रुममेट भाग १०

" नाही. जेवढी घेतली गेली पाहिजे तेवढी घेत होतो. या जगात जगताना सावध राहिले पाहिजे हे मात्र शिकवत होतो. हो की नाही हो?"असे माधवरावांकडे पहात सुनीती म्हणाली.
यावर माधवराव उसळून म्हणाले,
" चूक. तू म्हणतेस तशी तिची खूप काळजी घेत होती ही. तिला अजिबात बाहेर कुणात मिसळू देत नसे. ती कुठे निघाली की ही तिच्यासोबत लोढण्यासारखी असायची. ती काॅलेजला गेली तर ही तिच्या सोबतीला रुम घेऊन राहिली. मला अजिबात पसंत नव्हते हिचे वागणे. ही ऐकतच नव्हती."
" म्हणून तुम्ही तिच्याकडून वचन घेतले की, पुण्यात एकटी राहशील. मम्मीला बोलावणार नाहीस?" प्रणितीने विचारले.
" हो." माधवराव म्हणाले. हे ऐकून सुनीती आश्चर्यचकित झाली. तिच्या नकळत माधवरावांनी आर्याकडून वचन घेतले होते व सुनीतीला याबाबत सांगू नकोस असे बजावले होते. त्यामुळे याबाबत तिला आत्ताच समजत होते.
" यामुळे ती द्विधा मनःस्थितीत सापडली. पप्पांना दिलेले वचन पाळायचेय. त्यामुळे मम्मीला बोलावून घेऊ शकत नाही. प्रथमच मम्मी पासून, घरापासून दूर एकटे रहावे लागले. यातूनच स्वीटीचा जन्म झाला." प्रणिती म्हणाली.
" काय? समजले नाही. जरा उलगडून सांगा. स्वीटीचा जन्म झाला म्हणजे?" सुनीती म्हणाली.