनच मी तुम्हाला बोलावलंय. हा लढा आपल्यासाठी फक्त एक मोहिम नाही, हा अस्तित्वाचा प्रश्न आहे. जर सहस्त्रपाणी रक्तपिंडाच्या सामर्थ्याचा योग्य तो वापर करू लागला, तर पिशाच्चांना कोणी थांबवू शकणार नाही. ना तुम्ही, ना मी, ना कोणताही जीवंत मनुष्य."
रुद्र: (मुठी आवळत) "म्हणजे आपण काहीतरी करायला हवे. पण… सहस्त्रपाणी कुठे आहे हे तुला नक्की माहिती आहे का?"
आशय:(राजवीरकडे बोट दाखवत) "हो. त्याचे गडावर स्थान निश्चित झालंय. राजवीर नुकताच तिथून परत आला. त्याच्या माहितीनुसार, तो रस्ता आपल्याला नक्की येथून तिथे घेऊन जाऊ शकतो. तिथे पोहोचणे सोपे नाही, पण अशक्यही नाही."
कर्ण: (गंभीर होत) "मग तुझी योजना काय आहे? आपण थेट गडावर हल्ला करतोय की आधी तेथील गुप्त माहिती गोळा करतोय?"
आशय: "आधी आपण सावधगिरीने राहू. आपल्याला सहस्त्रपाणीच्या हालचालींवर लक्ष ठेवायचे आहे. तो रक्तपिंडाचा उपयोग करण्याच्या किती जवळ आला आहे हे समजून घ्यायला हवे. एकदा का तो कमकुवत आहे असे कळले, की आपण त्याच्यावर घातक प्रहार करू."
वरुण: "आणि जर तो आधीच रक्तपिंड वापरू लागला असेल तर?"
आशय: (गंभीर स्वरात) "तर आपल्याला तो थांबवावाच लागेल… कोणत्याही किंमतीवर!"
काही क्षण जंगलात एक चीड आणणारी शांतता पसरली. प्रत्येक शिकार्‍याने आपल्या शस्त्रांवरून हात फिरवला. ही लढाई त्यांच्या अस्तित्वासाठी होती. आता माघार घेण शक्य नव्हते.सर्व शिकारी एकमेकांकडे पाहू लागले. काही क्षण विचार केल्यानंतर, सर्वांनी एकत्र माना डोलावल्या. त्यांच्या डोळ्यांत आता केवळ एकच गोष्ट होती—युद्धाची तयारी.
---
गडाच्या आत, सहस्त्रपाणी सिंहासनाजवळ पोहोचला. त्याच्या मागे काही निष्ठावान सैनिक सावधपणे उभे होते. पण त्याच्या लक्षात एकच गोष्ट होती—सिंहासनाच्या मागे ठेवलेले रक्तपिंड.
त्याने हळूहळू त्या दिव्य खड्याजवळ पाऊल टाकले. रक्तपिंडातून हलकासा लालसर प्रकाश पसरत होता, जणू काही ते सजीव होते. सहस्त्रपाणीने त्याच्या बाजूला उभ्या असलेल्या सैनिकाकडे पाहिले आणि आदेश दिला, "हे उचल!"
सैनिकाने क्षणभर सहस्त्रपाणीच्या चेहऱ्याकडे पाहिले. त्याच्या डोळ्यांमध्ये निर्धार होता, पण एका क्षणी भीतीने त्याच्या हातापायात थोडीशी थरथर उमटली. रक्तपिंडाकडे पाहताच एक विचित्र अस्वस्थता त्याच्या मनात दाटली. तरीही, सहस्त्रपाणीच्या आदेशाला अव्हेर करणे त्याच्या गावीही नव्हते. त्याने मन घट्ट केले आणि हळूहळू रक्तपिंडाकडे हात पोहोचवला . त्या चमकत्या खड्यावर त्याचा हात टेकताच एक भयंकर घटना घडली—एक प्रचंड उष्ण लाट त्या खड्यातून उसळली आणि त्याच क्षणी सैनिकाच्या शरीरातून वेदनेचा तीव्र आक्रोश उमटला. त्याचा संपूर्ण देह वीजेच्या झटक्याने थरथर कापू लागला, त्याच्या डोळ्यांमध्ये तीव्र वेदना स्पष्ट दिसू लागली. काही क्षणांतच तो जोरात मागे फेकला गेला आणि जमिनीवर पडताच त्याचा देह निश्चल झाला. सभागृहात असलेल्या प्रत्येक सैनिकाच्या हृदयाचा ठोका चुकला. सहस्त्रपाणी मात्र शांत होता, जणू काही ही घटना त्याला अपेक्षीतच होती.
सहस्त्रपाणीने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं. "कोणीही या रक्तपिंडाला हात लावू शकत नाही... पण मी वेगळा आहे, माझ्याकडे मायावी शक्ती आहे."
त्याने हसत हसत रक्तपिंडाकडे पाहिले आणि हलकेच आपला हात पुढे केला. मात्र, यावेळी त्याने खड्याला थेट स्पर्श केला नाही. आपल्या हातातल्या जादुई शक्तीचा वापर करत, फक्त एका बोटाने रक्तपिंडाच्या दिशेने इशारा केला. हळूहळू, खड्याने हवेत वर येण्यास सुरुवात केली आणि सिंहासनाच्या पोकळीबाहेर तो उचलला गेला. लालसर किरणे आता अधिक तीव्र झाली होती, सभागृहाच्या दगडी भिंतींवर त्यांचे प्रतिबिंब पडत होते. रक्तपिंडाचा उष्ण प्रवाह सहस्त्रपाणीच्या संपूर्ण शरीरातून जाऊ लागला. त्याच्या चेहऱ्यावर एक वेगळाच समाधानाचा भाव उमटला. त्या दिव्य खड्याची ऊर्जा त्याच्या हातात आली होती. आता त्याच्यापुढे कोणताही अडसर राहिला नव्हता.
त्याच्या चेहऱ्यावर क्रूर आनंद झळकला. "हीच ती शक्ती... हीच ती गोष्ट, जी माझे अंतिम साम्राज्य उभारेल!"
सहस्त्रपाणीने हळूच आपल्या हाताचा हलका इशारा केला आणि रक्तपिंड त्याच्या तळहाताच्या वर थोडा अधिक स्थिरावला. मात्र, त्याच्या त्वचेला त्याचा प्रत्यक्ष स्पर्श होऊ दिला नाही.तो फक्त हवेतच तरंगत होता, पण तरीही त्याच्या आसपासची ऊर्जा सहस्त्रपाणीच्या शरीरात वाहू लागली. त्याच्या आजूबाजूला उमटणाऱ्या लालसर प्रकाशाची तीव्रता वाढू लागली. सभोवतालच्या वातावरणात अचानक एक अज्ञात भार उत्पन्न झाला—हवेचा दाब बदलल्यासारखा वाटत होता. सहस्त्रपाणीने डोळे मिटले आणि शरीरात उमटणाऱ्या त्या विलक्षण ऊर्जेचा अनुभव घेतला. त्याच्या नसांमधून गरम लहरी वेगाने प्रवाहित होऊ लागल्या. काही क्षणांत त्याच्या हृदयाच्या ठोक्यांचा वेग वाढला, त्याच्या शरीरावर हलकीशी कंपने उमटू लागली. त्याच्या आत एक वेगळाच आत्मविश्वास निर्माण झाला होता—एक दैवी सामर्थ्य प्राप्त झाल्यासारखे. रक्तपिंडाची शक्ती आता त्याच्या अधीन होती. त्याच्या मनात एकच विचार चमकून गेला—"आता कुणीही मला थांबवू शकत नाही!"
त्याच्या डोळ्यांत आता वेडसर चमक होती. तो स्वतःशीच म्हणाला, "मी आता अजेय आहे... आणि आता मला त्या अपत्याचा शेवट करणेही आता अशक्य नाही!
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा