संसार भातुकलीचा भाग ३(अनोखी प्रेम कहाणी)

"मी लहान होतो. आईबाबा शेती करायचे. आर्थिक परिस्थितीमुळे शिक्षण घेता येत नव्हत. इतर मुलांना शाळेत जाताना बघून खूप वाईट वाटायचं. मी नेहमी बाबांना विचारायचो आपण एवढे गरीब का? बाबा म्हणायचे आपण शेतकरी आहोत ना..म्हणून आपण गरीब आहोत. आई मात्र जिद्दी होती माझी. आई म्हणायची आपण गरीब नाही उलट खूप श्रीमंत आहोत. आपल्या जीवावर सगळी दुनिया जगते. आपण शेती करायची सोडली तर लोक काय खाणार..आपल्याकडे पैसे नाहीत म्हणून आपण गरीब असू पण अन्न धान्यावाचून कधीच गरीब नाही राहू शकत. सावकाराने पैसे दिले नाहीत तर काही फरक नाही पडणार आपल्याला पण सावकाराला आपण अन्न पुरवठा केला नाही तर तो त्याच्या संपूर्ण कुटुंबासमवेत उपाशी राहील. म्हणून सगळ्यात जास्त श्रीमंत कोणी असेल तर तो शेतकरी. आपला सगळ्यांचा लाडका बळीराजा..दुनिया शेतकऱ्याला किंमत नाही देत पण शेतकरी किती किमती आहे हे दुनियेला माहीत नाही.
आईने भाजीपाला विकून थोडे पैसे जमवले होते आणि मग तिने आमच्या शिर्के गुरुजींना विनवणी करून माझा दाखला शाळेत करून दिला.
मी पहीलीच्या वर्गात गेलो. आईने तिच्या साडीची पिशवी शिवून दिली होती. हाताने टाके मारतात तसेच टाके मारून शिवलेली पिशवी त्यात वह्यांची लहान मोठी पान जोडून दोन वह्या पण टाके मारून शिवून दिल्या होत्या. फाटलेले आणि वेगवेगळ्या रंगाच्या चिंध्या लावलेले शाळेचे कपडे आणि साडीची शिवलेली पिशवी बघून सगळे माझ्यावर हसायचे. दोन महिन्यांनी शाळेत वह्या पुस्तके वाटप झालं तेंव्हा मला नवीन कोरी पुस्तक कशी दिसतात हे समजल. त्या पुस्तकांची नवीन पान आणि त्याचा तो सुगंध मला फार आवडायचा..