रिकामी खुर्ची..

२०२३ साल हे माझ्या आयुष्यातलं सर्वांत दुर्दैवी वर्ष.. माझे पप्पा, माझी आई माझ्या आयुष्यातलं सोनेरी पान गळून पडलं. “पप्पा, किती टीव्ही सिरीयल पाहता? दिवसभर बसून कंटाळा येत नाही का तुम्हाला? थोडं बाहेर फिरायला जा, आपल्या शरीराची हालचाल झाली पाहिजे नं? कसं होणार पप्पा?” मीच माझ्या पप्पांना विचारलेले प्रश्न, त्यांची रिकामी खुर्ची मला खिजवते. खूप रडवते. आता कोणाला रागवू? या.. बसा इथे.. तुम्हाला हवा तितका वेळ तुमच्या आवडत्या सिरीयल्स पहा.. मी अजिबात रागवणार नाही. पण तुम्ही या ना पप्पा.. तुमची ती करारी नजर आठवली नं आजही चुकीचं काही करताना पाऊल अडखळतं.. भीतीने जीवाचा थरकाप होतो. तुम्ही लावलेली शिस्त, तुमच्यातलं हळवेपण, तुमच्याकडूनच माझ्यात आलेला प्रामाणिकपणा आजही तसाच जपून ठेवलाय.. तुम्ही पाहताय ना? किमान मला रागावण्यासाठी तरी या ना पप्पा..