रक्तपिंडाचा श्राप भाग ९९

कट्यारीने आर्यावर प्रहार केला, तेव्हा त्या प्रहरात ते केवळ एक शस्त्र नव्हते—तर अंधकाराने भरलेली विकृती होती. आर्याच्या गळ्यातून रक्त वाहू लागले, तिचे शरीर थरथरत खाली कोसळले, पण तिच्या चेहऱ्यावर एक विलक्षण शांतता होती. ती शांतता केवळ मृत्यूला सामोरी जाण्याची नव्हती, ती होती विश्वासाची—राजवीरवर, तिच्या अजन्म्या बाळावर आणि नियतीवर.तिच्या डोळ्यांतली चमक जणू सहस्त्रपाण्याकडे सांगत होती,
“मी हरले नाही.” त्या घायाळ अवस्थेतही ती आपला हात सावधपणे पोटावर ठेवत होती, जणू त्या अजूनही धडधडणाऱ्या जीवाला आधार देण्याचा प्रयत्न करत होती. तिचे डोळे मिटले, तरी तिचे बळ, तिची इच्छा आणि तिचा संघर्ष अजून जिवंत होता आणि तोच संघर्ष पुढचे भविष्य ठरवणार होता.