सत्येन देसाई (भाग ५)

मग, असेच काही महिने गेले. सत्येन आणि वासंती जास्तच जवळ येत चालले होते. केबीन बाहेर काय चालतं याची इथंभूत बातमी तिची मैत्रीण प्रतिभा मला देत होती. मध्यंतरीच्या काळात सत्येन आणि वासंती यांनी दोघांनी सलग तीन दिवस दांड्या मारल्या. नंतर कळलं की सत्येन ऑफिस स्टाफचं एक नाटक बसवीत होता. नाटक होतं , "नका सोडून जाऊ रंगमहाल". लेखक नवीन होता असं कळलं. आय. टी . पण त्यांना उत्तेजन देत होता. एक दिवस आय. टी. नि मला सांगितलं की नितीन भाईंना एक नवा प्रॉडक्ट लाँच करायचा आहे, त्याबद्दल मी त्यांना भेटून माहिती द्यावी. मी लगेच तयार झालो. कारण मला सत्येनने त्यांच्याकडून वसुली कशी केली , ते समजून घ्यायचं होतं. मी एका शुक्रवारी सकाळी भेटी ची वेळ ठरवली. सकाळी अकरा वाजता मी त्यांच्या वडाळ्याच्या ऑफिसमध्ये गेलो. त्यांच्या केबीन वर नॉक करून मी आत शिरलो. केबीन कसली तो एक ए. सी . मिनी हॉ लच होता. नितिनभाई स्वतः उठून माझ्या स्वागतासाठी पुढे आले. आम्ही हात मिळवला मी त्यांच्या समोरच्या खुर्चित स्थानापन्न झालो. ते साधारण पन्नास बावन वर्षाचे होते. ते टिपिकल गुजराथी किंवा जैन व्यापारी दिसतात तसेच दिसत होते. पण चेहरा आनंदी होता. उंची बेताचीच. गोरा गुबगुबीत चेहरा. केस थोडे पांढरे झालेले दिसत होते किंवा ते रंग लावीत असतील तर थोडासा रंग उडालेला होता. पांढरा खोचलेला शर्ट, ब्राउन पँट, लाल टाय. डोळे बारिक पण एक प्रकारची मिस्किल झाक असलेले. ओठ थोडे पानानी रंगलेले. एका हाताच्या बोटात हिऱ्याच्या अंगठ्या आणि एका हातात किमती घड्याळ.