संतूर मॉम!

कितीतरी दिवसांनी, महिन्यांनी आणि वर्षांनी ती मामे, मावस, मामे चुलत, चुलत मामे, मावस चुलत, कि चुलत मावस अशा अनेक मामा, माम्या, मावशा, काका, आज्या, बहिणी, भाऊ झालच तर भाचवंड ह्यांना भेटत होती. काही वयोमानाप्रमाणे थोडे वाकलेले, थकलेले,  काहींच्या केसांची पार चांदी झालेली, तर काहींची मस्त पोट सुटलेली, काही वर्षांपूर्वी छोटी असलेली आता चांगलीच ताड माड  झालेली, आणि काही इटुकली पिटुकली नवीन मंडळी. सकाळ पासून खुललेला मूड आता ह्या सगळ्यांबरोबर अगदीच टिपेला गेला. गप्पा- टप्पा, मस्करी ह्यांना तर मस्त ऊत आलेला.

एकेएकाला हाय हॅलो करत, खिदळत अजून एका घोळक्यात शिरली. बोलता बोलता एक छान उंच, सडसडीत मुलगा पण त्यांच्या घोळक्यात सामील झाला, नुकताच आला होता तो. म्हणजे आईने बळे बळे आणलेलं म्हणून नाराजीही दिसत होती. पण काहीच मिनिटात तोही निवळला.

“इतका छोटा होता पऱ्या, आणि  आता इतका उंच झालाय” म्हणून ती कौतुकाने बघू लागली, पण इकडे पऱ्याच्या काहीच स्मरणात नाही. सोनसळी ड्रेस मधल्या परीवर पऱ्या  फिदा, म्हणजे अगदी “फिदा म्हणणं थोडं जास्तच होईल:” पण ह्याचा मधू मलुष्टे झाला आणि ती त्याची हिल्स घातलेली “सुबक ठेंगणी” . 

एखाद दोन मिनिटांत तिच्या हा घोटाळा लक्षात येतोय आणि ती काही बोलणार तोच

 “अय्या, ताई तू अजून इकडेच ?? मग कशाला घाई करतेस आता इतक्या दिवसांनी आलीयेस तर थांब ना अजून.. करतील ते मॅनेज … ” सान्वी कुठूनही अवतरली आणि  तिच्या पाठीत एक धपाटा घालत म्हणाली. 

समोरच उभ्या आलेल्या “मधू मालूष्टे” च्या चेहऱ्यावरचे भाव एकेका शब्दासरशी  बदलत गेले. “अरेच्चा ! ही तर दूरची का होईना ताई आहे. चायला भलताच रॉंग नंबर लागत होता .. “ जीभ चावत त्या दोघी संभाषणात अडकलेल्या बघून पऱ्याने कल्टी मारली. ते बघितल्या न बघितल्यासारखे करत ती सान्वीचा निरोप घेऊन निघाली एकदाची . 

मग दारावर उभ्या असलेल्या मामाचा निरोप घेत ती आता खरोखरच बाहेर पडली. 

सकाळी येताना जेव्हढी खुश होती त्याच्या कितीतरी पटींनी तिला आता हलकं हलकं वाटत होत. ह्या सगळ्या म्हणाव्या तर निरुपयोगी पण स्ट्रेस आणि थकव्याचा रामबाण उपाय असलेल्या गप्पा टप्पानी तिला मस्त ऑक्सिजनच मिळाला होता जणू.