साक्षीदार... भाग - १
कोकणातल्या दाट जंगलाच्या कडेवर वसलेलं एक विसरलेलं गाव, भैरववाडी. नकाशावर नाव होतं, पण लोकांच्या आठवणीत नाही.
या गावाबद्दल एकच नियम सगळ्यांना माहीत होता,
“रात्री ३:१७ ला कुणीही दरवाजा उघडायचा नाही.”
का? हे कुणी सांगितलं नव्हतं. पण जे ऐकलं होतं… ते पुरेसं होतं.
“रात्री ३:१७ ला कुणीही दरवाजा उघडायचा नाही.”
का? हे कुणी सांगितलं नव्हतं. पण जे ऐकलं होतं… ते पुरेसं होतं.
अर्जुन देशमुख, पुण्यातला पत्रकार, अशाच हरवलेल्या गोष्टी शोधायचं काम करायचा. भैरववाडीचं नाव त्याला एका जुन्या फाईलमध्ये सापडलं होतं.
फाईलवर लाल अक्षरांत लिहिलं होतं, “Case Closed – No Survivors”
त्याला ते गाव शोधायचंच होतं. पावसाळ्याची संध्याकाळ होती. रस्ता हळूहळू जंगलात शिरला. मोबाईल नेटवर्क गायब झालं. गाडी बंद पडली… अगदी गावाच्या फाट्याजवळ.
फाट्यावर एक जुनं, तुटलेलं फलक होतं, भैरववाडी
(सूर्यास्तानंतर प्रवेश निषिद्ध) अर्जुनच्या अंगावर हलकासा काटा आला. “फक्त योगायोग,” तो स्वतःलाच म्हणाला.
(सूर्यास्तानंतर प्रवेश निषिद्ध) अर्जुनच्या अंगावर हलकासा काटा आला. “फक्त योगायोग,” तो स्वतःलाच म्हणाला.
गावात शिरताच शांतता होती. अतिशय विचित्र शांतता.
ना कुत्र्याचं भुंकणं. ना वाऱ्याची सळसळ. ना कीटकांचा आवाज. घरं होती… पण खिडक्या बंद. दारे आतून अडवलेली.
ना कुत्र्याचं भुंकणं. ना वाऱ्याची सळसळ. ना कीटकांचा आवाज. घरं होती… पण खिडक्या बंद. दारे आतून अडवलेली.
अखेर एक घर उघडं होतं. तेथील वृद्ध माणूस, तात्या अर्जुनकडे बघतच राहिला. डोळे मोठे. श्वास जड.
“रात्री थांबायचं नाही,” तात्या कुजबुजले. “सूर्य मावळायच्या आधी निघून जा.” “का?” अर्जुनने विचारलं.
तात्यांच्या हातातील काठी थरथरली. “कारण… ती वेळ जवळ येतेय.”
“रात्री थांबायचं नाही,” तात्या कुजबुजले. “सूर्य मावळायच्या आधी निघून जा.” “का?” अर्जुनने विचारलं.
तात्यांच्या हातातील काठी थरथरली. “कारण… ती वेळ जवळ येतेय.”
रात्री ९ वाजले. गावात दिवे विझले. अंधार इतका गडद होता की, स्वतःचं अस्तित्वही संशयास्पद वाटावं. अर्जुन एका जुन्या वाड्यात थांबला. वाडा रिकामा होता… पण भिंतींवर ओरखडे होते.
जणू कुणीतरी नखांनी भिंती खरडल्या होत्या. रात्री १२ वाजता, ठक… ठक… वरच्या मजल्यावर पावलांचा आवाज येत होता. अर्जुन गोठून गेला कारण तो एकटाच होता.
घड्याळात वेळ पाहिली, ३:१६ AM. हवेचा गार झोत खोलीत शिरला. मेणबत्ती आपोआप विझली आणि मग,
ठक… ठक… ठक… हळू… पण ठाम. दरवाजामागून एक आवाज आला.
ठक… ठक… ठक… हळू… पण ठाम. दरवाजामागून एक आवाज आला.
स्त्रीचा, पण तो आवाज… मानवी वाटत नव्हता. “अर्जुन…” (तो त्याचं नाव कसं जाणत होता?)
“दार उघड… मला थंड वाजतेय…” अर्जुनचा श्वास अडकला. घड्याळात काटा सरकला, ३:१७ AM
“दार उघड… मला थंड वाजतेय…” अर्जुनचा श्वास अडकला. घड्याळात काटा सरकला, ३:१७ AM
भिंतीवरची सावली हलली. ती सावली… दरवाजाच्या खाली झुकली. आणि हळूच म्हणाली, “एकदा उघडलंस ना… मग मी कधीच जाणार नाही.”
अर्जुनने मागे सरकण्याचा प्रयत्न केला. पण पाय हललेच नाहीत. दरवाज्याच्या फटीतून… एक डोळा दिसला.
तो डोळा पापणीही न लवता बघत होता आणि मग, क्लिक… दाराची कडी हलली.
तो डोळा पापणीही न लवता बघत होता आणि मग, क्लिक… दाराची कडी हलली.
अर्जुन ओरडणार… तेवढ्यात संपूर्ण वाडा हादरला आणि अचानक, सगळं शांत. घड्याळात वेळ, ३:१८ AM
दारासमोर… कोणीच नव्हतं. पण जमिनीवर ओल्या पावलांचे ठसे होते. जे थेट… अर्जुनच्या पलंगाकडे जात होते.
दारासमोर… कोणीच नव्हतं. पण जमिनीवर ओल्या पावलांचे ठसे होते. जे थेट… अर्जुनच्या पलंगाकडे जात होते.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा