ससा आणि कासव.. गोष्ट जुनीच पण नव्याने

ठरल्याप्रमाणे शर्यतीत भाग घेतलेला ससा आणि कासव त्या शर्यतीच्या ठिकाणी आले. यावेळी शर्यतीचं परीक्षण करायला पंच म्हणून कोल्ह्याऐवजी खारूताईला बोलावलं गेलं. ती एका उंच शिळेवर चढून बसली. शर्यत पहायला सारे प्राणी आणि पक्षी मोठ्या संख्येने आलेले होते. ससा आणि कासव ज्या वाटेने धावणार होते त्या वाटेच्या दुतर्फा प्राण्यांची प्रचंड गर्दी जमलेली होती. स्पर्धा सुरू असताना झोप येऊ नये किंवा भूक लागू नये यासाठी सशाला खास सूचना दिल्या होत्या.शिवाय पोटभर खायला घालून आणि पुरेशी विश्रांती देऊन मगच त्याला स्पर्धेत पाठवण्यात आलं होतं.स्पर्धेची वेळ होताच खारूताईने शिट्टी वाजवली आणि शर्यत सुरू झाली. ससा नेहमीप्रमाणे जोरात धावला आणि कासवाच्या पुढे निघून गेला. कासव त्याच्या नैसर्गिक प्रवृत्तीने हळूहळू चालत निघालं. ससा खूप पुढे निघून गेला होता. जमलेले प्राणी कासवाच्या गतीला आणि संथपणे धावण्याला हसत होते.अनेकजण त्याची टिंगल टवाळी करत होते. कासव मात्र कुणाकडेही न पाहता आपल्या धेयाकडे एकसारख्या गतीने जात होतं. ससा पुढे गेला आणि त्याने मागे वळून पाहीलं. कासव बरंच मागे होतं. मग तो थोडा थांबला. आजूबाजूला हिरवंगार, कोवळं लुसलुशीत गवत होतं. ते खाण्याचा त्याला क्षणभर मोह झाला. तितक्यात त्याला आपल्या कळपाच्या प्रमुखाने दिलेली सूचना आठवली. मन मारून तो मागे वळून कासवाकडे पहायला लागला. दूरवरुन एक ठिपका हलत येत होता. तेच कासव असावं असं वाटून त्याने विचार केला की याला आणखी खूप वेळ लागेल. तोवर घासभर गवत खाऊन घ्यावं. गवतापर्यंत जाऊन तो थांबला आणि परत एकदा त्याला ती सूचना आठवली. क्षणभर मनाशी विचार करत तो उभा राहीला. गवत खाऊ की नको? जर थोडंसं खाल्लं तर मला आणखी खाण्याचा मोह होईल. मग माझा स्वतःवर ताबा राहणार नाही. त्यापेक्षा न खाणंच उत्तम. पण कासव तर खूप लांब आहे. तोवर थोडंसं खाल्लं तर कुठे बिघडणार? सशाची मनःस्थिती दोलायमान झाली होती. काय करावं त्याचा निर्णय होत नव्हता. अखेर त्याने कळपाच्या प्रमुखाने दिलेल्या सूचनेकडे दुर्लक्ष केलं आणि तो गवत खायला लागला. थोडंसं गवत खाल्ल्यावर त्याची भूक चाळवली गेली. सकाळी पोटभर खाऊन तो स्पर्धेत उतरलेला असूनही या गवताच्या मोहाने तो खायला लागला. खाऊन खाऊन पोट गच्च भरलं. खाण्याच्या नादात तो स्पर्धा विसरून गेला. गवत खातेवेळी त्याला शिट्टी ऐकू आली पण तिकडे त्याने दुर्लक्ष केलं. काहीवेळाने गवत खाऊन पोट भरल्यावर तो भानावर आला. मागे फिरून त्याने पाहीलं पण कासव दिसलं नाही. तो स्पर्धेच्या शेवटच्या ठिकाणी धावत येऊन पोहोचला तेव्हा त्याने पाहीलं की कासव आधीच तिथे येऊन पोहोचलं आहे. कासवाने त्याच्याकडे पाहून परत शिट्टी वाजवली. आता सशाच्या लक्षात आलं की गवत खाताना कासवाने शिट्टी वाजवून आपल्याला खुणावलं होतं पण आपणच दुर्लक्ष केल्यामुळे आपण पुन्हा एकदा हरलो आहोत. खजील होऊन तो परतला.