समृद्धी पेक्षाभाग ममतेचा स्पर्श मोठा भाग ३ अंतिभ

शिवमने पहिल्यांदाच आपल्या घरी मन मोकळं करायला सुरुवात केली. एका रात्री जेवताना त्याने आईबाबांशी संवाद सुरू केला.
"आई, बाबा, तुम्हाला एक गोष्ट सांगायचीय."
"बोल." – दोघंही फोनकडे बघत होते.
"माझं लहानपण कुठेतरी हरवलंय ग?"
आई थबकली. बाबाही बघू लागला.
"तुम्ही माझ्यासाठी एवढं करता, पण माझा आवाज ऐकला का?"
"शिवम..." आई काही बोलणार होती, पण थांबली.
"मी अर्जुनच्या घरी गेलो होतो. त्यांचं घर छोटं आहे, पण माणसं मनने मोठी आहेत. मी तिथे प्रेम अनुभवलं. आपुलकी जाणली. एकमेकांबद्दल असलेली काळजी जाणली आपल्या घरी फक्त वस्तू आहेत."
पुढचे काही क्षण शांत होते.
आई पुढे आली. तिच्या डोळ्यांत थोडं पाणी होतं.
"माफ कर बाळा. तुला नेमकं काय म्हणायचय सांगशील का ?”
शिवमने पहिल्यांदा आईचा हात घट्ट धरला. " आई आपण तिघं एकत्र बसून नाश्ता करतो जेवतो पण तुम्ही तेव्हाही सतत फोनवर बिझी असता. नाईलाजाने मलाही माझा फोन बघावा लागतो. तेवढ्या वेळ आपण कधीच एकमेकांशी बोलत नाही. माझ्या शाळेबद्दल, मित्रांबद्दल , अभ्यासाबद्दल , माझ्याबद्दल कधीच विचारपूस करत नाही. असं असलं तरी मी दरवर्षी पहिला रॅंक मिळवला पाहिजे असं तुम्हाला वाटतं कारण तुमचं स्टेटस जपायचं असतं. पेरेंट मिटींगलाही कधी जात नाही तुम्ही माझ्या आयुष्यात कुठेच नाही कारण तुम्ही कधीच माझ्या बरोबर नसता. मी मोठा झाल्यावर तुमच्या म्हातारपणी तुमच्या आयुष्यात का साथ देईन? “
एवढं बोलून शिवम गप्प बसला. नाही म्हटलं तरी शिवम च्या बोलण्याने त्यांना धक्का बसला ते काही बोलणार तेव्हा शिवम तिथून उठून गेला होता.
यानंतर दोघही शिवमचं बालपण आठवू लागली तेव्हा त्यांना जे आठवलं त्यावरून दोघांनाही लाजीरवाण झालं.
*****
त्या दिवसानंतर देशमुखांच्या घरात छोटे छोटे बदल होऊ लागले.
आई शिवमसोबत सकाळी ब्रेकफास्ट करू लागली. बाबा त्याच्या स्कूल प्रोजेक्ट्समध्ये रस घेऊ लागले. संध्याकाळी दोघं घरी वेळेवर यायला लागले. घरात एक हास्याचं वलय पसरू लागलं.
एका संध्याकाळी अर्जुन देशमुखांच्या घरी आला. मोठा हॉल, उंच झुंबर. पण आत जायच्या आधी शिवमने त्याला थांबवलं.
"आज मी तुला माझं खरं घर दाखवणार आहे – हे भिंतींचं नाही, हे माणसांचं घर आहे."
दरवाज्यातून आत जाताच अर्जुनच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य आणि समाधान होतं.
आई पुढे आली, "अर्जुन बेटा, ये ना. आम्ही तुझ्या बद्दल खूप ऐकलंय."
शिवमच्या आईने स्वतः स्वयंपाक केला होता. हसत खेळत चौघे जेवले. शिमवाच्या बाबांनी आपण लहान होतो तेव्हाच्या खूप गमती जमती सांगितल्या.सगळे पोट धरून हसले. अर्जुनच्या मनाला बरं वाटलं. हळूच त्याने शिवमचा हात हातात घेऊन किंचित दाबला. तेव्हा दोघही एकमेकांकडे बघून हसले.
शिवमच्या घराला आता आनंद, प्रेम, आपुलकीचे तोरण लागलं ते कायमचं.