सांग कधी कळणार भाग ३

'माधवी, हे तू काय करते आहेस? तू देखील किशोर सारखं वागत आहेस. ज्या गोष्टीमुळे तू दुखावली आहेस आता तू देखील तशीच वागत आहे. असं किती दिवस तू त्याला दुर्लक्ष करणार? आई म्हणते ते बरोबर आहे. त्याच्याशी मन मोकळेपणाने बोललं पाहिजे. उद्याच मी घरी जाते आणि त्याच्यासोबत बोलते. तिच्या डोळ्यासमोर किशोरचा चेहरा येत होता , त्याचा ताप गेला असेल का ? त्याला बरं वाटत असेल ना? आता सारे प्रश्न तिच्या डोक्यात फेर धरू लागले होते. किशोरवर तिने मनापासून प्रेम केलं होतं. त्याने किती जरी दिला दुखावलं, दुर्लक्ष केलं, तरी देखील ती तशी वागू शकत नव्हती. तिचा स्वभाव मायाळू होता. स्वतःपेक्षा ती दुसऱ्याची काळजी जास्त घ्यायची. दुसऱ्याचं दुःख स्वतःच समजून ते दूर करण्याचा प्रयत्न करायची. कितीजरी चांगला स्वभाव असला तरी ह्यावेळी मात्र ती दुखावली होती. किशोर तर तिचा नवरा होता. त्यामुळेच तिला अश्या वेळेस त्याच्या सोबतीची अपेक्षा होती. तिला वाटत होतं, ती जशी काळजी घेते तसंच त्यानेही घ्यावी. पत्नी क्षणासाठी पत्नी असते आणि अनंत काळची माता. पत्नीला माता होता येतं, मग अशावेळेस पतीला पित्या सारखं होता येत नाही का? बाबा जशी काळजी घेतात,जपतात तसं त्याला का नाही करता येत.
अपेक्षा करणं चुकीचं आहे; पण आपल्या माणसाकडून अपेक्षा करणार नाही तर कोणाकडे अपेक्षा करणार?