सर्कशीतल्या जोकरचे मुलांना पत्र

तुम्हाला आश्चर्य वाटतं का? आजच्या मोबाईलच्या जमान्यात मी तुम्हाला पत्र का लिहितो ते? त्याच कारण म्हणजे तुम्हीच आहात. नाही का तुम्हाला कळलं! थांबा, थांबा सांगतो. हल्ली तुम्ही माझी सगळी दोस्त मंडळी एकतर त्या मोबाईल नाही तर त्या टि. व्ही. च्या दुनियेत रमून जाता. माझी साधी आठवणही येत नाही तुम्हाला. त्यामुळे मी तुमच्यावर नाराज आहे. पूर्वी कसे तुम्ही सगळे माझ्याकडे येत होतात अन् तुम्हाला पाहून मीही उत्साहात, उर्मीने तुम्हाला हसवण्याचे नाना करतब करून दाखवायचो. अगदी जरी मी दुःखात असलो तरी तुम्हाला हसवायचे काम करायचो. जे की खूप कठीण काम असतं बरं. पण मी माझं दुःख बाजूला ठेवून ते काम करायचो. माझ्या त्या करतबाने, विचित्र, वेडेवाकडे तोंड केल्याने तुम्ही जे खळखळून हसता ना तेव्हा मलाही छान वाटतं. आपण या कामात यशस्वी झालो म्हणजे आमच्या कामाचे चीज झाल्याचे समाधान  वाटतं. पण आता अगोदरसारखं काहीच नाही राहिलं. सगळं बदलत चाललंय मान्य आहे, दोस्तानों ; पण कधी एक चक्कर माझ्याकडे मारा. माझ्या समाधानासाठी या माझा खेळ पाहायला. त्या टि. व्ही व मोबाईलच्या जगातून फक्त तास दोन तास तरी माझ्याकडे कधीतरी डोकावून पाहा. छान वाटेल मला.