सामर्थ्य भक्तीचे : वेळ पुनर्मिलनाची : भाग दुसरा

दादासाहेब मात्र दारावर नजर लावून होते. कुणाच्या तरी येण्याची वाट ते पाहत होते. त्यांना दोन दिवसापूर्वीचा प्रसंग जशाच्या तसा आठवत होता. त्या दिवशी ते जेजुरीला गेले होते आणि तिथे त्यांची भेट एका व्यक्तीशी झाली. त्या व्यक्तीने केलेले भाकीत ऐकून त्यांना धक्काच बसला होता. मात्र आपल्या नातवावर खंडोबाचा वरदहस्त असेल याचा त्यांना आनंद झाला होता. त्यांनी त्या व्यक्तीला त्याची ओळख विचारली पण ती व्यक्ती अचानक गायबच झाली. ती व्यक्ती “तुमच्या सुनेच्या प्रसूतीच्या वेळी येईन. मी आलो की मगच तिची सुटका आणि त्याचा जन्म होईल. त्याच्यावर खंडोबाचा वरदहस्त आहे आणि मागच्या जन्मी उरलेले कार्य करायला त्याला जन्म घ्यावाच लागेल. त्यामुळे निवांत रहा आणि हा भंडारा तुमच्या सुनेला लावायला सांगा. त्याच्या जन्माच्यावेळेपासून ते नंतर मी कायम त्याच्यासोबतच असेन.” असे भाकीत करून कुठे गायब झाली हे त्यांना समजेनाच. जेजुरीत सगळीकडे शोध घेतला त्यांनी पण ती व्यक्ती कुठे न सापडल्याने त्यांनी घरचा रस्ता धरला. दोन वाजून गेले तरी तारा अजूनही मोकळी झाली नव्हती. त्यामुळे ते देवघरात आले. तिथे आधीपासूनच त्यांच्या आईसह बसलेला त्यांचा मुलगा, विश्वजित त्यांना दिसला. त्याच्या चेहऱ्यावरचा ताण त्यांना दिसून येत होता. त्याचे आणि ताराचा प्रेमविवाह होता. त्यांनी तारालाही स्वतःच्या मुलीप्रमाणेच जपले होते. तिचा विचार येताच त्यांनी खंडोबासमोर हात जोडले आणि ती व्यक्ती लवकर येऊ दे जेणेकरून तारा मोकळी होईल. त्यांनी ही अशी प्रार्थना करताच दारात घुंगरांचा आवाज आला. त्यांनी लागलीच धाव घेतली हे पाहून विश्वजित व रखमाबाईंही त्यांच्या पाठोपाठ गेल्या.