सावल्यांच्या कुशीत. भाग - २१
सावलीने वेदिकाचे शरीर सोडल्यावर वेदिकाचं शरीर थोडा वेळ सुन्न झाले. थोड्या वेळाने ती भानावर आली तेव्हा समोर पाहिलं तर नीरव बेशुद्ध पडलेला होता. त्याला असं समोर बघून ती गोंधळून गेली आणि त्याची अवस्था बघून घाबरली सुद्धा. तिने त्याला आवाज देऊन उठवायचा प्रयत्न केला.
"नीरव sss उठा..." वेदिकाने दोन ते तीन वेळा नीरवला आवाज दिला आणि हलवलं तसं नीरव हळूहळू डोळे उघडून वेदिकाकडे बघू लागला.
"वेदिका, तू ठिक आहेस ना? तुझ्या बोटातून रक्त येत होते ना, ते थांबले का? बघू जरा!" नीरव घाबरतच म्हणाला. त्यांचं बोलणं ऐकून वेदिका अजूनच गोंधळून गेली.
"नीरव, काहीही काय बोलताय तुम्ही! माझ्या बोटातून कधी रक्त येताना दिसलं तुम्हाला? हे बघा माझा हात एकदम व्यवस्थित आहे, आणि तुम्ही घरी कधी आलात?" वेदिकाने विचारलं पण आता नीरव चांगलाच चक्रावून गेला.
"असं काय करतेय वेदिका! मी आता थोड्या वेळापूर्वीच तुझ्यासमोरच आलो ना, तू माझ्याशी बोलतही किती छान होती. पण अचानक मला तुझ्या बोटातून रक्ताची धार वाहताना दिसली आणि मी घाबरून चक्कर येऊन पडलो." नीरव.
"तुम्ही काहीही बोलताय, मी तुमच्याशी बोललीच नाही. मी तर आताच तुम्ही पडलेले दिसलात तेव्हा इथे आली आहे, मला वाटते की तुम्हाला भास झाला असेल. तुम्हाला बरं नाही वाटत का? तुम्ही आराम करा थोडावेळ." वेदिका म्हणाली पण नीरवच्या डोळ्यासमोरून अजूनही तो प्रसंग जात नव्हता.
नीरव अजूनही गोंधळलेला होता. वेदिकाने त्याला थोडा पाणी पाजलं आणि बसायला मदत केली.
"माझं डोकं फार जड झाल्यासारखं वाटतंय वेदिका... पण मी खोटं नाही बोलत. तू माझ्यासमोरच होतीस. तू काही तरी बोलत होतीस... पण तुझा आवाज जणू खूप खोल कुठून येत होता... आणि तो आरसा... हो, तो आरसा सुद्धा बदललेला वाटत होता." नीरव कुजबुजत बोलला.
वेदिका क्षणभर थबकली. ती हळूच त्या आरशाकडे वळली. आरशाच्या काचेत तिला स्वतःचं प्रतिबिंब तर दिसलं, पण एक क्षणभर तिला असं वाटलं की तिच्या पाठीमागे कुणीतरी आहे... सावलीसारखं... अगदी हलकंसं... म्हणून तिने पाठीमागे वळून पाहिले तर कोणीच नव्हते मग पुन्हा ती आरशात बघू लागली पण क्षणात काहीतरी नाहीसं झाल्यासारखं तिला वाटलं.
"नीरव, आपण इथून जाऊया. आता आपण काही दिवस आपल्या खोलीत नाही राहायचं. आपण आपलं सामान नोकरांना सांगून दुसऱ्या खोलीत राहू काही दिवस, त्याशिवाय हे भास आभास बंद होणार नाही." वेदिका एकदम गंभीर होऊन म्हणाली. त्यावर नीरवलाही तिचे म्हणणे पटले. मग त्याने त्यांचं सामान दुसऱ्या रूममध्ये शिफ्ट करायला सांगितले आणि वेदिका रात्रीच्या जेवणाची तयारी करायला किचनमध्ये गेली.
अंधार पडू लागला तसं मंगल आणि सुधाकर शेतातून घरी आले. तेव्हा त्यांनी पाहिले तर त्यांचा नोकर नीरव आणि वेदिकाचं सामान खालच्या खोलीत नेत असतो. ते बघून मंगल घाईघाईने पुढे गेली.
"हे काय करतोय बंडू तू? हे नीरव आणि वेदिकाचं सामान पाहुण्यांच्या खोलीत का नेतोय?" मंगलने विचारलं.
"वहिनीजी, नीरव दादानीच मला असं कराया सांगितलं हाय. पण त्य का करायचंय त्य काय मला माहित न्हाय बा, मी आपलं सांगितलेलं काम करतूया. तुम्ही त्यासनीच इचारून बघा बा!" बंडू म्हणाला आणि त्याचं काम करू लागला. मग मंगलने नीरवला आवाज दिला, तिच्या आवाजाने तो ही लगेच बाहेर आला.
"आई, काय गं शेतातून आल्या आल्या लगेच मला बोलावलं!" नीरवने शांतपणे विचारले.
"तू तुमचं सामान दुसऱ्या खोलीत का न्यायला सांगितले?" मंगल.
"मला आणि वेदिकाला काही दिवस त्या खोलीत राहायची इच्छा आहे, तिथे रात्रीच्या वेळी हवा पण मोकळी येते आणि खिडकीतून बाहेर पाहिलं की चंद्र पण दिसतो. तिथलं वातावरण वेदिकाला खुप आवडलं म्हणून, बाकी काही नाही!" नीरव चेहऱ्यावर हसू आणत खोटंच बोलला. पण मंगलनेही त्याच्यावर विश्वास ठेवला आणि ती किचनमध्ये गेली. तिथे वेदिकाने जेवण बनवायला सुरुवात केली होती. मग मंगलने तिच्याकडे चहा मागितला आणि परत बाहेर हाॅलमध्ये येऊन बसली. वेदिकानेही हसत हसत सगळ्यांसाठी चहा ठेवला आणि तो सगळ्यांना दिला.
चहा पिऊन झाल्यावर नीरव आतल्या खोलीत गेला आणि वेदिका जरावेळ आरव बसला होता तिथे बसली आणि तो काय अभ्यास करतोय ते बघू लागली. त्याचवेळी सुधाकर सहज म्हणून किचनमध्ये गेले तर त्यांची नजर मांडणीखाली गेली आणि त्यांना तिथे तो ताविज दिसला. मग त्यांनी तो पटकन उचलला आणि खिशात घातला. त्यांनी वेदिकाकडे एवढं बारकाईने कधी पाहिलेच नव्हते त्यामुळे तो ताविज तिचाच असेल हा विचारही त्यांच्या मनात आला नाही, घरात कोणाला सांगितले तर घरातले घाबरतील म्हणून त्यांनी कोणालाच न सांगता तो ताविज तिथून घेऊन गेले आणि सहज म्हणून बाहेर गेले आणि रस्त्याच्या खाली फेकून दिला.
आरव अभ्यास करता करता वेदिका त्याला काही प्रश्न विचारत होती. ते बघून आरवला तिच्यातली हुशारी दिसून आली.
"वहिनी, तू पण का नाही करत स्पर्धा परीक्षांचा अभ्यास? तुलाही जमेल छान!" आरव हसतच म्हणाला. तसं मंगलने कपाळावर हात मारून घेतला.
"बाबा रे तो अभ्यास तूच कर, माझ्या सुनेला नको त्यात ओढू. तीन वर्षे झाली, अभ्यास करतोय, परिक्षा देतोय पण तुझं अजून कुठे काम होईना." मंगल वैतागून म्हणाली. तिच्या बोलण्याचा आरवला लगेच राग आला. तो काही बोलणार तोच वेदिकाने त्याला शांत बसायला सांगितले.
"आई, या परिक्षा अवघड असतात. असं लगेच नाही काम होत, त्यासाठी भरपूर वेळ अभ्यास करावा लागतो पण तुम्ही आरवलाही शेतात घेऊन जातात, मग कसा त्याचा अभ्यास होईल!" वेदिका.
"वेदिका, तो काही शेतात काम करायला नाही येत. तिथेही त्याचा अभ्यासच चालू असतो. बघावं तेव्हा ते पुस्तक तोंडासमोर घेऊन बसतो." मंगल म्हणाली त्यावर वेदिकाने पुढे काही न बोलता तो विषय तिथेच थांबवला.
"आई, तुम्ही बसा... मी भाकरी थापते, बाकीचं जेवण झालं आहे, भाकरी झाल्या की जेवायला बसू." वेदिका.
"अगं असूदे, मी थापते भाकरी... भाकरीला असा किती वेळ लागतो. तू जा नीरवला काही हवं आहे का ते बघ!" मंगल म्हणाली तसं वेदिकाने मान हलवली आणि ती नीरवकडे जाऊ लागली.
नीरव आत पलंगावर बसलेला असतो तेव्हाच वेदिकाने येऊन त्याला घट्ट मिठी मारली आणि त्याच्या गालाला गाल घासू लागली. नीरवला तिचं असं लाडीकपणे वागणं आजिबात अपेक्षित नव्हतं. तो तिच्या डोळ्यात पाहू लागला तर तिचे डोळे नेहमीपेक्षा खूप वेगळे दिसत होते. आणि तिच्या हसण्यातही त्याला फरक जाणवला, जसं काही ही वेदिका नाहीच असे तिचे हावभाव होते.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा