रंग माळियेला...( भाग २५वा)

'आदित्य' एक नवं पर्व बनून तिच्या आयुष्यात आला.. सावळ्या वर्णाचा, उंच, राकट शरिरयष्टीचा आदित्य अगदी तिच्यासारखाच होता.. कमी आणि स्पष्ट बोलणारा, आश्वासक निर्णय घेणारा, धीरगंभीर असा..

प्रज्ञा नवखी असल्याने त्याच्याकडून जेवढे धडे गिरवता येतील तेवढे गिरवू लागली.. तो ही अगदी समर्पक भाषेत तिला मार्गदर्शन करायचा.. दोघांनी मिळून त्या वृद्धाश्रमाचे नंदनवनच केले.. वृद्धाश्रमातील वृद्धांना एकाकीपणा जाणवू नये म्हणून दोघेही आग्रही असायचे.. त्यांच्यासाठी गायन, कथाकथन, कविता सादरीकरण अश्या वेगवेगळ्या स्पर्धांचेही आयोजन करायचे, कधीतरी निसर्गाच्या कुशीत पिकनिकला घेऊन जायचे, कधी रात्रीच्या चांदण्यात शेकोटीचा आनंद द्यायचे... त्यांच्या खाण्याच्या, औषधांच्या वेळा ते लक्ष देऊन पाळायचे.. वृद्धाश्रम कसले दोघांनी जपलेलं घरच होतं ते.. वृद्धाश्रमातील सारेच उत्साही बनायचे त्यांच्या सानिध्यात.. त्यांना पाहून प्रज्ञाला जगायच बळ मिळायचं.. नोकरीकडे दुर्लक्ष होऊ लागलं होतं.. पण तिच्या समाजकार्यात मोलाचा वाटा म्हणून बॉसनेही सुट दिली होती.. अगदी वृद्धाश्रमातून काम करण्याची..

हल्ली ती घरी कमी आणि वृद्धाश्रमात जास्त असायची..

जवळजवळ वर्षभराच्या त्या कालावधीत प्रज्ञा काही प्रमाणात का होईना पण सावरली होती.. पण नियती तिला सावरू देईना.. नियतीचे एक एक घाव तिला कातर करित होते..

दरम्यानच्या काळात सरु आजी वृद्धपकाळाने आणि प्रज्ञाच्या विचारानेही थकल्या.. आपली थकलेली कुडी कायमची सोडत त्यांनी देह ठेवला..

त्या एकच तर होत्या प्रज्ञाचा शेवटचा आधार पण त्याही तिला सोडून गेल्या.. जन्म देणाऱ्या आईसोबतच जीव लावणारी आजीही आईच असते.. आणि ही मानस आई गेल्यानंतरचं दु: ख अगदिच हृदयद्रावक असतं.. आज तोच भावनिक क्षण तिला कातर करून जात होता.