Login

सगळी जबाबदारी तिचीच कशी..?भाग 1

Sagali Jababdari Tichich Kashi
सगळी जबाबदारी तिचीच कशी..?भाग 1

“काय चाललंय तुझं रीमा?” प्रशांत तिच्या खांद्यावर हात ठेवत बोलला.
“कुठे काय?” तिने त्याचा हात झटकला.
“कुणाला स्वतःची कामे करायला सांगते आहेस तू?”

“नाही काही नाही.” रीमाने बोलणं टाळलं आणि ती तिथून निघून गेली.

आता हे रोजचंच रुटीन झालं होतं. सगळ्यांच्या हातामध्ये सगळं आयत हवं असायचं, कुणीही उठून करण्याची तसदी घेत नसे.

रिमा आहे ना मग सगळ तीच करेल असाच सगळ्यांचा अट्टाहास असे.  कधी कधी रिमाची चिडचिड होत असे पण बोलणार कुणाला म्हणून ती स्वतःला शांत करत असे.

रिमा, प्रशांत, सासू सासरे असं चौकोनी कुटुंब. म्हणायला सगळं होत पण तरी रिमा आनंदात नव्हती. दाखवत नसली तरी मनात वादळ उठायचं.


असेच काही महिने गेले.

रीमाला दिवस गेले. ही खूप आनंदाची गोष्ट होती. पण रीमाला याचा आनंदच होत नव्हता. प्रशांतला सांगू की नको या द्विधा मनस्थितीत दोन दिवस निघून गेले. शेवटी सांगायच हे ठरल आणि तिने ही आनंदाची बातमी त्याला सांगितली.

त्याला खूप आनंद झाला, घरच्यांनाही आनंद झाला.
प्रशांतला रीमाच्या चेहऱ्यावर नेहमी उदासीनता दिसायची. एक दिवस न राहवून त्याने तिला विचारलं,

“काय झालं रीमा, तू आनंदात का नाही आहेस? इतकी आनंदाची बातमी आपल्या आयुष्यात आली आणि तुझ्या चेहऱ्यावर मला आनंद दिसत नाही, काय झाले बोल ना रीमा?”

“प्रशांत मला खूप भीती वाटते मी हे सगळं करू शकेल का? आताच बघ ना कामाची किती धावपळ असते. सकाळी उठल्यापासून रात्रीपर्यंत दिवस असाच जातो. बाळ आल्यानंतर मी बाळाला वेळ देऊ शकेल का? माझ्याकडून बाळावर अन्याय तर होणार नाही ना? हेच विचार मनात घोळत असतात.”

“अग तू काहीही का विचार करतेस? आम्ही सगळे आहोत ना तुझ्यासोबत.”
‘तुम्ही सगळे फक्त बोलायला आहात माझ्यासोबत.’ रिमा मनातल्या मनात बोलली.

“कुठल्या विचारात गुंतलीस?”

“नाही काही नाही.”

त्यानंतर रीमाने विचार केला उदास राहूनही काही उपयोग नाही. मी आनंदात असेल तरच माझं बाळ आनंदात राहील या विचाराने तिने नकारात्मकता मनातून काढून घेतली आणि ती आनंदात राहायला लागली.

नेहमीप्रमाणे सगळं करून ती ऑफिसला जायची, तिकडून आल्यानंतर पुन्हा तेच काम करायची. मनात काहीही न ठेवता सगळ आनंदाने करू लागली. प्रशांत कधी तरी तिला बाहेर घेऊन जायचा.  तिचे आवडीचे पदार्थ तिला खाऊ घालायचा.  दिवस आनंदात जात होते.

बघता बघता नऊ महिने पूर्ण झाले आणि रीमाने एका गोंडस मुलीला जन्म दिला.

दोन महिने रीमाची आई रीमाकडेच होती. दोन महिने तिच्या आईने तिचं सगळं केलं. बाळाच नामकरण झाले
" अनया" नाव ठेवण्यात आले.

काही दिवसांनी तिची आई तिच्या घरी परत गेली.

त्यानंतर मात्र रिमाला हळूहळू कामाची सवय करायला लागली. छोटी छोटी काम रिमा स्वतः करायला लागली.


बाई उशिरा येत असल्यामुळे सकाळचा डबा तीच बनवून द्यायची. सकाळी सगळी धावपळ सुरू राहायची. आई होती तोवर तो स्वतःची छोटी छोटी कामे करायचा पण आई गेल्यानंतर मात्र तो काहीही करत नव्हता.


"रिमा माझा रुमाल आणि व्हॉइलेट दे ना ."

"तिथेच आहे, घे तू."

त्याने तिला दोन तीनदा आवाज दिला पण स्वतःच्या हाताने वस्तू घेतल्या नाहीत.


रिमा रूम मध्ये आली आणि तिने ते दिलं.

तो छोट्या छोट्या गोष्टींसाठी तिच्यावर अवलंबून होता, रिमाला हे आवडायचं नाही. त्याने थोडी तरी जबाबदारी घ्यावी.
'मला मदत नाही केली तरी चालेल पण किमान स्वतःची छोटी छोटी कामे करावी'

एवढीच तिची अपेक्षा होती.


आता मात्र रीमाला खूप एकटे एकटे वाटायला लागलं. आई सगळ करुन घ्यायची. रीमाला सासूची कोणतीच मदत होत नसे. घरातलं सगळं करून मुलीचा सांभाळ करणं सोपं नव्हतं तरी रिमा सगळं करायची. कुणाला तक्राराची जागा देत नसे पण तिच्या वाट्याला फक्त टोमणे आणि टोमणे यायचे.

“हिला काहीच जमत नाही, एक मुलगी सांभाळता येत नाही, कशाला तरी मुलाला जन्मला घालायचं? बाया पाच पाच लेकरं करतात आणि हिच्याने एक लेकरू सांभाळून होत नाही.” सासूबाईचा नेहमीचाच टोमणा असायचा.

कधी कधी रीमाला खूप रडायला यायचं. तेच ते एकून ती कंटाळली होती. त्या घरात आल्यापासून तिचं अस्तित्व संपलं होतं. तिचं शिक्षण, तिची हुशारी काहीच कामी नव्हतं. त्यातून सावरून तिने मुलीला वेळ द्यायचा ठरवलं. घरातलं सगळं करून दुपारचा वेळ ती तिच्या मुलीला द्यायची. तिने ठरवल होत जेवढा वेळ घरी आहे तेवढा वेळ मुलीसोबत आनंदात घालवायचा. हेच तर ते क्षण असतात जे आयुष्यभर जगायला पुरेसे असतात. पुढे जाऊन या आठवणी जगायला शिकवतात, बळ देतात.