भाग २१
आशयने त्वरित त्या साखळदंडांना तोडण्याचा प्रयत्न केला. वक्रतुंडनेही त्याला मदत केली. त्यांनी राजवीरला शुद्धीत आणण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याला जबरदस्त मारहाण झाल्यामुळे तो पूर्णतः अशक्त झाला होता.
आर्या अजूनही वर शिष्यांकडे लक्ष देऊन होती. तिच्या उपस्थितीमुळे वादविवाद अजूनही सुरूच होते, याचा फायदा घेत आशय आणि वक्रतुंडने राजवीरला आधार देऊन तळघरातून बाहेर काढले. त्यांनी कुणालाही कळू न देता किल्ल्याबाहेर जाण्याचा प्रयत्न केला.
परंतु गडाचा परिसर सोडणे सोपे नव्हते. गडाच्या दरवाजाजवळ दोन शिष्यांनी त्यांना पाहिले. त्यांनी आरडाओरडा करण्या अगोदर आशयने राजवीरच्या सुरक्षेसाठी त्या दोघांवर झेप घेतली, तर वक्रतुण्डाने राजवीरला बाहेर काढण्याचा प्रयत्न सुरू ठेवला.
त्या शिष्यांना आशयने रोखून धरले. त्याने आपल्या शक्तीने त्यांना मागे ढकलले, पण ते अधिक शक्तिशाली होते. आशयला जोरदार वार बसले. तरीही तो थांबला नाही. त्याच्या शौर्यामुळे राजवीर आणि वक्रतुण्डाला बाहेर जाण्यासाठी वेळ मिळाला.
जेव्हा आशय पूर्णतः थकून गेला, तेव्हा आर्या त्याला सावरण्यासाठी तिथे पोहोचले. तिने आपल्या चातुर्याने आशयच्या खाली पडलेल्या स्प्रिंग धनुष्याने त्या शिष्यांना बाण मारले आणि आशयला तिथून बाहेर काढले. अखेर सगळे मिळून गडाबाहेर पडले आणि जंगलात पुन्हा एकत्र जमले.
राजवीरला वाचवून त्याच्या सुरक्षिततेची काळजी घेण्याचा आशयचा निर्धार पुन्हा एकदा दृढ झाला. आर्या आणि वक्रतुंडची साथ मिळाल्याने त्याला वाटले की, आता आपण सहस्रपाण्याला आणि त्याच्या शिष्यांना यशस्वीपणे पराभूत करू शकतो. परंतु त्यांच्या प्रवासात अजून किती संकटे उभी राहतील, हे मात्र अनिश्चित होते.
गडाच्या अंधाऱ्या तळघरातून राजवीरला बाहेर काढल्यावर आशय, आर्या आणि वक्रतुंडने वेगाने जंगलाच्या दिशेने धाव घेतली. राजवीरच्या जखमा गंभीर होत्या, आणि तो अजूनही पूर्ण शुद्धीवर नव्हता. आशयने त्याला आपल्या खांद्यावर घेतले होते, तर आर्या आणि वक्रतुंड सतत मागे-पुढे पाहत होते, कोणी पाठलाग करत आहे का हे पाहण्यासाठी.
दाट जंगलात प्रवेश केल्यानंतर त्यांना पुढे जाणे अधिक कठीण होत होते. मोठमोठे वृक्ष, गुंतागुंतीची वेली, आणि अंधारामुळे दिशा ठरवणे कठीण झाले होते.
त्या रात्री जंगलात एका लहानशा जागेवर त्यांनी थोडा विसावा घेतला. राजवीर अजूनही शुद्धीवर नव्हता, पण त्याचा श्वास चालू असल्याचे पाहून सगळ्यांना थोडा दिलासा मिळाला. पुढे काय करायचे, यासाठी त्यांनी नियोजन सुरू केले, आणि आशयच्या डोक्यात पुढील रणनिती तयार होत होती.
अचानक, काहीतरी कुजबुज ऐकू आली. आशयने तलवार काढली आणि सावध झाला. काही क्षणांतच झाडांच्या मागून काही आदिवासी समोर आले. ते कमालीचे मजबूत आणि लहान अंगाचे होते, पण त्यांच्या डोळ्यात शहाणपण आणि धूर्तपणा दिसत होता.
"तुम्ही कोण आहात? आणि या जंगलात काय करता?" आदिवासी प्रमुखाने कठोर आवाजात विचारले.
आर्या पटकन पुढे सरसावली. "आम्ही प्रवासी आहोत. आमचा मित्र गंभीर जखमी आहे. आम्हाला फक्त काही काळासाठी आसरा हवा आहे."
एक वृद्ध आदिवासी स्त्री पुढे आली आणि राजवीरकडे पाहू लागली. "हा माणूस खूप वेदना भोगत आहे. त्याच्या शरीरावर काळ्या शक्तींचे घाव आहेत. आम्ही मदत करू शकतो, पण त्यासाठी तुम्हाला काही काळ इथे थांबावे लागेल."
आशय आणि वक्रतुंडने एकमेकांकडे पाहिले. त्यांच्याकडे दुसरा पर्याय नव्हता.
आदिवासींनी त्यांना आपल्या गावी नेले. ते एक उंच झाडांमध्ये वसलेले छोटेसे गाव होते. लाकडी झोपड्या, मधोमध मोठे अग्निकुंड आणि सर्वत्र गूढ वातावरण. राजवीरला एका झोपडीमध्ये नेण्यात आले आणि काही औषधी वनस्पतींनी त्याच्यावर उपचार केले जाऊ लागले.
त्या रात्री, आदिवासी प्रमुखाने आशय आणि आर्याला बोलावले.
"तुम्ही ज्याच्यावर उपचार करत आहात, तो कोण आहे? आणि त्याच्या जखमा इतक्या गंभीर का आहेत?" प्रमुखाने विचारले.
आशयने थोडे थांबून सांगितले, "तो एक योद्धा आहे. त्याने खूप मोठ्या संकटांचा सामना केला आहे. आमच्या शत्रूंनी त्याला पकडले आणि यातना दिल्या."
आदिवासी प्रमुखाने डोळे मिटले आणि काहीतरी विचार करत राहिला. "या जंगलात राहणाऱ्या प्रत्येकाला माहित आहे की काही काळापासून अंधाऱ्या शक्ती सक्रिय झाल्या आहेत. तुमच्या मित्राने जर त्या शक्तींशी लढा दिला असेल, तर तो नक्कीच मोठा योद्धा असला पाहिजे."
त्या संभाषणादरम्यान, वक्रतुंड एका तरुण आदिवासी मुलाशी बोलत होता.
"तुमच्या लोकांना इथे पिशाच्यांचा काही त्रास होतो का?" वक्रतुंडने विचारले.
त्या मुलाने मान हलवली, "पूर्वी नाही. पण गेल्या काही काळापासून रात्री काही विचित्र माणसे आमच्या जंगलाजवळ फिरताना दिसत आहेत. त्यांच्या डोळ्यांत वेगळी चमक असते. काही लोक म्हणतात की ते माणसे नाहीत..."
आशय, आर्या आणि वक्रतुंडने एकमेकांकडे पाहिले. त्यांना खात्री होती की सहस्रपाणी यांच्या गुरुकुलातिलच काही पिशाच्च येथे फिरत असणार.कदाचित ते येथील काही लोकांना देखील घेऊन जात असतील.
दोन दिवसांच्या उपचारांनंतर राजवीरला थोडेसे बरे वाटू लागले. तो पूर्णपणे उठू शकत नव्हता, त्याच्या चेहऱ्यावर थोडी ऊर्जा आली होती. आर्या त्याच्याजवळ बसली होती.
"तुला कसे वाटतंय?" तिने हळू आवाजात विचारले.
राजवीरने हलके हसत उत्तर दिले, "मी अजून जिवंत आहे, यावर विश्वास बसत नाही."
आर्या हलकेच हसली, पण तिच्या डोळ्यांत अश्रू होते. "तू असाच लढत राहा, आम्ही सगळे तुझ्यासोबत आहोत."
तेवढ्यात, आदिवासी प्रमुख त्यांच्या झोपडीसमोर आले. "तुम्ही जितक्या लवकर या जागेवरून निघाल तितके चांगले. आम्हाला वाटते की कोणी तरी तुमच्या मागावर आहे."
आशयने लगेच निर्णय घेतला. "राजवीर चालण्याच्या स्थितीत आला की आपण लगेच पुढच्या प्रवासाला निघू."
त्या रात्री, गावात काहीतरी विचित्र घडले. एका आदिवासी माणसाने गावाबाहेर काहीतरी हालचाल पाहिली. जेव्हा तो जवळ गेला, तेव्हा एक काळ्या सावलीने त्याच्यावर हल्ला केला होता. त्याच्या किंचाळीने संपूर्ण गाव हलले.
त्या नरभक्षक पिशाच्चने त्या आदिवासी माणसाच्या मानेला तोंड लावून स्वतःच्या मोठ्या सूळ्यांनी त्याच्या मानेवर कडकडून चावा घेतला होता. आणि त्याच्या दोन दातांमुळे झालेल्या छिद्रातून तु आदिवासी माणसाचे रक्त चोखून चोखून पित होता.
आशय, वक्रतुंड आणि आर्या झोपडीतून बाहेर आले. समोर एक भयंकर दृश्य दिसत होते – एक नरभक्षक पिशाच्च, ज्याचे डोळे रक्तासारखे लाल होते, तो त्या सैनिकाच्या शरीरावर तुटून पडला होता.
गावातले सगळे जण समोरचा भीतीदायक प्रसंग पाहण्यासाठी बाहेर आले होते. कोणालाही त्या माणसाला वाचवायला जाण्याचे सामर्थ्याच नव्हते.प्रत्येक जण घाबरून त्यांच्याकडे जीव मुठीत धरून पाहत होता.
आशयने तलवार उपसली आणि ओरडला, "आपण पुन्हा संकटाच्या सावटाखाली आहोत!"
तो नर पिशाच्च अजूनही त्या माणसाचे रक्त पित होते, त्याच्या ओठातून आणि आदिवासीच्या मानेतून रक्ताचा सडा ओघळत होता.
आशयने मागून जाऊन त्याच्यावर हल्ला केला. तो अनपेक्षित हल्ल्याने बावचळला आणि आशय बरोबर लढण्यास तयार झाला. दोघांचे युद्ध होऊ लागले. पण आशय या वेळी सरस होता, तो त्याच्यावर आलेले प्रत्येक वार चुकवत होता.आणि त्याच्या शरीरावर तलवारीचे वार करत होता.
आशयने मागून जाऊन त्याच्यावर हल्ला केला. तो अनपेक्षित हल्ल्याने बावचळला आणि आशय बरोबर लढण्यास तयार झाला. दोघांचे युद्ध होऊ लागले. पण आशय या वेळी सरस होता, तो त्याच्यावर आलेले प्रत्येक वार चुकवत होता.आणि त्याच्या शरीरावर तलवारीचे वार करत होता.
अखेरीस त्या नर पिशाच्च्याने त्याची हार मानत तेथून पळ काढण्यास सुरुवात केली. आशयने त्याचा पाठलाग सुरू ठेवला, पण घनघोर अरण्यात तो काही वेळाने कुठे अदृश्य झाला याबाबत आशयला काहीही कळले नाही.
आशय पुन्हा एकदा आदिवासी पाड्या जवळ आला. तेथे सगळे जण त्याचीच वाट पाहत बसले होते. आदिवासी प्रमुख त्याच्या समोर आला आणि त्याला कुठे दुखापत झाली नाही ना हे विचारले. ही माणसे कोण होती. सध्या आमच्या पाड्याजवळ अशी माणसे खूप फिरताना दिसतात. अजून पर्यंत त्यांनी आमच्यावर हल्ला केला नव्हता. पण आज काहीतरी वेगळेच घडले. हे आमच्यासाठी वेगळे होते. आम्ही काही दिवसापूर्वीच येथे आलो आहोत. तरी देखील समिचीने आम्हाला येथे थांबु नका म्हणून सांगितले होते. पण आम्ही तिच्या वेड्या बोलण्याकडे लक्ष दिले नव्हते.आता याबद्दल जाणून घेण्यासाठी आपल्याला समीची कडे जावेच लागेल
क्रमशः
सदर कथेचे लिखाण सुरू आहे, पुढील भाग नियमितपणे इरा फेसबुक पेज वर येतील, त्यामुळे पेजला फॉलो करून ठेवा.
ता क: ही कथा पुस्तक काल्पनिक आहे. यातील नावे, पात्रे, स्थळे आणि घटना या लेखकाच्या कल्पनेचा अविष्कार आहेत किंवा काल्पनिक पद्धतीने ती योजली आहेत. कोणाही जिवंत वा मृत व्यक्तीशी, घटना प्रसंगाशी किंवा ठिकाणांशी त्यांचे साधर्म्य आढळल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.
सर्व हक्क राखीव आहेत, लेखकाच्या स्पष्ट लेखी परवानगीशिवाय या प्रकाशनाचा कोणताही भाग कोणत्याही स्वरूपात किंवा कोणत्याही प्रकारे पुनरुत्पादित किंवा कॉपी केला जाऊ शकत नाही किंवा कोणत्याही डिस्क, टेप, मीडिया किंवा इतर माहिती स्टोरेज डिव्हाइसवर हस्तांतरित किंवा पुनरुत्पादित केला जाऊ शकत नाही. पुस्तक परीक्षणातील संक्षिप्त अवतरण वगळता.
copyright: ©®
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा