संघर्षाची पायरी भाग - २ (अंतिम भाग)
दहावीच्या निकालानंतर सावळेगावात अभिजीतचं नाव आदराने घेतलं जाऊ लागलं. “तोच ना, गावात पहिला आलेला मुलगा?” असं लोक अभिमानाने विचारायचे. पण त्या कौतुकामागे दडलेला संघर्ष फार थोड्यांना माहित होता.
स्नेहाला मात्र एकच गोष्ट ठाऊक होती, हा फक्त पहिला टप्पा आहे. अभिजीतला बारावीसाठी तालुक्याच्या ठिकाणी कॉलेजमध्ये प्रवेश मिळाला. रोजचा प्रवास, पुस्तकं, फी, सगळ्याचा हिशोब बसत नव्हता. आई रात्री उशाशी बसून पैसे मोजायची, आणि शेवटी उसासायची.
एक रात्री स्नेहाने निर्णय घेतला. तिने कपाटातले थोडेसे दागिने, आजीने दिलेली साखळी आणि लग्नासाठी जपून ठेवलेली बांगडी, सगळं एकत्र केलं.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी ती गावातल्या सावकाराकडे गेली. आईला कळल्यावर ती रडत म्हणाली, “स्नेहा, हे सगळं विकायची गरज नव्हती.”
स्नेहा शांतपणे म्हणाली, “आई, दागिने पुन्हा येऊ शकतात. पण संधी नाही.” त्या पैशातून अभिजीतचं कॉलेज सुरू झालं.
शहरातलं आयुष्य अभिजीतसाठी नवीन होतं. गर्दी, आवाज, स्पर्धा, सगळं वेगळं. हॉस्टेलची खोली छोटी होती, पण स्वप्नं मोठी होती. खर्च भागवण्यासाठी तो संध्याकाळी एका गॅरेजमध्ये काम करू लागला. हात तेलाने माखलेले असायचे, पण डोक्यात समीकरणं फिरत असायची.
रात्री उशिरा बहिणीचा फोन यायचा. “थकलास का?”
“हो, पण हारलो नाही,” तो हसत म्हणायचा.
“हो, पण हारलो नाही,” तो हसत म्हणायचा.
दरम्यान स्नेहाने स्वतःसाठीही एक निर्णय घेतला. डॉक्टर होण्याचं स्वप्न थोडं मागे ठेवून तिने नर्सिंगला प्रवेश घेतला. तिच्यासाठी ते अपयश नव्हतं, तर वास्तवाशी केलेली तडजोड होती.
पहिल्याच वर्षी तिला रुग्णालयात प्रात्यक्षिकासाठी जावं लागलं. रुग्णांचे वेदनेने भरलेले चेहरे पाहताना तिला जाणवलं, सेवा हीच खरी ताकद आहे.
अभिजीतचा अभ्यास मात्र दिवसेंदिवस उजळत होता. बारावीला तो पुन्हा चांगल्या गुणांनी पास झाला आणि इंजिनियरिंग कॉलेजमध्ये प्रवेश मिळवला. फी ऐकून आई गप्प बसली. स्नेहाने काही न बोलता दुसरी नोकरी धरली, सकाळी रुग्णालय, संध्याकाळी शिकवणी.
कॉलेजच्या पहिल्या दिवशी अभिजीतने स्नेहाच्या पायांवर डोकं ठेवलं. “ताई, माझं सगळं यश तुझं आहे.”
ती म्हणाली, “माझं यश तेव्हा होईल, जेव्हा तू स्वतःच्या पायावर उभा राहशील.”
ती म्हणाली, “माझं यश तेव्हा होईल, जेव्हा तू स्वतःच्या पायावर उभा राहशील.”
इंजिनियरिंगचे दिवस सोपे नव्हते. अपयश, नापास होण्याची भीती, पैशांची चणचण, सगळं होतं. पण प्रत्येक वेळी स्नेहाचा आवाज त्याला उभं करायचा.
शेवटच्या वर्षी त्याने एक प्रोजेक्ट केला, कमी खर्चात चालणारी पाण्याची मोटर. तो प्रोजेक्ट राज्यस्तरीय स्पर्धेत निवडला गेला.
त्या दिवशी स्नेहा रुग्णालयात होती. फोनवर बातमी ऐकून तिच्या डोळ्यांत पाणी आलं. तिने मनात म्हटलं,
माझा भाऊ उंच भरारी घेतोय.
माझा भाऊ उंच भरारी घेतोय.
काही महिन्यांतच अभिजीतला नामांकित कंपनीत नोकरीची ऑफर आली. पहिला पगार हातात आला तेव्हा त्याने सगळ्यात आधी घरी फोन केला. “आई, आता तुझ्या हाताला काम नाही.” “ताई, आता तुझी पाळी, स्वप्नं जगायची.”
पहिल्या पगारातून त्याने वडिलांसाठी औषधं, आईसाठी साडी, आणि स्नेहासाठी एक छोटंसं लॉकेट आणलं. ते लॉकेट देताना तो म्हणाला, “हे सोन्याचं नाही, ताई हे तुझ्या विश्वासाचं आहे.”
आज सावळेगावात तेच घर आहे, पण भिंती पक्क्या आहेत. छप्पर गळत नाही. पण सगळ्यात मोठा बदल घरातल्या माणसांमध्ये आहे, आत्मविश्वास.
स्नेहा आजही रुग्णालयात काम करते. अभिजीत सुट्ट्यांमध्ये गावात येऊन मुलांना विज्ञान शिकवतो. दोघेही जाणतात, त्यांची स्वप्नं वेगळी होती, पण दिशा एकच होती, एकमेकांसाठी जगणं.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा