सावल्यांच्या कुशीत. भाग - १९
नीरव सकाळी झोपेतून उठला तेव्हा पाहिलं तर वेदिका तशीच त्याच्या बाजूला बसलेली होती.
"वेदिका, माझ्यामुळे तुला उगाच जागं रहावं लागलं ना!" नीरव.
"असं काही नाही ओ... तसंही मी दिवसभर घरीच तर असते मग दुपारी थोडा फार आराम तर होतोच माझा. पण तुमची झोप झाली ना व्यवस्थित." वेदिकाने काळजीने विचारलं. तेव्हा नीरवने तिचा हात हातात घेतला.
"माझी झोप झाली… पण तुझ्या डोळ्यांखाली हे काळसर वर्तुळं सांगतायत की तुला झोपेची गरज आहे." नीरव म्हणाला तसं वेदिकाने हसून मान हलवली.
"ते काही नाही, थोडा थकवाच आहे… पण तुम्ही ठीक आहात, इतकंच पुरेसं आहे माझ्यासाठी." वेदिका.
"वेडी आहेस तू…" नीरव हसत म्हणाला.
"हो आहेच मी वेडी." ती हसून म्हणाली आणि उठून फ्रेश व्हायला जाऊ लागली. तेव्हा नीरवने तिचा हात धरला आणि तिच्याकडे पाहू लागला. त्या क्षणी त्याला जाणवलं, वेदिका फक्त त्याची पत्नी नाही, तर ती त्याचं बळ आहे, शांतता आहे. नीरवने थोडा वेळ वेदिकाकडे बघत तिचा हात थोपटला.
"वेदिका, खरंच खूप काळजी घेते तू माझी. मी खुप नशीबवान आहे असं वाटतंय मला." नीरव तिच्या डोळ्यात बघत म्हणाला. त्यावर ती हलकंसं हसली.
"अरे, असं काय बोलता… तुमची काळजी घेणं हे माझं कर्तव्य आहे." वेदिका.
"तू जे करतेस ना, ते शब्दांत सांगता येणार नाही. पण आज एक दिवस तरी मी तुझ्यासाठी काहीतरी खास करायचं ठरवलंय." नीरव म्हणाला आणि उठून त्यांच्या खोलीतून बाहेर गेला. त्याच्या कृतीमुळे वेदिका थोडी गोंधळली, पण त्याच्या उत्साहामुळे तिच्या ओठांवर एक गोड हास्य उमटलं आणि ती फ्रेश व्हायला गेली.
थोड्या वेळाने वेदिका तयार होऊन बाहेर आली, तर टेबलवर दोन कप गरम चहा, उपमा आणि तिच्या आवडीची गुलाबजामची छोटी वाटी ठेवलेली होती. ते बघून ती खुपच आश्चर्य चकित झाली.
"हे… सगळं तुम्ही?" तिच्या डोळ्यात आश्चर्य आणि आनंद दाटून आला.
"हो… स्पेशल 'गुड मॉर्निंग' फॉर माय स्पेशल वाइफ!" नीरव लाजत म्हणाला. त्यावेळी वेदिका हलकेच हसली आणि त्याला मिठी मारली.
"माझ्या आयुष्यात तुम्ही माझं सर्वस्व आहात… माझी प्रत्येक सकाळ अशीच असावी असं वाटतं." वेदिका खुश होऊन म्हणाली.
"आणि माझी प्रत्येक सकाळ तुझ्या मिठीत सुरू करावी, असं मला वाटतं." नीरव म्हणाला. त्या क्षणी त्यांचं छोटंसं जग अगदी पूर्ण वाटत होतं… प्रेमाने, काळजीने, आणि एकी न संपणाऱ्या स्नेहबंधाने भरलेलं. मंगलने किचनच्या फटीतून डोकावून त्या दोघांकडे आनंदाने पाहिलं आणि हलकेच तिच्या डोळ्यात आनंदाश्रू तरळले.
"देवा, या दोघांच्या सुखाला कोणाचीही नजर लागू नये. दोघेही कायम असेच सुखी राहूदे." मंगलने मनातच देवाकडे प्रार्थना केली आणि परत आत निघून गेली.
नाष्टा झाल्यावर वेदिका आत किचनमध्ये गेली. ती गेल्यावर नीरव तिथून उठला आणि वाड्याच्या मागच्या बाजूला गेला. काल रात्री जे झालं ते काही त्याच्या डोक्यातून जात नव्हते. तो ज्या खोलीत गेला होता त्याच खोलीकडे एकटक पाहत होता आणि विचार करत होता.
"मला आजींनी अंगारा दिला म्हणून मला काही झालं नाही... पण तरीही आवाज ऐकू आलाच आणि आरशात कोणी तरी दिसलं. आरशात दिसलेली ती स्त्री कोण असेल? तिचा चेहरा का नाही दिसला?" असे विचार त्याच्या मनात चालू होते त्याचवेळी त्याला खांद्यावर कोणाचा तरी हात जाणवला. तसं तो दचकला आणि वळून पाहिले तर त्याचे बाबा होते. त्यांना बघून त्याने हलकेच स्वतःच्या छातीवर हात ठेवला.
"बाबा, तुम्ही आहात होय..." नीरव एक दिर्घ श्वास घेत म्हणाला. त्यावर सुधाकरने त्याच्याकडे थोडं गोंधळलेल्या नजरेने पाहिलं.
"मीच आहे पण तू एवढा दचकलात कशाला? आणि तू इथे कशासाठी आलाय?" सुधाकरने विचारलं.
"नाही... ते... मी असंच." पुढे नीरवला काहीच बोलायला सुचत नव्हते. तो तसाच शांत उभा राहिला.
"नीरव, काही अडचण आहे का? नाही म्हणजे तू कसल्या तरी विचारात दिसतोय म्हणून विचारले." सुधाकर.
"नाही बाबा, फक्त रात्री जरा घाबरलो होतो त्यामुळे थोडी भिती वाटतेय बाकी काही नाही." नीरव.
"कधी कधी वाईट स्वप्न पडतात नीरव, पण त्यामुळे एवढं घाबरायची गरज नाही कारण ते स्वप्नच असतं शेवटी." सुधाकर म्हणाले तसं नीरव हो म्हणाला मग थोड्या वेळाने ते दोघेही तिथून गेले.
पुढचे काही दिवस नीरव आणि वेदिका सोबत हा सावल्यांचा खेळ चालूच होता. पण तरीही दोघांनी एकमेकांची साथ सोडली नाही.
आजपासून शाळा चालू होणार असल्यामुळे नीरवची सकाळपासूनच तयारी चालू होती. वेदिका पण तिथे बसून त्याच्याकडे बघत होती.
"नीरव, आपल्या लग्नाला दोन महिने झालेत.... इतक्या भरभर कसे दिवस गेलेत समजलंच नाही." वेदिका.
"हो ना पण या दोन महिन्यांत आपल्याला कुठे बाहेरही जाता आले नाही पण जेव्हा गणपतीची सुट्टी असेल तेव्हा आपण नक्कीच जाऊ." नीरव.
"हो चालेल ना, नीरव मला एक विचारायचं आहे तुम्हाला! विचारू का?" वेदिका.
"हो विचार की!" नीरव.
"मला असं वाटतं की मी घरात असं रिकामं बसण्यापेक्षा काहीतरी करायला हवं, अगदीच काही नाही तर मुलांच्या शिकवण्या तरी घेऊ का?" वेदिकाने थोडं घाबरतच विचारले. तसं नीरव तिच्याजवळ जाऊन बसला आणि तिचा हात हातात घेतला.
"वेदिका, तू काहीही केलंस तरी मला काहीच प्राॅब्लेम नाहीये पण आता सध्या आपल्यासोबत हे जे काही चालू आहे ना त्यामुळे मला थोडी भिती वाटतेय. एकदा या गोष्टीचा उलगडा झाला की मग तुला जे काही करायचे आहे ते बिनधास्त कर." नीरव.
"बरं ठिक आहे चालेल. चला आता तुम्हाला शाळेत जायला उशीर होईल. शिक्षकांनी वेळेचं बंधन पाळले तरचं मुलंही पाळतात." वेदिका हसतच म्हणाली. मग ते दोघेही खाली गेले. नीरव त्याचा तिफीन घेऊन शाळेत गेला. बाकीचेही शेतावर निघून गेले.
सगळे गेल्यानंतर आता वेदिका एकटीच घरी होती. तिने किचनमधली सगळी कामं आवरली आणि भांडी मांडणीमध्ये मांडू लागली. त्याचवेळी त्या मांडणीच्या हुकमध्ये तिच्या गळ्यात असलेला ताविज अडकला आणि तो गळ्यातून खाली पडला पण कामाच्या नादात तिचं त्याच्याकडे लक्षच नव्हतं. तिच्या या एका चुकीमुळे पुढे काय होणार आहे याची तिला पुसटशी देखील कल्पना नव्हती.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा