सावल्यांच्या कुशीत. भाग - २३
नीरव घाबरतच तिच्या मागे गेला आणि तिला आवाज दिला.
"वेदिका! थांब… कुठे चालली आहेस?" तो जोरात ओरडला, पण तिला काही फरकच पडत नव्हता. ती वाड्याच्या मागच्या जुन्या खोली जवळ पोहोचली सुद्धा होती. आता मात्र नीरवचा श्वास अडकू लागला. आजोबांनी सांगितलेलं त्याला आठवायला लागलं, तसं त्याच्या अंगावर सर्रकन काटा आला.
वेदिका त्या खोलीच्या दाराजवळ गेली तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर एक वेडसर हास्य होतं. तिचे डोळे भकास दिसत होते, जणू ती वेदिका नव्हतीच.
"वेदिका… चल मागे… तिथे काही नाहीये, आपण तुझ्यासाठी दुसरा ताविज घेऊ, पण तू आता इथून चल." नीरव म्हणाला तसं तिने तिचे हात त्याच्या गळ्याभोवती गुंफले.
"कशाला घाई करतोय तू.... इथे बघ ना किती छान शांत वातावरण आहे. आणि या शांत वातावरणात फक्त तू आणि मी किती मस्त वाटतंय. मला तर इथून कुठेही जायची इच्छा होतच नाहीये." वेदिका म्हणाली आणि त्याच्या चेहऱ्यावरून, गालावरून आणि मानेवरून हात फिरवू लागली. नीरव मात्र तिच्या अशा वागण्याने फक्त स्तब्ध होऊन तिच्याकडे बघत होता.
वेदिका बराच वेळ नीरवच्या चेहऱ्यावरून हात फिरवत होती, पण तिचा स्पर्श आता हलकासा थंडगार वाटू लागला. नीरव थोडासा गोंधळला. त्याने तिच्या डोळ्यांत पाहिलं... आणि क्षणभर त्याचं काळीज थरथरलं.
त्या डोळ्यांत प्रेम नव्हतं... काही तरी वेगळं होतं. एक जिद्द त्याला त्या डोळ्यात दिसली. ती नजर त्याला विचित्रच वाटू लागली.
"वेदिका?" त्याने हळूच आवाज दिला पण तिने काहीच उत्तर दिलं नाही. उलट तिचा हात हळूहळू त्याच्या मानेभोवती गुंडाळला. मग तिने तो थोडासा घट्ट केला आणि ती त्याला तिच्याकडे ओढू लागली. तिच्या अशा कृतीमुळे नीरव घाबरला.
"वेदिका, काय करतेय तू हे? सोड.... अशाने माझी मान दुखेल." नीरव घाबरून बोलला. तेवढ्यात तिच्या ओठांतून एक विचित्र आवाज बाहेर पडला जो आवाज वेदिकाचा नव्हताच.
"नीरव... तू माझ्यापासून दूर जाऊ शकत नाहीस. मी तुला सोडणार नाही... कधीच नाही... तू फक्त माझा आहेस, मी तुला दुसरं कोणाचंही होऊ देणार नाही." त्या आवाजाने नीरवच्या चेहऱ्यावर भीती स्पष्ट दिसू लागली. त्याने तिच्या हातातून सुटण्याचा प्रयत्न केला, पण तिची पकड खुप घट्ट झाली होती. ती काही त्याला सोडायला तयार नव्हती.
"वेदिका.... तुझं वागणं काहीतरी विचित्रच आहे, ही आता माझ्यासमोर उभी आहे ती तू नाहीस... खरं सांग तू कोण आहेस?" नीरव मोठ्या आवाजात ओरडून विचारू लागला. पण तिच्या चेहऱ्यावर फक्त हलकसं हसू होतं. आणि तिचे डोळे... ते पूर्णपणे पांढरे झाले होते. ती काहीच बोलली नाही म्हणून नीरव तिला परत परत विचारू लागला. पण तरीही ती काहीच बोलेना. मग नीरवने जोरात तिला ढककले. तसं वेदिका खाली पडली आणि त्याचक्षणी ती सावली तिचे शरीर सोडून गेली आणि वेदिका बेशुद्ध पडली. ते बघून नीरव अजूनच घाबरला.
नीरव काही क्षण तसाच सुन्न उभा होता. वेदिकाचं शरीर जमिनीवर शांत पडलं होतं, तिच्या चेहऱ्यावर आता थकवा दिसत होता. नीरव तिच्याजवळ बसला आणि तिला उठवू लागला.
"वेदिका... वेदिका..." त्याने तिला आवाज देऊन हलवून बघितलं. पण ती अजूनही शुद्धीवर येत नव्हती.
नीरवने घाबरतच तिच्या कपाळावर हात ठेवला, तर तिचं अंग गरम लागत होतं. तिचं श्वासोच्छ्वास मात्र हलकासा, पण नियमित चालू होता.
"हे नक्की काय होतंय? वेदिका असं का वागतेय काहीच कळत नाहीये मला." नीरव स्वतःशीच बोलला आणि तिला उचलून घेऊन घरी गेला. तो घरी येताच समोर मंगल आणि सुधाकर त्याला बघून काळजीने पुढे आले आणि विचारू लागले.
"नीरव, वेदिकाला काय झालं? तिला तू असं उचलून का आणलयं?" मंगलने काळजीने विचारलं.
"आई, वेदिकाला चक्कर आली आहे आणि ती बेशुद्ध झाली आहे." नीरव म्हणाला तसं मंगल आणि सुधाकर घाबरले आणि त्यांनी तिला खोलीत न्यायला सांगितले तसं नीरव तिला त्यांच्या खोलीत घेऊन गेला आणि तिला बेडवर झोपवले. एक उबदार चादर तिच्या अंगावर टाकली. आणि तिच्या बाजूलाच बसून राहिला.
"अहो ऐका ना... मला काय वाटतं की वेदिकाचा ताविज हरवल्यामुळेच तिने जास्त टेन्शन घेतले असेल, तुम्ही डॉक्टरांना बोलवा ना!" मंगल काळजीने सुधाकरला म्हणाली.
"अगं पण आता एवढ्या उशिरा डाॅक्टर येतील का इथे?" सुधाकर.
"तुम्ही फोन तर करून बघा!" मंगल.
"हो बाबा, तुम्ही बोलावलं तर डाॅक्टर नक्की येतील. वेदिकाचं अंग सुद्धा गरम लागतंय." नीरव म्हणाला तसं सुधाकरने डाॅक्टरांना फोन केला, नशिबाने त्यांनी फोनही उचलला. मग सुधाकरने त्यांना घरी यायला सांगितले.
थोड्या वेळाने डाॅक्टर आले आणि वेदिकाला चेक करून काही औषधं वगैरे देऊन ते परत गेले.
"नीरव, वेदिका उठली की तिला औषध द्यायला विसरू नकोस आणि काही लागलं तर मला आवाज दे!" मंगलने सांगितले तसं नीरवने मान हलवली. मग ते दोघेही त्यांच्या खोलीत गेले. ते गेल्यानंतर नीरव अजूनच वेदिका जवळ सरकून बसला आणि तिच्या शांत चेहऱ्याकडे एकटक बघू लागला. थोड्या वेळाने वेदिकाची हालचाल जाणवली तसं त्याने तिला आवाज दिला.
"वेदिका, तू ठिक आहेस ना! काही त्रास होतोय का?" नीरवने काळजीने विचारलं तसं ती डोळे उघडून त्याच्याकडे पाहिलं, नंतर तिने आजूबाजूला नजर फिरवून पाहिलं तेव्हा तिला समजतं की आपण घरातच आहोत.
"मला काही नाही झालं मी ठीक आहे, पण तुम्ही असं का विचारताय आणि आपण बाहेर गेलो होतो ना मग इथे आत कसं आलो?" वेदिका.
"तुला चक्कर आली होती ना मग मीच तुला इथे घेऊन आलो. हे बघ डाॅक्टरांनी औषध दिले आहे, ते घे म्हणजे तुला बरं वाटेल, तुझं अंगही जरा गरम लागतंय." नीरव म्हणाला तसं वेदिका उठून बसली. मग त्याने तिला औषध दिले आणि परत तिच्या जवळ बसला. मग तिने त्याच्या खांद्यावर डोकं ठेवलं.
"वेदिका, असं खांद्यावर डोकं ठेवून पडण्यापेक्षा झोपूनच घे. छान आराम कर." नीरव.
"नाही... मला असंच बसायचं आहे, मला असंच आवडतं. आता माझी झोप झाली आहे मी असंच खांद्यावर डोकं ठेवून राहणार आहे." वेदिका म्हणाली आणि तिने नीरवचा हात घट्ट पकडला. त्यावेळी त्याला तिचा हात एकदम थंड जाणवला आणि त्याला धक्काच बसला. त्यावेळी तो बेडच्या समोर कपाटाचा आरसा असतो त्यात बघू लागला तर त्याला खूप मोठा धक्का बसला, कारण तो आरशातला चेहरा वेदिकाचा नव्हताच. तो शाॅक होऊन परत परत आरशात बघत होता पण त्याला तो एकच चेहरा दिसत असतो.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा