सावल्यांच्या कुशीत. भाग - १२
वेदिका रात्रभर झोपलीच नाही, तिच्या मनात रात्रभर नाही नाही ते विचार चालू होते. सकाळचं सुर्याचं कोवळं ऊन आत येताच नीरवला जाग आली आणि त्याने डोळ्यांची उघडझाप करत वेदिका कडे पाहिलं, तर ती जशी रात्री तो ताविज हातात घेऊन बसली होती तशीच बसलेली आता त्याला दिसली. तिला बसलेलं बघून नीरव पण घाईघाईने उठून बसला, आणि तिच्याकडे बघू लागला.
"वेदिका, तू रात्रभर झोपलीच नाही की काय!" नीरवने विचारलं तेव्हा ती सुद्धा त्याच्याकडे बघू लागली.
"नाही ओ मला झोपच येत नव्हती, खूप प्रयत्न केला पण आपल्या सोबत जे काही घडतंय त्याचा विचार मनातून जातच नाहीये." वेदिका.
"बरं ठिक आहे, आता झोपलीस तरी काही हरकत नाही. मी आईला सांगतो की तुझी तब्येत बरी नाहीये." नीरव म्हणाला तसं वेदिकाने मान डोलावली आणि झोपायचा प्रयत्न केला. तिला झोप लागेपर्यंत नीरव तिथेच तिच्या बाजूला बसून असतो. तिला झोप लागली आहे, याची खात्री झाल्यावर तो तिथून उठला आणि अंघोळ करून खाली गेला. त्याला एकट्याला आलेलं पाहून मंगल लगबगीने पुढे आली.
"काय रे नीरव, वेदिका अजून खाली नाही आली. सगळं काही ठिक आहे ना?" मंगलने काळजीने विचारलं.
"आई, तिला रात्री बरं नव्हतं त्यामुळे झोपच नाही लागली आता तिचा डोळा लागला आहे." नीरव.
"बरं ठिक आहे, करूदे तिला आराम. आरव तू थोड्या वेळाने डाॅक्टरांना फोन करून बोलावून घे, ते वेदिकाला तपासतीन तरी." मंगल म्हणाली तसं आरवने हो मध्ये मान डोलावली पण नीरवने मात्र लगेच नकार दिला.
"आई, एवढं काही नाहीये. लगेच डाॅक्टरांना बोलवायची काही गरज नाही. थोडा वेळ आराम केला की तिला वाटेल बरं." नीरव म्हणाला तसं मंगल आत गेली आणि त्याच्यासाठी चहा आणला. नीरवने चहा घेतला आणि घराबाहेर ओट्यावर येऊन बसला. तो झालेलं सगळं विसरायला पाहत होता पण त्याला ते विसरताच येत नव्हते. त्याला स्वतःपेक्षा जास्त वेदिकाची काळजी वाटत होती.
नीरव विचार करत असताना तिथे आरव आला आणि त्याने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.
"दादा, आज तुझा चेहरा खुपच उतरलेला दिसतोय. वहिनीला खरंच बरं नाहीये की तुमच्यात काही वाद झालेत?" आरवने काळजीने विचारलं.
"तसं काही नाहीये आरव, मला सध्या थोडं वेगळंच टेन्शन आहे, पण तू नको यात लक्ष घालू... तू तुझ्या अभ्यासाकडे लक्ष दे." नीरव.
"माझ्यासाठी अभ्यास जितका महत्त्वाचा आहे तितकंच आपल्या माणसांचं समाधान सुद्धा महत्वाचं आहे. तू असा चेहरा पाडून इथे बसला आहे आणि तिकडे वहिनी अजून खोलीच्या बाहेर आली नाही, अशा वेळी माझं अभ्यासात लक्ष कसं लागेल. दादा खरंच काही प्राॅब्लेम असेल तर सांग, कदाचित माझी काही मदत झाली तर...." आरव म्हणाला तसं नीरव त्याच्याकडे बघू लागला.
"आरव, मला एक सांग... काही माणसांना भास होतात यावर तुझं काय मत आहे?" नीरवने विचारलं तेव्हा आरव शांतपणे विचार करू लागला. तो थोडा वेळ शांत राहिला. त्याच्या चेहऱ्यावर विचारांचे भाव स्पष्ट दिसत होते.
"भास... म्हणजे? स्वप्नासारखं काही? की एखादं असं काही जे खरंच घडतंय की नाही याची शंका येईल असं?" तो विचारात गुंतून बोलला.
"म्हणजे... एखादं माणूस अचानक दिसणं, त्याचा आवाज ऐकू येणं... पण नंतर लक्षात येतं की अरे इथे तर कोणीच नाहीये. असं काही..." नीरवने आवाज थोडा कमी करत विचारलं. तेव्हा आरवची नजर अधिक गंभीर झाली. तो उठून इकडे तिकडे बघू लागला, नंतर परत नीरवजवळ येऊन बसला.
"दादा, तू हे असं का विचारतोयस? तुझ्या लक्षात काही आलंय का? वहिनी... वहिनीचं वागणं काही वेगळं वाटतंय का?" आरवने काळजीने विचारलं त्यावेळी नीरवने डोळे बंद केले आणि गालावरून हात फिरवत शांतपणे म्हणाला,
"काल रात्री... ती खुप घाबरली होती, रात्रभर झोपली सुद्धा नाही. हे तिच्याच नाही तर माझ्या बाबतीत सुद्धा झालंय. मला सुद्धा कधी कधी भास होतात, कधी सावली दिसते तर कधी मला हाक मारल्याचा आवाज येतो पण प्रत्यक्षात मात्र तिथे कोणीच नसतं." नीरव.
"हे सगळं कधीपासून होतंय?" आरव.
"आमच्या लग्नापासूनच असं होतंय, याआधी कधीच मला असे विचित्र अनुभव आले नाही." नीरव.
"हे खुप भयंकर आहे दादा, आपल्याला ही गोष्ट आई बाबांना सांगायला हवी." आरव.
"नाही, त्यांना सांगून मला त्यांना टेन्शन नाही द्यायचे. मी माझ्या पद्धतीने हा प्रश्न सोडवतो. फक्त मी घरी नसताना तू वेदिका कडे लक्ष दे. मी आलोच जरा शेतावर जाऊन येतो." नीरव.
"जा तू बिनधास्त मी देईन वहिनीकडे लक्ष." आरव म्हणाला तसं नीरव तिथून उठला आणि बाईक घेऊन शेतावर गेला. तिथे गेल्यावर त्याच्या लक्षात आलं की त्यांच्या शेताच्या बाजूलाच एक वयोवृद्ध जोडपं राहत होते आणि त्यांना नीरवच्या वाड्या बद्दल सगळी माहिती होती. त्याने त्यांच्याकडे जायचं ठरवलं आणि लगेच तो तिकडे गेला.
त्या छोट्याशा कौलारू घराजवळ नीरव पोहोचला. दाराजवळ एक आजी खुर्चीत बसून काहीतरी विणत होती आणि आजोबा अंगणात झाडू मारत होते. त्यांना पाहताच नीरवने नम्रपणे नमस्कार केला.
"रामराम आजोबा... आजी, मी नीरव. हे बाजूचं शेत आहे ते आमचंच आहे, मला तुमच्याशी जरा बोलायचं होतं, म्हणून इथे आलो." नीरव म्हणाला तसं त्या दोघांनी त्याच्याकडे हसून पाहिलं.
"अरे नीरव बाळ! ओळखतो रे आम्ही तुला. लहानपणापासून इथंच तर राहतोय आम्ही. ये, बस इथे." आजीने मायेने म्हणत झाडाच्या सावलीत त्याला बसायला खुर्ची दिली.
नीरव काही क्षण गप्प राहिला आणि मग थेट मुद्द्यावर आला.
"आजोबा... आमच्या वाड्यात काहीतरी विचित्र घडतंय. माझं लग्न झाल्यापासून मला आणि माझ्या बायकोला सतत कसले तरी भास होताय, पण ते का होताय हे समजत नाही, तुम्हाला त्याबद्दल काही माहिती असेल तर सांगाल का मला?" नीरवने विचारलं तसं ते आजी आजोबा एकदम स्तब्ध होऊन त्याच्याकडे बघू लागले.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा