रात्र काळ्या गडद चादरीसारखी पृथ्वीवर पसरली होती. चंद्रप्रकाशही जणू भीतीने दबलेला वाटत होता. पिशाच्च शिकारींचा ताफा गडाच्या दिशेने सावकाश, पण निर्धारपूर्वक मार्गक्रमण करत होता. त्यांचे प्रत्येक पाऊल कोरड्या जमिनीवर एक जड भार टाकल्यासारखे वाटत होते.जंगलाच्या त्या रस्त्याला आता हिंसेचा गंध येत होता. जंगलातील वारा त्यांच्या अस्त्रांना हळुवार स्पर्श करून पुढे सरकत होता, जणू त्याने स्वतःही या महायुद्धाचा साक्षीदार व्हायचे ठरवले होते.
राजवीर सर्वात पुढे चालला होता, त्याच्या हातात तलवार होती, आणि मनात एकच विचार—या युद्धाचा फक्त एकच परिणाम असणार, विजय किंवा विनाश! आशय त्याच्या शेजारी होता, त्याच्या चेहऱ्यावर देखील गंभीर विचार दिसत होते. त्याने पिशाच्च शिकाऱ्यांना स्वतःहून बोलावले होते, आणि आता ते सर्वजण त्यांच्या कट्टर शत्रूला संपवण्यासाठी एकत्र आले होते. बलदेवच्या लांडग्यांचे गरजणे वातावरणात भीतीची छाया पसरवत होते. ती फक्त हिंस्र श्वापदे नव्हती, तर ते या लढाईचे निःशब्द साक्षीदार असणार होते. प्रत्येकजण जाणून होता की हे त्यांचे अंतिम युद्ध असणार होते.
या लढाईत माघार घेणे शक्य नव्हते. जर सहस्त्रपाणी जिंकला, तर त्याच्या क्रूरतेसमोर कुणीही उभे राहू शकणार नव्हते. पण जर त्यांनी विजय मिळवला, तर हा अंधकार कायमचा संपुष्टात येणार होता. प्रत्येकाच्या मनात हीच जाणीव होती—हा लढा केवळ त्यांच्या जिवासाठी नव्हता, तर संपूर्ण सृष्टीच्या भविष्यासाठी होता!
जर सहस्त्रपाणी जिंकला, तर या सृष्टीला अराजक आणि अंधकाराच्या गर्तेत लोटल्याशिवाय तो स्वस्थ बसणार नव्हता. त्याच्या विजयाने नुसतेच निर्बलांचे संहार होतील असे नव्हते, तर जगातल्या प्रत्येक न्यायप्रिय शक्तीचा अस्त झाला असता. त्यामुळेच, कोणत्याही परिस्थितीत त्याला रोखणे आवश्यक होते.
सहस्त्रपाणीचा विजय म्हणजे फक्त एका राजाचा किंवा गुरूचा उत्कर्ष नव्हता, तर तो संपूर्ण सृष्टीसाठी विनाशाची घंटा ठरणार होता. त्याच्या मनात केवळ साम्राज्य वाढवण्याची महत्वाकांक्षा नव्हती, तर सृष्टीवर संपूर्ण वर्चस्व गाजवण्याची लालसा होती. तो आपल्या प्रचंड शक्तीने प्रत्येक नैसर्गिक नियम मोडीत काढणार होता. दयामाया, प्रेम, न्याय—या संकल्पनांना तो मूर्खपणाचे प्रतीक मानत होता. जर तो जिंकला, तर ही सृष्टी अराजकाच्या गर्तेत लोटली जाईल, आणि अंधकाराशिवाय काहीच उरणार नाही, हे सगळ्यांना माहित होते.
त्याच्या सत्तेखाली निर्बलांचा केवळ छळच होणार नव्हता, तर संपूर्ण सृष्टीचा तो नाश करणार होता. जे कोणी त्याच्या विरोधात उभे राहतील, ते धुळीस मिळतील. त्याच्या राज्यात कुणालाही स्वतंत्र विचार करता येणार नव्हता; प्रत्येकजण त्याच्या आदेशानुसार वागणार होता. निसर्गाचा समतोल बिघडणार होता, आणि त्या अनंत शक्तीच्या हव्यासापायी तो स्वतःलाही विनाशाच्या उंबरठ्यावर नेणार होता.
म्हणूनच, कोणत्याही परिस्थितीत त्याला रोखणे गरजेचे होते. ही लढाई केवळ एका सिंहासनासाठी नव्हती, तर संपूर्ण सृष्टीच्या अस्तित्वासाठी होती. जर सहस्त्रपाणीला अडवले नाही, तर भविष्यात प्रकाशासाठी कोणतीही आशा उरणार नव्हती. त्यामुळे आशय, राजवीर, बलदेव आणि त्यांचे साथीदार या युद्धात मागे हटणे अशक्य होते. विजयाशिवाय दुसरा कोणताही मार्ग त्यांच्याकडे नव्हता.
गडापर्यंतचा रस्ता सोपा नव्हता. सहस्त्रपाण्याला पिशाच्च शिकाऱ्यांचा पाठलाग सुरू असल्याचा अंदाज होताच. म्हणून त्याने गडाभोवती अनेक सापळे लावले होते. रस्त्यात एक मोठा ओढा लागला. त्याच्या कडेला एक दलदलीचा पट्टा होता, जो वरून सरळसोट वाटत होता, पण आत खोलवर चिखलाच्या जाळ्यात खेचणारा होता.
"सावध! ही जमीन सुरक्षित वाटत असली तरी तिचा तळ कठीण नाही!" आशय जोरात बोलला, पण तोपर्यंत उशीर झाला होता.
शिकाऱ्यांपैकी काही जण त्या दलदलीत पाय अडकवून खाली खेचले जाऊ लागले. ते विव्हळत होते, हात बाहेर काढून मदतीसाठी ओरडत होते.
बलदेवने आपल्या लांडग्यांकडे पाहिले.
"तयार व्हा, मित्रांनो!" त्याने खुणेने आदेश दिला.
"तयार व्हा, मित्रांनो!" त्याने खुणेने आदेश दिला.
ते विशाल लांडगे गुरगुरत त्या दलदलीच्या बाजूला आले. त्यांनी त्यांच्या तिखट नखांनी आणि मजबूत जबड्यांनी चिखल उपसायला सुरुवात केली. काही शिकाऱ्यांनी आपली दोरी लावून त्यांना बाहेर खेचण्याचा प्रयत्न केला, तर काहींनी झाडांच्या फांद्यांचा आधार घेत त्यांना वर खेचण्याचा प्रयत्न केला.
बलदेवचा प्रमुख लांडगा, विशाल आणि तगडा असलेला "नरसिंह", त्याच्या पाठीवर एक शिकारी उभा राहू शकावा एवढा भक्कम होता. तो दलदलीच्या जवळ गेला आणि आपल्या तिखट नखांनी जमिनीत खड्डे खोदून दलदल हलकी करण्याचा प्रयत्न करू लागला. एकेकाळी फक्त शिकारी म्हणून जगणाऱ्या या लांडग्यांनी आता त्यांच्या सहकाऱ्यांना वाचवण्यासाठी प्राण पणाला लावले होते.
राजवीरने त्याची तलवार एका लाकडाला लावून त्यांना आधार द्यायचा प्रयत्न केला. आशयने काही उरलेली माणसे उचलून सुरक्षित बाजूला आणली.
थोड्याच वेळात, सगळे शिकारी दलदलीतून बाहेर आले. त्यांचे कपडे चिखलाने माखले होते, दमलेल्या शरीरावर चिखलातील हिस्त्र जीवांमुळे जखमा उठल्या होत्या, पण डोळ्यांत फक्त एकच गोष्ट दिसत होती—सहस्त्रपाणीचा नाश करण्याची जिद्द.
"ही फक्त सुरुवात आहे. सहस्त्रपाणी आपल्यासाठी किती अडथळे उभे करेल हे सांगता येत नाही," आशय गंभीरपणे म्हणाला.
"हो, पण याचा अर्थ तो आपल्याला घाबरतोय," बलदेवने हसत म्हटले. "जर तो इतके सापळे लावत असेल, तर त्याला माहीत आहे की आपण त्याच्यापर्यंत नक्की पोहोचणार आहोत."
राजवीरने तलवार बाहेर काढली आणि समोर असलेल्या गडाच्या दिशेने पाहिले. तिथे अजूनही अंधार होता, पण त्या अंधारामध्ये आता त्यांना विजयाची चाहूल दिसत होती.
"आपण आता थेट गडावर चालून जाऊ," आशय म्हणाला. "हल्ल्याची वेळ जवळ आली आहे!"
सर्व शिकारी आणि लांडगे सज्ज झाले. या एका निर्णायक लढाईत कोण जिंकेल, कोण टिकेल, हे फक्त काळच सांगू शकणार होता!
---------
सहस्त्रपाणी रक्तपिंडाच्या विलक्षण उष्णतेने भारावला होता. तो जणू काही एका अनोख्या ऊर्जेच्या प्रवाहात अडकला होता, जिथे काळोख आणि लालसर प्रकाश यांच्या लहरी एकत्र मिसळत होत्या. त्याच्या मेंदूत अकल्पित विचारांचा कल्लोळ माजला. शरीरातील रक्ताचा वेग प्रचंड वाढल्यासारखा वाटत होता, आणि हृदयाचे ठोके सामान्यांपेक्षा दुप्पट जलद झाले होते. त्याच्या तळहातावर तरंगणाऱ्या रक्तपिंडाने एक अनामिक कंपन निर्माण केले, जणू काही त्याने एखादा देवदत्त शापित खजिना स्पर्श केला होता.
सभोवताली उभ्या असलेल्या सैनिकांनी हा परिवर्तनाचा भयानक खेळ पाहिला. सहस्त्रपाणीच्या अंगावरच्या नसांचे ठिपके एकामागोमाग एक लालसर प्रकाशाने झगमगू लागले. त्याच्या काळसर त्वचेखाली जणू रक्ताचा लालसर ज्वालामुखी उसळू पाहत होता. त्याच्या प्रत्येक श्वासाबरोबर सभोवतालची हवा जड होत गेली, आणि एक विचित्र दडपण निर्माण झाले.
काही सैनिक अनाहूतपणे दोन पावले मागे सरकले, कारण त्यांना जाणवत होते की त्यांच्यासमोर उभा असलेला सहस्त्रपाणी आता तो नव्हता, जो काही क्षणांपूर्वी सिंहासनावर ऐटीत बसला होता. तो काहीतरी अधिक भयानक आणि शक्तिशाली बनत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर एक विजयी, पण भेसूर हास्य उमटले. तो आता एका वेगळ्याच स्तरावर पोहोचला होता—मानवी अस्तित्वाच्या पलिकडचा, एका अमर आणि भयावह शक्तीचा नवा अधिपती.
काही सैनिक अनाहूतपणे दोन पावले मागे सरकले, कारण त्यांना जाणवत होते की त्यांच्यासमोर उभा असलेला सहस्त्रपाणी आता तो नव्हता, जो काही क्षणांपूर्वी सिंहासनावर ऐटीत बसला होता. तो काहीतरी अधिक भयानक आणि शक्तिशाली बनत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर एक विजयी, पण भेसूर हास्य उमटले. तो आता एका वेगळ्याच स्तरावर पोहोचला होता—मानवी अस्तित्वाच्या पलिकडचा, एका अमर आणि भयावह शक्तीचा नवा अधिपती.
"स्वामी, तुम्ही ठीक आहात का?" एका सैनिकाने धीर करून विचारले.
सहस्त्रपाणीने डोळे उघडले. त्याच्या डोळ्यांत आता भेसूर लालसर झळाळी होती. चेहऱ्यावर एक विकृत समाधान पसरले होते.
"मी... पूर्वीपेक्षा अधिक शक्तिशाली झालो आहे," तो पुटपुटला.
"मी... पूर्वीपेक्षा अधिक शक्तिशाली झालो आहे," तो पुटपुटला.
सहस्त्रपाणीने रक्तपिंड हवेत तरंगवत समोर पाहिले. आता त्याला हे स्पष्ट झाले होते की हा खडाच त्याच्या विजयाची गुरुकिल्ली आहे. पण अजून एक गोष्ट शंका निर्माण करत होती—ही शक्ती त्याला नक्की कुठवर घेऊन जाणार? हा खडा त्याचा दास होणार की तोच या खड्याचा गुलाम होईल?
"हे रक्तपिंड मला त्या महामानवी अपत्याचा नाश करण्यास मदत करेल," त्याने स्वतःशीच पुटपुटत निर्णय घेतला. "मात्र, याचा योग्य वापर केला नाही, तर हे माझाच नाश करेल.. याला कुठल्याही परिस्थितीत आपल्या पासून वेगळे होऊ द्यायचे नाही."
गडावर, सहस्त्रपाणीने रक्तपिंडाने त्याच्या हाताच्या तालावर केलेल्या पहिल्या प्रयोगाचा अनुभव घेतला होता. त्याने एका सैनिकाला त्याच्या दिशेने येण्यास सांगितले. जसजसा तो सैनिक जवळ आला, तसतशी रक्तपिंडाची चमक वाढत गेली. सहस्रपाण्याने त्याच्या बोटाच्या तालावर रक्तपिण्डाची किरणे सैनिकांवर फेकली. अचानक, त्या सैनिकाच्या चेहऱ्यावर वेदनेची छटा उमटली आणि काही क्षणांत त्याचा जीव गेला.
सहस्त्रपाणी स्तब्ध झाला.
"हे केवळ एक शस्त्र नाही... हे एक शापित वरदान आहे," तो स्वतःशीच म्हणाला.
जंगलात आणि गडावर अशा दोन वेगवेगळ्या ठिकाणी घडणाऱ्या या घटनांनी आता स्पष्ट केले होते की दोन्ही गट एकमेकांच्या विरोधात अंतिम टप्प्यात पोहोचत होते. आशयच्या शिकाऱ्यांची शक्ती आणि सहस्त्रपाणीचा रक्तपिंडाचा प्रयोग—या दोन्ही घटकांनी परिस्थिती अधिकच रोमांचक बनवली होती.
आता केवळ एकच प्रश्न होता—जो जिंकेल तोच टिकेल!
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा