रंग माळियेला...( भाग २६ वा)

सदर कथा पूर्णपणे काल्पनिक आहे.

******************"***********************

सुयशने ऑफिसच्या गदारोळात स्वत: ला पूर्ण झोकून दिलं होतं..वर्षभराचा त्याचा प्रवासही भावनिक होता.. आयुष्यातील दोन महत्त्वाच्या व्यक्ती गमावल्या होत्या त्याने.. आणि त्या सोबतच स्वत: चा मुक्तपणाही.. चाकोरीबद्ध आयुष्य जगत स्वत: ला सीमित केले होते. ऑफिसमध्येही एकदीच मोजक्या सहकाऱ्यांसोबत तो मिसळायचा..ऑफिसकडून राहण्यासाठी दिलेल्या प्लॉटमध्येही त्याने शेजाऱ्यांचा सहवास टाळला होता.. पांढरी शाल ल्यालेला तो परिसर मात्र जगण्याची इच्छा मेलेल्या त्याला जगण्यासाठी उत्साह द्यायचा.. ऑफिसनंतर घराच्या जवळ असलेल्या तलावाकाठी बसायला आवडायचे त्याला.. आताशा पाण्याचीही भीती वाटत नव्हती.. नियतीने असं काही परिपक्व केलं होतं की काहीही कमावण्याची आणि गमावण्याचीही इच्छा नव्हती उरली.. प्रारब्धाचा आघात उरावर झेलत तो स्थितप्रज्ञ बनला होता.. प्रेमाच्या बाबतीत हळवा असलेला तो आता अरसिक बनला होता.. रामरावांशी बोलायला मात्र तो विसरायचा नाही.. आता बापाचं आभाळ सांभाळता सांभाळता रामराव मायेची आईही बनले होते.. आता तेवढाच तर मानसिक आधार उरला होता...

कितीही तिरस्कार केला तरी हृदयाच्या चोर कप्यातून प्रज्ञा त्याच्या मनाच्या आभाळावर रोजच डोकावायची.. अगतिक व्हायचा त्या क्षणी तो.. सागराला येणाऱ्या भरतीप्रती त्याच्या भावनांच्या सागरालाही तिच्या आठवणींची भरती यायची पण ती बोचरी आठवण उचंबळून येता पुन्हा तिरस्काराची ओहोटी लागायची..

भरती ओहोटीचा हा जीवघेणा खेळ त्या हळव्या सागराला मात्र सहन होत नव्हता.. पण आई गेल्यावर अचानक आलेलं शहाणपण त्याला या खेळात लढण्यासाठी पाठबळ द्यायचे.. रोजचा तोच दिनक्रम, रोजचा तोच पाठशिवणीचा खेळ.. आता सुयशलाही याची सवय झाली होती.. परिस्थितीची सवय झाली की वेगळी अशी तडजोड करावी लागत नाही कारण आयुष्यच तडजोड बनून जातं.. असं काहीसं झालं होतं.. सुयशच्या बाबतीतही..