सासुबाईंचा फोटो भाग-३ अंतिम

अशा विशाल हृदयी दातृत्वाची ही हवेली साक्ष होती.
नंतरच्या पिढ्यांनी ही ते वैभव तो रिवाज जपला. पण पुढे पुढे काळ बदलत गेला माणसंही तेवढी प्रामाणिक राहिली नाहीत.आणि हवेलीलाही उतरती कळा लागत गेली.
समोर तो जो वटवृक्ष दिसतोय त्याचे पान तोडता येत नाही ते जर तोडले तर ज्यांनी तोडले त्याला उलट्या आणि संडास चा त्रास सुरू होतो.
या हवेलीतील जी विहीर आहे त्यातील पाण्याने त्वचेचे रोग दूर होतात. म्हणून तो वटवृक्ष ती विहीर आणि त्याच्या बाजूचा हवेलीचा भाग मी राखून ठेवला. त्याची दुरुस्ती करून तो वापरात ठेवला. पण बाकीची हवेली शिकस्त झाल्यामुळे तिच्या जागी ही वास्तू उभी केली तरी आजही वटसावित्री पौर्णिमा ,गणेशोत्सव, पोळा, संक्रांत आदि उत्सव या ठिकाणी घेतले जातात. काळानुरू फक्त स्वरूप बदलले.
ही वास्तू दहा वर्ष आधीच उभी झाली असती पण माझ्या आई-वडिलांनी त्यावेळी हा बदल करायला मान्यता दिली नाही. शेवटी ते राहून गेले . ते दोघे गेल्यानंतर मी ही वास्तू उभी केली.
आता बदल करायचे तर आम्ही मात्र कुठलाच विरोध दर्शवला नाही.
आवारातील मोठा पिंपळ वृक्ष धराशाही केल्या गेला त्याचे दुःख मात्र कुठेतरी मनाला बोचत राहते.
तसेच या फोटोचे. ते काढून टाकण्यापेक्षा दुसऱ्या खोलीत लावावे जेणेकरून आठवणी जपल्या जातील आणि हवेली चे महत्व नेहमी दृष्टी समोर राहील.
आपल्या पूर्वजांच्या कर्तृत्वाचे स्मरण होत राहील.