रंग माळियेला...( भाग २७ वा)

सदर कथा पूर्णपणे काल्पनिक आहे.

*******************************************

तिरस्काराच्या रुपात का होईना पण रोजच तिला आठवित त्याचे आणि पश्चातापाच्या अश्रूंनी रोज त्याची माफी मागत तिचे आयुष्य सरत होते... मनाची अवस्था नाजूक असूनही संयम ढळू दिला नाही.. तिने आदित्यला आणि त्याने सुमेधाला मैत्रीच्या बंधनात बांधत स्वत: च्या हृदयाला एकमेकांच्या प्रेमाची लक्ष्मणरेषा घालून दिली होती.. आपल्या काळजावर दगड ठेवून त्या दोघांनीही त्यांच्या निर्णयाचा सत्कार केला.. आदित्य मित्र बनून प्रज्ञाच्या समस्या सोडविण्याचा, तिला मदत करण्याचा प्रयत्न करत असे तर सुमेधाही मैत्रीण बनून सुयशच काहिसं सिरियस जीवन हलकं फुलकं बनविण्याचा प्रयत्न करे.. सुयशनेही मैत्री निभावत तिच्या आईवडिलांना एकत्र आणण्यासाठी मदत केली.. आणि सुमेधाच्या एकाकी आयुष्यात माता पित्यांच्या प्रेमाचे एकत्रित रंग भरले.. प्रज्ञानेही आदित्यच्या साथीने वृद्धाश्रमाचा वटवृक्ष चांगलाच भरभक्कम केला होता.. समाजसेवेचं व्रत निष्ठेने करत तिने मनाला नव्याने उभारी दिली होती.. सगळ्यात महत्त्वाचं सुयशच्या पश्चात तिने निलयच्या आईवडिलांप्रती त्याचं कर्तव्यही पार पाडलं होतं.. वर्षातून निदान एक फेरी मारून ती त्यांना भेटायची सुद्धा.... कधीतरी रामरावांना जाऊन भेटावे असेही मनात यायचे पण पुन्हा त्या वाटेने नको म्हणून मनाला आवर घालायची.. अलिकडे घरी ती फक्त आईसाठीच जायची.. विलासरावांनी तर तिला मुलगी माननेच सोडून दिले होते.... पण ती तिच्या कर्तव्यात कुठेच मागे पडत नव्हती.. विलासरावांची एकच इच्छा होती तिने लग्न करावे आणि मग समाजकार्य.. परंतु तिने लग्नाला ठाम विरोध करत समाजकार्यात वाहून घेतलं..