रेवती...छबीची ईरसाल बबी भाग १

"अगं रेवती, मला पण पटकन दे काही खायला की जाऊ तसाच?" चेहर्‍यावर बारा वाजलेल्या रेवतीच्या नवर्‍याने अतुलने तिला त्रासिकपणे विचारले. त्याच्या डोक्यावर जणू कुणी मनामनाचे ओझे ठेवले होते...अश्या अर्विभावात त्याने आवाज दिला होता.
"आले आले...साॅरी हां पराठा कडक हवा ना तुम्हाला, म्हणून जरा वेळ लागला..." रेवती घाईने खरपूस भाजलेला मिक्स भाजीचा पराठा सोबत चटखदार हिरवी चटणी ताटात घेऊन आली. त्याच्यासमोर डायनिंग टेबलवर ताट व पाण्याचा ग्लास तिने ठेवला. जरा हसून त्याच्याकडे बघितले. त्याने एक भिरभिरती नजर तिच्यावर टाकली आणि चेहर्‍यावर अनास्था दाखवत नाश्ता करु लागला. 'हे त्याच्या मारी...एवढी कृपा केलीस महाराजाऽऽ भिरभिरती का होईना, नजर तर टाकलीस...' तिने किचनमध्ये गाळलेला घाम सार्थकी लागल्या सारखे तिला वाटले. "हाऽऽ काय तिखट बनवलीस चटणीऽऽ किती वेळा तुला आईने सांगितले आहे, जरा मिरची कमी वापरत जा म्हणून...लोकांनी काय नाश्ता तुला मागूच नये का...?आई कडून शिकून घे जरा...दे जरा तो साखरआंबा...हाऽऽ"  तो पुन्हा सूर खेचत डोक्याला झटका देत बोलला पण त्याने खाणे थांबवले नव्हते. 'अय्याऽ हे तर सासूबाईंचे शब्द आहेत.  शेवटी दोन्ही पो..रऽऽ सासूबाईंवर गेलीतं. अब तेरी बारी भाईसाऽऽ' त्याच्या ताटात साखर आंबा वाढतं चेहर्‍यावरच हसू तसूभर सुद्धा कमी न करता ती तेथेच उभी राहून त्याच्याकडे बघू लागली. ''चहा कधी आणणारेस की बाहेर पिऊ?" तिच्याकडे न बघता तो म्हणाला. रेवतीच्या ओठांवरचे हास्य आता जरा 'फाकले' होते म्हणजे ओठांचा अँगल आता काना पर्यंत पोहोचला होता फक्त त्यातून आवाज येत नव्हता. अँगल तसाच ठेवत तिने चहा बनवला त्याच्या पुढ्यात आणून ठेवला. गटागटा चहा पिऊन त्याने कप तसाच ठेवून तो उठला बॅग हातात घेतं, "आता माझी गाडीची चावी कोण देणारऽऽ की तसाच...." त्याचे वाक्य पूर्ण व्हायच्या आतचं त्याच्या डोळ्यां समोर तिने चावी धरली. हास्य अजूनही चेहर्‍यावर तसच होतं..."हे जरा अती होतय हां कमी कर जरा हास्याचा अँगल...काॅमेडी करत नाहीये मी इथे..." चावी झटक्याने तिच्या हातातून घेत तो बाहेर गेला.