सावल्यांच्या कुशीत. भाग - १५
वेदिकाचं काम झाल्यावर वेदिका बाहेर आली आणि नीरवला आवाज देऊ लागली. पण तिला नीरव कुठेच दिसत नव्हता. नीरव अचानक न सांगता कुठे गेला असेल असा प्रश्न तिला पडला आणि तिला त्याची काळजी वाटू लागली. पण जेव्हा तिचं लक्ष जेव्हा त्याच्या बाईक कडे गेलं तेव्हा तो इथेच असावा असे तिला वाटले म्हणून ती त्याला आवाज देऊ लागली.
"नीरव sss नीरव... कुठे आहात तुम्ही?" वेदिकाने त्याला आवाज दिला पण तिचा आवाज त्याच्या कानापर्यंत पोहोचतच नव्हता. तो कुठे चालला आहे हे त्यालाच कळत नव्हते.
वेदिका त्याला हाका मारत वाड्याच्या मागच्या बाजूला आली, तेव्हा तिला तो एकदम शांतपणे हळूहळू एक एक पाऊल पुढे टाकताना दिसला. नीरव दिसला म्हणून तिच्या जीवात जीव आला. ती त्याला हाक मारत पुढे पुढे जाऊ लागली पण तो तिचं काहीच न ऐकता पुढे चालत होता. सुरुवातीला वेदिकाला नीरवचं वागणं थोडं विचित्रच वाटलं पण नंतर तिला त्या दोघांच्या बाबतीत घडत असलेल्या गोष्टी लक्षात आल्या तेव्हा तिने तिच्या गळ्यातील ताविजला हात लावला आणि तसाच हात त्या ताविजवर ठेऊन ती पटकन नीरवकडे गेली आणि तो सरळ एका रेषेत चालत असताना तिने त्याचा हात धरून मागे ओढले. तेव्हा नीरव भानावर आला आणि घाबरून तिच्याकडे बघू लागला.
"वेदिका.... मी... इथे कसा काय आलो? मी तर बाहेर अंगणात बसलो होतो." नीरवने घाबरत तिला विचारले.
"नीरव, आता ते मला कसं माहित! मी तर किचनमध्ये आवराआवर करत होती. बाहेर आल्यावर तुम्ही दिसला नाही म्हणून मी तुम्हाला शोधत शोधत इथे आली." वेदिका.
"पण हे कसं शक्य आहे? मी आलोय आणि मलाच कसं माहित नाही?" नीरव तिच्याकडे गोंधळून बघत म्हणाला. त्यावर वेदिका हलकसं हसली. तिच्या हसण्यात एक उदासिनता होती.
"नीरव, आपलं लग्न झाल्यापासून आतापर्यंत आपल्या आयुष्यात बऱ्याच अशक्य गोष्टी घडल्या आहेत, त्यापैकीच ही एक आहे चला आता आपण घरात जाऊ." वेदिका त्याला म्हणाली तेव्हा ते दोघंही घरात येऊन बसले.
"वेदिका, मी जसा आपोआप तिकडे गेलो तसं तू सुद्धा आपोआप कशी नाही आली?" नीरवला पडलेला प्रश्न त्याने वेदिकाला विचारला.
"नीरव, तुम्ही त्यादिवशी मला हा ताविज काढायला सांगितले होते पण मला त्याचा अनुभव आला आहे, हा ताविज आपलं रक्षण करतोय. म्हणून मी तुमचं ऐकलं नाही, तो तसाच गळ्यात ठेवला. पण ही गोष्ट पण तितकीच खरी आहे की कधी कधी ह्या ताविजची ताकद सुद्धा त्या सावली पुढे कमी पडते. पण बऱ्याचदा रक्षणही केलं आहे त्याने." वेदिका.
"असं असेल तर ठिक आहे मग तो ताविज तुझ्या गळ्यातच असूदे." नीरव म्हणाला तसं वेदिका पुढे काही बोलणार तोच तिच्या आईचा फोन आला मग तिने तो फोन घेतला आणि तिच्याशी बोलू लागली.
वेदिका फोनवर बोलत होती त्याचवेळी नीरवला त्या ताविजचं लक्षात आले आणि तो ही विचारात हरवून गेला.
"जर वेदिका कडे असलेला ताविज तिचं रक्षण करू शकतो तर आजींनी दिलेला अंगारा सुद्धा माझं रक्षण करू शकतो." नीरव मनातल्या मनात बोलला आणि लगेच खिशात हात घातला. तेव्हा त्याच्या लक्षात आले की आपण घरी आल्यावर कपडे चेंज केले होते. ती अंगाऱ्याची पुडी दुसऱ्या शर्टाच्या खिशात आहे, त्याच्या लक्षात आले तसं तो पटकन त्याच्या खोलीत गेला आणि ती अंगाऱ्याची पुडी घेतली आणि ती स्वतःजवळ ठेवली आणि परत मनातल्या मनात बोलायला सुरुवात केली.
"आता माझ्याकडे ही अंगाऱ्याची पुडी आहे. मला कोणालाही घाबरायची गरज नाही, आज रात्री काहीही झालं तरी मी त्या वाड्यामागच्या खोलीत जाणार म्हणजे जाणारच आणि सगळं सत्य जाणून घेणार." नीरव स्वतःशीच बोलला आणि आता रात्र होण्याची वाट पाहू लागला.
रात्री जेवण झाल्यावर नीरव खोलीत बसला होता. आता त्याने वाड्यामागच्या खोलीत जायचं ठरवलं होतं पण त्याला वेदिकाला ते सांगायचं नव्हतं, मग त्याने वेदिका झोपल्यावर आपण तिकडे जायचं ठरवलं. आणि त्याचवेळी त्याला तिकडे जाण्याची उत्सुकता लागली. थोड्या वेळातच वेदिका तिथे आली आणि त्याच्या चेहऱ्यावर तिला कसलातरी आत्मविश्वास दिसू लागला. ते बघून ती थोडी गोंधळली पण त्याचा असा आत्मविश्वासाने भरलेला चेहरा बघून तिलाही छान वाटले.
"व्वा क्या बात है नीरव, आज तुमचा चेहरा बघून तुम्ही शिक्षक आहात याची अनुभुती आली. वेदिका हसून म्हणाली तसं नीरव तिच्याकडे बघू लागला. त्याचवेळी वेदिका खुर्चीत बसली. नीरव तिच्याकडे वळला आणि तिच्या कपाळाकडे पाहून म्हणाला.
"माझं सोड, मी तर आहेच शिक्षक पण आज तुझ्या कपाळावरचा चंद्र थोडा जास्तच शांत वाटतोय... काही कारण आहे का?" त्याच्या बोलण्याने वेदिका हसू लागली.
"हो… कारण आज चंद्राला एका वेड्याच्या डोळ्यात हरवायचं आहे." वेदिका हसून म्हणाली तसं नीरव थोडा मागे सरकला आणि नकळत लाजला.
"वेडा कोण? मी? नाही गं… मी तर फक्त पेपर तपासणारा शांत शिक्षक आहे." नीरव लाजून म्हणाला.
"हो पण माझ्यासाठी तुम्ही वेडेच आहात!" वेदिका त्याचे केस हाताने विस्कटत म्हणाली आणि लाडाने त्याचे गाल ओढले.
"ही गोष्ट जर माझ्या विद्यार्थ्यांना माहित झाली ना ते सुद्धा मला वेडा म्हणून चिडवतील." नीरव हसून म्हणाला. त्यावेळी वेदिका त्याच्याकडे बघत लाजली. तिचं लाजणं बघून नीरव अजून थोडा जवळ आला. तेव्हा वेदिका लाजतच उठून मागे वळली.
"असं लाजू नकोस हं, नाही तर मी तुझ्यावर अजूनच प्रेम करू लागेन ना!" नीरव म्हणाला. त्या क्षणी दोघंही थोडावेळ शांत झाले नीरवने तिच्या केसांमध्ये अलगद हात फिरवला आणि तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले. तसं तिच्या अंगावर शहारे उमटू लागले.
"तू अशीच जवळ असलीस ना, तर या वाड्यातली सावलीही मला घाबरेल." नीरव म्हणाला तसं वेदिकाने त्याच्या खांद्यावर डोकं टेकवलं.
"मी नेहमीच तुमच्यासोबत आहे... आणि कायम राहीन." वेदिका त्याच्या डोळ्यात बघत म्हणाली. त्यावेळी नीरवला जाणवलं की आम्ही दोघं कधीपासून एकत्र आहोत पण आपल्याला काहीच भास आभास झाले नाही किंवा कुठली सावली सुद्धा दिसली नाही, म्हणजे या अंगाऱ्यात अशी शक्ती आहे की ते आपलं रक्षण करू शकते. हे समजताच तो मनातून खूप खूश झाला. त्याचवेळी तो वेदिकाकडे प्रेमाने बघू लागला.
क्रमशः