सावल्यांच्या कुशीत. भाग - २२
वेदिकाच्या अशा वागण्याने नीरव तिच्या डोळ्यांत पाहत राहिला. तिच्या त्या डोळ्यांत एक विचित्र चमक होती. नेहमी पेक्षा खूप वेगळं काहीतरी जाणवत होते. जणू ती वेदिका नसून तिच्या आत कुणीतरी दुसरंच वसलेलं आहे आणि तेच आपल्याशी बोलतंय असं नीरवला वाटलं.
"वेदिका..." तो हळू आवाजात म्हणाला. तसं तिची नजर त्याच्यावर स्थिरावली आणि ती अजूनच त्याच्या जवळ सरकली.
"हं, काय झालं?" ती त्याच्याजवळच सरकत अजून लाजत बोलली. पण तिचं हसणं सुद्धा वेगळंच होतं... ते हसू वेदिकाचं नव्हतं.
नीरवचं मन आता खुपच गोंधळलेलं होतं. त्याने तिचे हात हळूच हातात घेतले आणि विचारलं,
"वेदिका, तू... तू खरंच ठीक आहेस ना? मी घरी आल्यापासून बघतोय, तुझं वागणं काहीसं वेगळं वाटतंय, तुला बरं नाही वाटत का?" नीरवने काळजीने विचारलं. त्यावेळी वेदिकाने डोळे थोडे बारीक करत त्याच्याकडे पाहिलं. क्षणभरासाठी तिच्या चेहऱ्यावर एक गडद छाया आली, आणि लगेच ती पूर्ववत गोड हसली.
"काय रे, इतकं निरीक्षण करत असतोस तू नेहमी! माझ्या मनात डोकावून पाहायचं आहे का तुला? तसं असेल तर सरळ बोलून दाखव ना!" ती हसून म्हणाली.
पण नीरवला आता तिचं लाडिक वागणं गोंडस वाटत नव्हतं... ते खूपच वेगळं वाटत होतं. त्यात तिची त्याला मारलेली ती एकेरी नावाची हाक त्याला अजूनच कोड्यात टाकत होती.
नीरव तिला काही विचारणार तेवढ्यात अचानक घरातले लाईट हलकेच फडफडले... आणि खिडकीकडून थंड वाऱ्याची झुळूक आली.
वेदिका उठली आणि म्हणाली, "ये, मी तुला एक जागा दाखवते. चल माझ्यासोबत!" वेदिका म्हणाली आणि त्याचा हात पकडला. ती त्याला पुढे ओढणार तेवढ्यात मंगलने खालून आवाज दिला.
"नीरव, वेदिका, चला रे जेवायला.... आम्ही सगळे तुमची वाट बघत बसलोय." मंगलच्या हाकेने वेदिका परत तिच्या मुळ रुपात आली.
"नीरव, चला आई जेवायला बोलवताय." वेदिका म्हणाली आणि घाईघाईने बाहेर गेली. आता मात्र नीरवला अजूनच टेन्शन यायला लागले. वेदिकाचं एका क्षणात बदललेलं वागणं त्याला बुचकळ्यात टाकणारं होतं. तो तसाच तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे बघत उभा राहिला. पण मंगलने परत आवाज दिल्यावर त्याने मनातले विचार झटकून टाकला आणि बाहेर गेला.
सगळे हाॅलमध्येच एकत्र जेवायला बसले. सगळे जेवत असताना नीरव मुद्दामच वेदिकाकडे बघणं टाळत होता. ती आई बाबांसमोर काही चुकीचे वागेल की काय याची त्याला भिती वाटत होती. त्यामुळे जेवण होईपर्यंत तो तिच्याशी बोललाही नाही आणि तिच्याकडे पाहिलं देखील नाही.
जेवणं झाल्यावर सगळेच टिव्ही बघत बसले. वेदिका किचनमध्ये आवराआवर करू लागली, तिचं किचन आवरून झाल्यावर तिने तोंड धुतले आणि बाहेर भिंतीला एक आरसा लावलेला असतो. तिथे ती गेली आणि ती आरशात बघून तोंड पुसू लागली, त्याच वेळी तिची नजर आरशात तिच्या गळ्याकडे गेली. तर तिला गळ्यात तो दिसला नाही. दुपारपासून हरवलेल्या ताविजचं आता कुठे तिच्या लक्षात आले. मग ती घाईघाईने किचनमध्ये गेली आणि इकडे तिकडे तो ताविज बघू लागली पण तिला तो कुठेच सापडेना. त्यामुळे ती खुप घाबरली होती.
किचनमध्ये सगळीकडे शोधूनही तिला ताविज सापडला नाही म्हणून ती घाबरतच नीरवला आवाज देत बाहेर जाऊ लागली.
"नीरव... हे बघा, माझ्या गळ्यात तावीज नाहीये!" वेदिकाचा स्वर थरथरत होता. तिच्या डोळ्यात भीती स्पष्ट दिसत होती.
नीरव तिच्याकडे पाहून पटकन उठला, "काय? कधीपासून नाहीये? तू कुठे काढला होता का?" नीरवनेही घाबरतच विचारले. त्यांचं दोघांचं बोलणं ऐकून मंगल आणि सुधाकर पण काळजीने त्या दोघांकडे बघू लागले.
"नाही... मी कधीच नाही काढला तो, माझ्या गळ्यातून. दुपारीसुद्धा होता माझ्या गळ्यात... पण आत्ता आरशात पाहिलं, तेव्हा जाणवलं तो गायब आहे. पण तो कधी आणि कुठे पडला, मला काहीच नाही माहीत. मी सगळीकडे शोधलं पण कुठेच नाही भेटत तो." वेदिका म्हणाली तेव्हा नीरव थोडा गंभीर झाला. आता त्याला वेदिकाच्या वेगळ्या वागण्याचा अर्थ लागू लागला. त्याने वेदिकाला जवळ घेतलं आणि धीर दिला.
"शांत हो... आपण मिळून शोधू. घाबरू नकोस." नीरव म्हणाला त्याचवेळी मंगल त्या दोघांजवळ आली आणि विचारू लागली.
"नीरव, काय भानगड आहे नेमकी? वेदिका कोणत्या ताविज बद्दल विचारतेय?" मंगलने काळजीने विचारलं.
"आई, वेदिकाला तिच्या आत्याने दिला होता तो ताविज. त्यांची आठवण होती ती." नीरवने अर्धवट सत्य सांगितले. त्याचवेळी सुधाकर ते ऐकून उभे राहिले, आता त्यांना कळलं की तो ताविज फेकून त्यांनी खुप मोठी चूक केली आहे. ते ही लगेच पुढे येतात.
"वेदिका, तो ताविज सोन्याचा तर नव्हता ना!" सुधाकरने एकदम गंभीर होऊन विचारलं.
"नाही... बाबा, तो ताविज साधाच होता पण माझ्यासाठी खूप खास होता, तुम्ही कुठे पाहिल्याचे आठवतंय का तुम्हाला?" वेदिका.
"न... नाही... मी घरीच कुठे असतो जास्त!" सुधाकर अडखळत बोलले.
"मी काय म्हणते, असेल इथेच कुठेतरी आपण सगळे मिळून शोधू. म्हणजे सापडेल." मंगल म्हणाली आणि ती लगेच तो ताविज सापडू लागली. सुधाकर पण ताविज सापडल्याचे नाटक करत होते. आपण तो ताविज फेकून दिला आहे असं सांगितलं तर वेदिकाला वाईट वाटेल, हा विचार करून ते खरं काय ते सांगतच नाही.
नीरव आणि वेदिका दोघं किचनमध्ये गेले. नीरवने सिंकजवळ, ओटा, कपाटामागे पाहिलं. वेदिकाही गॅसजवळ वाकून बघू लागली.
तेवढ्यात तिचं लक्ष पायघोळाच्या खाली काहीतरी चमकताना गेलं.
"नीरव! एक मिनिट... इथे काहीतरी दिसतंय." ती पटकन वाकली, पण काहीच नव्हतं. ती गोंधळली.
"काय झालं?" नीरवने विचारलं.
"मला वाटलं काहीतरी चमकलं... पण आता काहीच नाही. माझं डोकंच फिरतंय की काय... असं वाटू लागलंय आता मला." वेदिका वैतागून म्हणाली. तेवढ्यात घरातली लाईट अचानक एक सेकंदासाठी झपकून गेली. नीरवने वेदिकाकडे पाहिलं.
"हा वाडा आपल्याला काहीतरी सांगू पाहतोय वेदिका..." नीरव म्हणाला तसं वेदिकाच्या अंगावर शहारे आले. मग
नीरवने तिचा हात पकडला.
नीरवने तिचा हात पकडला.
"नीरव, आपण बाहेर बघूया का? मी बाहेर गेली असेल आणि कदाचित तो ताविज बाहेर पडला असेल." वेदिका म्हणाली आणि नीरवनेही लगेच बाहेर जायला होकार दिला, मग दोघेही बाहेर गेले आणि अंगणात तो ताविज शोधू लागले. ताविज शोधता शोधता वेदिका अचानक वाड्याच्या मागच्या बाजूला जावू लागली. नीरवने ते पाहताच तिला आवाज दिला पण ती फक्त हसत पुढे जात होती. तिच्या हसण्याच्या आवाजाने नीरव अजूनच घाबरला.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा