सावल्यांच्या कुशीत. भाग - १६
"माझा आजचा दिवस खऱ्या अर्थाने पूर्ण झाला वेदिका… कारण मी तुझं हे असं खळखळून हसणं पाहिलं." नीरव वेदिकाला म्हणाला.
वेदिकाने तिचं डोकं नीरवच्या खांद्यावर टेकवलं संपूर्ण वातावरण निवांत झालेलं असतं. दोघांनीही क्षणभर डोळे मिटलेले असतात.
नीरव तिच्या केसांमध्ये हलकेच हात फिरवतो, आणि त्याचवेळी त्याच्या मनात विचार सुरू होतो...
"वेदिकाला खरं काहीच सांगायला नको, कारण हे सगळं खूप धोकादायक आहे. तिला सांगितले तर ती मला एकट्याला सोडणार नाही आणि ती जर माझ्यासोबत आली… तर कदाचित तिच्या जिवाला धोका होऊ शकतो त्यापेक्षा नकोच, हे एकट्यानेच करायला हवं." नीरव स्वतःशीच मनातल्या मनात बोलला. खरं तर त्याला वेदिका पासून काही लपवायचे नव्हते पण आता त्याचा नाईलाज होता.
नीरवने वेदिकाला जवळ घेतलं आणि ती कधी झोपतेय याची वाट पाहू लागला. थोड्या वेळाने हळूहळू वेदिका झोपेच्या आधीन होत गेली. नीरवने तिच्या कपाळावर एक अलगद किस घेतला आणि ती खरोखर झोपी गेली आहे की जागी आहे याचा अंदाज घेऊ लागला.
"गुडनाईट, वेदिका." त्याच्या आवाजाने ती डोळे अर्धवट उघडून हलकेच हसली. तसं त्याची निराशा झाली.
"गुडनाईट... झोपा आता नाही तर सकाळी लवकर उठायचे नाही तुम्ही." वेदिका हसून म्हणाली आणि परत डोळे बंद केले.
"हो... नक्की," त्याने हळूच उत्तर दिले आणि तिच्यावर पांघरूण टाकले आणि तो ही झोपायचे नाटक करू लागला.
थोड्या वेळातच वेदिकाचा श्वास त्याच्या कानांना ऐकू येऊ लागला तेव्हा ती झोपली आहे याची खात्री त्याला पटली. मग तो हळूच उठला आणि तो वेदिकाच्या झोपलेल्या चेहऱ्याकडे बघू लागला. तिचा शांत चेहरा बघून तो हळूहळू आवाज न करता खाली आला.
घरात सर्वत्र शांतता असते. नीरवने सावधपणे आधीच अंगाऱ्याची पुडी आणि त्या खोलीची चावी स्वतः जवळ घेऊन ठेवली होती. आता त्याने टॉर्च घेतली आणि हळूच दार उघडले. बाहेर सगळीकडे काळोख पसरला होता. त्या काळोखात नीरवने वाड्याच्या मागच्या बाजूला जाणाऱ्या वाटेकडे पावलं वळवली. रात्रीचा निःशब्द गारवा त्याच्या भोवती गुंजायला लागू लागला. पण त्याला त्याची पर्वा नव्हती. तो हळूहळू पावलं टाकत त्या खोलीजवळ आला आणि टाॅर्च लावून त्या चावीने खोलीचे कुलूप उघडले. मग दार उघडून तो आत आला.
खोलीत पाय देताच नीरवला तिथे उग्र असा वास येऊ लागला. त्या वासावरून ती खोली खुप दिवसांपासून बंद आहे हे समजत होते. तो टाॅर्च लावून इकडे तिकडे बघू लागला तोच त्याच्या कानावर आवाज आला.
"नीरव.... नीरव.... त्या आवाजाने नीरवचे हृदय हेलावून टाकले. त्याचा त्याच्याच कानांवर विश्वास बसत नव्हता, की तो हा आवाज ऐकतोय. तो आवाज कोणाचा आहे हे आता त्याने बरोबर ओळखले होते.
"अन्वी.... हा आवाज अन्वीचाच आहे, पण तो मला आता इथे का ऐकू येतोय. ती तर कधीच हे गाव सोडून गेली आहे आणि मला सुद्धा विसरली आहे. मग मला आता तिचा आवाज का येतोय?" नीरव स्वतःलाच विचारत असतो की परत त्याला तोच आवाज कानावर येऊ लागला. त्या आवाजाने क्षणभर नीरव एकदम स्तब्ध झाला. पण परत त्यानेच त्याच्या मनाची समजूत घातली आणि सावध झाला.
"नाही, हा आवाज अन्वीचा नाहिये. मला इथे काही भेटू नये म्हणून किंवा मला इथलं काही माहिती होऊ नये म्हणून अन्वीच्या आवाजात मुद्दाम कोणीतरी बोलतंय. अन्वी मला आवाज देऊ शकत नाही कारण ती स्वतःहूनच मला सोडून गेली होती. जर ती स्वतःहून गेली आहे तर ती इथे कशासाठी येईल आणि ते ही एवढ्या रात्री." असे बोलून नीरवने तिचा विचार डोक्यातून काढून टाकला आणि पुढे जाऊ लागला. त्यात त्याला एका कोपऱ्यात एक लाकडी पेटी दिसली. मग तो तिच्याजवळ गेला आणि हाताने त्या पेटीवरची धुळ साफ केली.
नीरवने ती पेटी उघडली आणि आतल्या वस्तूंना हात लावायला सुरुवात केली. त्यावेळी त्याला एक जुना सुगंध जाणवला. जणू एखादी आठवण परत आली होती. पेटीत एक फोटो होता… त्याने तो फोटो हातात घेतला आणि तो फोटो कोणाचा आहे हे उत्सुकतेने बघू लागला पण तो फोटो बघताच तो एकदम गारठून गेला. त्या फोटोमध्ये तो आणि अन्वी होते. दोघं नदीच्या काठावर हसत उभे होते.
"हा.... हा फोटो तर अन्वीकडे होता, मग तो इथे या पेटीत काय करतोय?" या विचाराने त्याचा मेंदू गोंधळून गेला. त्याला तो क्षण अजूनही जशाच्या तशा आठवत होता. त्याच दिवशी अन्वीने त्याला तिच्या प्रेमाची कबुली दिली होती. ती तेव्हा बोललेलं वाक्य आता त्याच्या कानात घुमू लागले.
"नीरव, माझं तुझ्यावर खुप प्रेम आहे. पण मला नाही वाटत की तुझ्या घरचे आपल्या लग्नाला परवानगी देतील." अन्वीचे ते वाक्य आठवून त्याच्या हृदयात एक जोरदार धडधड सुरू झाली. त्याने आता पेटीतल्या इतर वस्तू बघायला सुरुवात केली तेव्हा त्यात त्याला एक छोटीशी अंगठी दिसली. ती अंगठी त्याने हातात घेतली आणि त्याची खात्री झाली की ती अंगठी त्याने अन्वीला तिच्या वाढदिवसाला भेट म्हणून दिली होती. पण ती अंगठी आता इथे कशी आली, हा प्रश्न त्याला पडला.
"देवा काय आहे हे? मला तर काहीच कळत नाही, ज्या अन्वीने मला होकार देऊन परत काही दिवसांनी अचानक नकार दिला आणि माझ्या आयुष्यातून निघून गेली त्याच अन्वीच्या वस्तू इथे कशा आहेत. मी तर इथे काहीतरी वेगळं बघायला आलो होतो पण मला इथे येऊन वेगळंच बघायला मिळालं. आता या सगळ्या वस्तू इथे कशा आल्या याचं उत्तर फक्त अन्वीच देऊ शकते. त्यासाठी मला ती कुठे आहे हे जाणून घ्यावे लागेल." नीरव स्वतःलाच म्हणाला आणि त्याने पुन्हा फोटोकडे पाहिलं. आज खुप दिवसांनी अन्वीचा फोटो बघून त्याचे डोळे पाणावले. आणि तेव्हाच त्याला मागून कुणाचातरी रडणारा आवाज आला…
"नीरव…" त्या आवाजाने तो घाबरला पण तरीही मागे वळला पण तिथं कुणीच नव्हतं.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा