संसार भातुकलीचा भाग ४(अनोखी प्रेमकथा)

विक्रांत सहा सात महिन्यांचा असेल. गणपत आणि वहिनी दोघांनी आमचं रीतसर लग्न लावलं. मी गावीच शेतीची कामं करू लागलो. तिचे दिवस भरले आणि गावातल्या सुईणीने तीच बाळंतपण केलं. एक गोंडस मुलगी घरी जन्माला आली. नाव ठेवलं अर्पिता.. माझी अर्पिता..
पैश्या वरून तिच्यात आणि माझ्यात रोजचं वाद व्हायला लागले. माझी कमाई तिला अपुरी पडायला लागली. वायफळ हौस मौज करता यायची नाही. अर्पिताच्या जन्मानंतर सहा महिन्यांनी ती घर सोडून पळून गेली. मी समजून गेलो ती कुठे गेली ते. तिला घ्यायला किंवा समजवायला मी माघारी नाही गेलो. माझ्या अर्पिताचा बाप आणि आई.. दोन्ही मीच झालो. बायकोने तोंड काळं केलं म्हणून लोक माझ्याकडे तुच्छतेने बघू लागले. माझ्यातच काही कमी असेल अस माघारी बोलू लागले म्हणून अर्पिताला घेऊन मी पुन्हा गाव सोडलं. यावेळी गाव सोडलं ते कायमच. होती नव्हती थोडी जमीन ती आणि घर दोन्ही विकून गेलो. पुण्यात येऊन तिथे स्थायिक झालो. छोटंसं घर घेतल आणि काम शोधल.
अर्पितामुळे आयुष्याला नव नाव मिळालं. तिची इवली इवली पावल त्या छोट्या घरात घरभर फिरू लागली. पै पै जोडून तिला शाळेत घातलं. लेक माझी हुशार होती. मी पण एका कंपनीत कामाला लागलो. नवीन कामात खूप पैसा मिळत होता. तेच पैसे जोडून मी स्वतःचा धंदा सुरू करायचं ठरवलं. पोळी भाजी केंद्र सुरू केलं आणि अर्धवट राहिलेलं माझं शिक्षण सुद्धा पूर्ण केलं.
गणपत आणि वहिनी दोघांना मी इकडे बोलावलं होत पण त्यांना त्यांचं गाव सोडायच नव्हत. माझा व्यवसाय हळू हळू वाढत गेला. माझी लेक पण मोठी होत होती. अगदी आईचा चेहरा... नाक, डोळे अगदी आईसारखे.