रंग माळियेला...( भाग ३१ वा)

प्रज्ञा आणि सुयशनेही नात्याला सात जन्माच्या पवित्र बंधनात बांधण्याचा निश्चय पक्का केला होता.. खूप सहन केलं होतं पण आता एकमेकांचा सहवास हाच त्याच्यावर रामबाण उपचार ठरणार होता..

दुसऱ्याच दिवशी भटजीकडे जाऊन दोघांच्या लग्नाचा मुहूर्त निश्चित करण्यात आला.. खरं तर दोघांनाही लग्न साधेपणात वृद्धाश्रमातच करायचे होते.. पण आईवडिलांच्या आग्रहाखातर त्यांनी लग्नविधी करण्यासाठी मान्यता दिली. अगदी महिनाभरानंतर साखरपुडा, हळदी समारंभ आणि त्यानंतर लग्नसोहळा असा तीन दिवसांचा कार्यक्रम ठरवला गेला.

सुयशचा हरवलेला उत्साह पुन्हा नव्याने सापडत होता पण आईची आठवण त्याला हळवं करित होती..

प्रज्ञा मात्र त्याला या कठिण क्षणात आश्वासक साथ देत होती..

बघता बघता साखरपुड्याचा दिवस येऊन ठेपला.. वृद्धाश्रमात अगदिच मोजक्या हक्काच्या लोकांत त्यांनी एकमेकांना अंगठी घातली.. हळदी समारंभही त्याच आवारात सजला.. वृद्धाश्रमात सारेच खुश होते.. कुटुंबाचा एक भाग म्हणून प्रत्येकाचा उत्साह वाखाणण्याजोगा होता..

शेवटी लग्नाचा दिवस उजाडला.. मनातल्या साऱ्या शंका, आशंका बाजूला सारत दोघेही एका पवित्र बंधनात कायमचे बांधले जाण्यासाठी तयार झाले.. तिने त्याच्या आवडीचा गुलाबी रंगाचा पोशाख केला होता.. नवरीच्या रुपात तिच्या सावळ्या वर्णाला सोनेरी लकाकी चढली होती.. हातभर बांगड्या, नाकात नथ, कानात असलेले मोत्याचे डुल, गळ्यात परिधान केलेली आभूषणे सारेच आज तिच्या रुपावर भाळले होते.. राजबिंडा सुयश आज राजकुमारासारखाच भासत होता. सरलाताईंना या दिवसाची किती आतुरता होती. सुयशने त्यांच्या प्रतिमेला नमस्कार करून त्यांचे दर्शन घेतले..

लग्नाचा सोहळा साऱ्यांच्या आशिर्वादाने मोहरून निघाला.. सात वचने देते, सप्तपदी चालत सात जन्मासाठी दोघे एक झाले.. मांगल्याचा लाल रंग कुंकू बनून तिच्या कपाळी सजला..सौभाग्याचं मंगळसूत्र विधिवत त्याने तिच्या गळ्यात घातले.... फुलांच्या अक्षदा उधळत वृद्धाश्रमातील साऱ्यांनी त्यांच्या नविन आयुष्याला शुभेच्छा दिल्या..

कन्यादान करून विलासरावांनी वडिलांच कर्तव्य पार पाडलं.. ते एकच तर मोठं स्वप्न असतं प्रत्येक बापाचं..

लेकीचा संसार डोळ्यापुढे सजतांना पाहिला की सारच सुख मिळतं..

शेवटी पाठवणीचा क्षण येऊन ठेपला..

पाठवणीचा क्षण म्हणजे क्षितिज जणू सुख दु:खाचं.. हवहवसं वाटणारं सुख अन् सोबत विरहाचं दु:खही. आईच्या मिठीत प्रज्ञा आज मोकळी होत होती. बाबांच्या अश्रूंनी ती आज चिंब भिजत होती. तोच सुयशने तिचा हात घट्ट पकडत ' मी आहे घाबरू नकोस..' डोळ्यांनी शाश्वती दिली जणू.

" सून नाही लेक घेऊन जात आहोत.. नि:शंक रहा.." विलासरावांच्या खांद्यावर हात ठेवत रामरावांनी बापाला दिलासा दिला.. माहेरच्या आठवणी जपत तिने आपले सुरेख सासर जवळ केले..

घरी पोहचल्यावर रामरावांनी सरलाताईची उणीव भरून काढत दोघांचे औक्षण केले..

माप ओलांडून प्रज्ञा घरात आली.. सरलाताईंच्या प्रतिमेला दोघांनी जोडीने नमस्कार केला.. एक आई समाधानी अंत:करणाने आशिर्वाद देत होती जणू दोघांना त्या प्रतिमेतून..

समर्पणाचा क्षण म्हणजे वादळ जणू संदिग्ध भावनांच.. 

मनाची चलबिचल सावरत प्रज्ञा रुममध्ये गेली.. पाच वर्षांपूर्वी या रुममधून आणि मनातूनही सुयशने परकेपणाचं शीर्षक लावून बेदखल केल्याचे आठवले तिला.. डोळ्यांच्या कडा चटकन पाणावल्या.. तोच खिडकीपाशी उभ्या सुयशची नजर त्या अश्रूंवर पडली. त्याने हातांची ओंजळ करत अश्रूंचे ते थेंब वरचेवर टिपले.. तशी ती आणखी अगतिक झाली.. आणि क्षणातच त्याच्या मिठीत सामावली.. आज त्या मिठीत तिला सर्वात सुरक्षित वाटत होतं.. आयुष्यभराचा ऊन पावसाचा खेळ मिलनाच्या इंद्रधनुष्यावर येऊन स्थिरावला होता.. आता जीवनात फक्त आनंद, उत्साह, सहवास, प्रेम, आपुलकी, काळजी अन् शेवटपर्यंतची शाश्वत सोबत या सात रंगांची उधळण होणार होती.. त्या इंद्रधनुष्याच्या कवेत आज ती सावळी धरा सामावली होती..