संसार भातुकलीचा भाग ७ (अनोखी प्रेमकथा)

"बस कर विक्रांत. सारखं आपल माझी अर्पिता..माझी अर्पिता..अरे माझ काही अस्तित्व आहे की नाही. गेली सहा वर्षे तुझ्या सोबत संसार करतेय पण तू एकदा तरी माझ्यासोबत संसार केलास का? प्रत्येकवेळी माझी अर्पिता. मी सुद्धा मूर्ख. तुझ्यावर प्रेम केलं आणि एकदिवस तरी तुला माझं करेन हा विचार करून नेहमी माझी अर्पिता बोलून सुद्धा मी काही बोलले नाही. खरतर ना इथेच चुकल माझं. आधीच अर्पिता हे नाव मी मान्य करायला नको होत. दिवस रात्र फक्त माझी अर्पिता अशी होती, माझी अर्पिता तशी होती. मान्य आहे तुमचं त्यांच्यावर खूप प्रेम होत मी कुठे नाकारलं ते... शिवूला सुद्धा माझी मुलगीच मानल..त्यापेक्षा जास्त जपल मी तिला. लग्नानंतर गरोदर राहिले पण ते बाळ सुद्धा नको म्हणालास. का? तर शिवूला अंतर नको म्हणून. त्याही वेळी मी माझ्या मातृत्वाचा त्याग केला. अजून कितीतरी गोष्टी समजून घेतल्या मी. तुझ प्रेम मिळालं पण फक्त रात्री पुरता. माझी इच्छा आहे की नाही याचा काहीच संबंध नसल्यासारखं. मी पण कधी नको म्हणाले नाही का तर नवऱ्या सोबत घटस्फोट घेतला होता तुझ्याकडे पैसा खूप होता उद्या तू मला ही सोडलं तर मी शिवू शिवाय राहू शकले नसते म्हणून ते ही सहन केलं. गुप्तांगावर होणाऱ्या जखमांना औषध लावून बर करता आल रे..पण मनावर झालेल्या जखमा नेहमी रक्तबंबाळच होत राहिल्या." अर्पिता सोफ्यावर बसून हुंदके देऊन रडू लागली.