साठणूक (भाग ४)
“पंकज, एक तर पैसे दे किंवा क्रेडिट कार्ड दे. थोडं सामान आणायचं आहे.” गावावरून परत आल्यावर दोन आठवड्यांनी पंकज ऑफिसला जाताना कीर्ती त्याला म्हणाली.
पंकज काहीच न बोलता तिला क्रेडिट कार्ड देऊन गेला.
दुपारी मुलं शाळेतून आल्यावर कीर्ती दुकानात गेली. घरासाठी लागणारं सामान तिनं विकत घेतलं. बिल पे केलं आणि घरी आली.
दुपारी मुलं शाळेतून आल्यावर कीर्ती दुकानात गेली. घरासाठी लागणारं सामान तिनं विकत घेतलं. बिल पे केलं आणि घरी आली.
“हे काय गं, पंधरा हजार बिल केलंस.” ऑफिसमधून घरी आल्या आल्या पंकज कीर्तीला म्हणाला
“अरे सामान घेतलं थोडं.” किर्ती म्हणाली.
“आता कसलं सामान?” पंकज
“अरे असंच भांड्याची, कपड्याची साबणं, ट्रॉलीबॅग वगैरे.” कीर्ती
“भांड्याचे साबणं! एवढे मोठे आणून ठेवतेस ना.” पंकज म्हणाला
“हो त्या दिवशी तू नेमके दोन-दोन साबणं घरात ठेवलेस बाकी सगळे तुझ्या आईला दिलेस. अगदी फ्लोअर क्लीनर कपड्याची साबणं, टुथपेस्टही दिलंस.” कीर्ती
“म्हणून मग काय तू माझी जिरवायसाठी एवढे कपड्याचे साबणं घेतलेस?” पंकज म्हणाला
“नाही रे फक्त साबणं नाही घेतले. बॅगपण घेतली. बॅगच बारा हजाराची झाली. तुला म्हटलं होतं ना मला गरज आहे म्हणून. मी ती बॅग जेव्हा स्वस्त होती तेव्हा घेऊन ठेवली होती. तू मात्र ती तुझ्या बहिणीला द्यायला लावलीस.” कीर्ती म्हणाली
“ठीक आहे. माझ्या बहिणीला दिलेलं एवढं काढायची गरज नाही लगेच. नुसतं साठवायची सवय लागलीये तुला.” पंकज म्हणाला
“तुझ्या बहिणीला दिलं म्हणून काढत नाहीये पंकज. संसार मीही करते माझा. तू मला महिन्याचे ठरलेले पैसे देतो. त्यातून मी किराणा, दूधवाला, भाजीवाला सगळा खर्च करते. होलसेल मार्केटला जाऊन सगळं सामान स्वस्तात घेऊन येते. कधी एखाद्या वेळेला वाण सामानात सामान कमी आणलं की हे असे साबण वगैरे मी आणून ठेवते. ऑफर असतात तेव्हा वस्तू स्वस्त मिळतात, तेव्हाही घेऊन ठेवते. चार पैसे कमवत नसले तरी दोन पैसे वाचवत असते. आता कोणतीच ऑफर सुरू नाहीये दुकानांमध्ये. लग्नसराई सुरू आहे तर बॅग वगैरे महाग झाल्या आहेत. तू मात्र तुझ्या घरी गरज नसतानाही फक्त तुझा मोठेपणा दाखवण्यासाठी वस्तू नेऊन ठेवल्यास.” बोलता बोलता कीर्तीचा आवाज क्षीण झाला होता.
“दिलं तर एवढं काय झालं? तू पण विनाकारण साठवणूक करूनच ठेवतेस ना?” पंकज
“साठवणूक फक्त वस्तूंचीच नसते. विचारांची, स्वप्नांची आणि इच्छेचीही असते. किती दिवसांपासून मला तशी बॅग घ्यायची होती. तूच दिलेल्या पैशातून पैसे वाचवून मी ती बॅग घेतली होती. त्यातही त्या बॅगवर पाच हजार वाचवले होते. तू आणलेली साडी मला माझ्या वाढदिवसाला नेसायची होती म्हणून ती तयार केली नव्हती. तुझ्यामुळं मात्र ती द्यावी लागली. तू घेतलेली साडी मी नेसली काय किंवा तुझ्या बहिणीनं नेसली काय एकच गोष्ट असा विचार केला होता मी; पण त्या विचाराचीही किंमत नाही राहिली.” कीर्तीचा आवाज रडवेला झाला होता.
क्रमशः
© डॉ. किमया मुळावकर
© डॉ. किमया मुळावकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा