रंग माळियेला...( भाग १९ वा)

" अजून तेच.. तुझं नाहीच आहे प्रेम माझ्यावर नाहीतर पुन्हा पुन्हा तेच उगाळत नसती बसलीस.. माझं रंगविरहीत प्रेम तुला कळलचं नाही.. आणि कधीच कळणार नाही.. थकलो मी आता.. जा तु घरी जा.." म्हणत त्याने तिचा हात सोडला..

त्याच्या हातुन सुटलेला हात तिला आता सहन झाला नाही.. ती पटकन त्याच्या कुशीत शिरली.

" आय लव्ह यु सुयश.. आय लव्ह यु सो मच.. वेड्यासारखं प्रेम करते रे तुझ्यावर.. वैदेहीला तुझ्या सोबत पाहून काळीज तुटतं माझं.. आज दिवसभर खूप सहन केलं मी.. पण आता नाही.. तुझ्याशिवाय मी अपूर्ण आहे.. तु जवळ असल्यावर मी वेगळ्याच जगात असते रे.. त्या जगापासून दूर जायची हिंमत नाही.." त्याच्या हृदयाची वाढलेली धडधड साक्षीला घेत तिने स्वत: च्या भावना व्यक्त केल्या..

तिचा प्रत्येक शब्द त्याच्या कानाला सुखावत होता. तिचा केवीलवाणा स्पर्श मनाला आनंदून जात होता.. त्याने तिच्या भोवतीची मिठी घट्ट केली..

काही वेळ एकमेकांत विसावत त्यांनी प्रेमाची परिपूर्ती साजरी केली..

तोच टाळ्यांचा आवाज कानावर पडताच ते भानावर आले.. त्याच्या मिठीतून बाहेर येत प्रज्ञाने डोळे टिपले.. 

" सुयश, मी चुकले.. माझ्यामुळे आपल्या नात्याला नाव नाही मिळालं.. माझ्यामुळेच तु वैदेहीसोबत लग्नाला तयार झालास.. पण माझ्या चुकीची शिक्षा तिला नको.. तु कर लग्न तिच्यासोबत.." प्रज्ञा बोलतच होती की त्याने तिच्या ओठांवर हात ठेवून तिला गप्प केले.. पुढच्याच क्षणी तो तिला घेऊन पार्टी हॉलमध्ये गेला..