रंग माळियेला...( भाग २४ वा)

थोड्याच वेळात सुयशचे मामा मामी हॉस्पिटलमध्ये पोहचले..

बहिणीला या अवस्थेत पाहून तो भाऊही ढासळला...

पण आता कोणीतरी खंबीर होऊन परिस्थिती हाताळणे महत्त्वाचे होते.. 

हॉस्पिटलचे सोपस्कर पूर्ण करत सरलाताईंच मृतशरिर घरी आणण्यात आले..

सुयशचे आजी आजोबा आपल्या लेकीच्या अश्या जाण्याने अगतिक झाले होते..

आपल्या नातवाला कुशीत घेऊन रडत होते..

ज्या घरातून लग्नाची वरात निघणार होती आज त्याच घरातून सरलाताईंची तिरडी उठत होती..

साऱ्यांचे काळिज गलबलून येत होते..

रामरावांच्या कुशीत शिरत सुयशही हुंदके देऊन आईला निरोप देत होता..

आईचं जाणं घराचं घरपण आणि लेकाचं अल्लडपण दोन्ही घेऊन जातं..

सुयश तर त्यांच्या काळजाचा तुकडा.. त्याच्यावर त्यांची स्वत: पेक्षा जास्त माया.

आणि आज त्याच काळजाच्या तुकड्याला आयुष्यभर पुरेल एवढ दु: ख देऊन त्या चालल्या होत्या..

स्मशानभूमीत त्यांच्या मृतदेहाला अग्नी देण्याचं धाडस होत नव्हतं सुयशचं.. काळीज रडत होतं आणि हात थरथरत होते.. रामरावांनी मन घट्ट करून सुयशच्या थरथरत्या हाताला धीर दिला..

मान हलवत सुयशने नकार दिला..

त्याला आधार देत रामरावांनी आपल्या पत्नीच्या मृतशरिराला अग्नि दिली...

उरला सुरला त्राणही संपला.. उभ्या जागी बसत सुयश जोरजोरत रडत होता..

खूप कष्टांनी स्वकियांनी त्याला घरी आणले...

पण आता काहीच तर शिल्लक नव्हते घरात.. घराची लक्ष्मी कायमची पंचत्वात विलीन झाली होती..

सकाळी जिने हट्टाने खाऊ घालून ऑफिसला धाडले होते ती आता कायमची सोडून गेली होती मग रात्रीचं जेवण तरी कसे गोड लागणार होते...

सुयश जेवायला तयार होईना शेवटी रामराव पुढे आले आणि लेकाला घास भरवले..

जेवता जेवताच रामरावांच्या कुशीत शिरून रडण्याऱ्या सुयशला प्रत्येक क्षणी आई आठवत होती...

" माझ्या प्रेमाची शिक्षा माझ्या आईला का..? मलाच न्यायचे होतेस ना माझ्या आईला का..?" रडता रडता सुयश बोलत होता..

रामरावांनी त्याला शांत केले..

रामरावही खचले होते.. ज्या वृद्धापकाळात आपल्या जोडीदाराची सर्वात जास्त गरज असते त्याच काळात जोडीदार सोडून गेल्याचं दु: ख सहन करत होते ते..