सावलीमागचं ऊन...भाग 1
अन्विता नव्या नवऱ्याच्या घरी पहिल्यांदाच पाय ठेवत होती. साडीच्या पदरात लपलेली तिची हलकीशी घाबरलेली नजर, आणि डोळ्यात अनेक स्वप्नं. नवरा – आर्यन – शिस्तबद्ध पण प्रेमळ. लग्नापूर्वीची त्यांची दोन वर्षांची ओळख तिच्यासाठी आधार होती. पण आता ती त्याच्या घरात आली होती. सासू, नणंद आणि वहिनी यांच्या लक्षवेधी प्रश्नांच्या, चाचण्यांच्या आणि "आपणच श्रेष्ठ" अशा वातावरणात.
सासूबाई – सुलोचना – सत्ताधारी वावर असलेली स्त्री. प्रत्येक गोष्ट तिच्याच पद्धतीनं, तिच्याच सासरी शिकलेल्या रितीरिवाजांनी व्हावी, असा हट्ट.
वहिनी – ममता – आधीच या घरात उपेक्षित, त्यामुळे अन्वितावरचा राग म्हणजे तिच्या असंतोषाचं दुसरं रूप.
नणंद – विभा – अजूनही अविवाहित आणि आईसारखीच तुसडेपणाची भाषा बोलणारी.
अन्विता हसून सगळं समजून घेऊ पाहत होती, पण त्यांच्या टोमण्यांचा, उपहासाचा रोजचा शिडकावा तिला आतून झिजवत होता.
"हे काय भाजी केलीय? आमच्या घरात अशी भाजी कोणी करत नाही."
"तू एकटीच माहेरची नायिकासारखी मोकळी राहिलीस. आम्ही लग्नानंतर पाचवीला पूजेला गेलो होतो का?"
"आर्यनला जरा जपून ठेव. आमचं लेकरू आहे ते."
"तू एकटीच माहेरची नायिकासारखी मोकळी राहिलीस. आम्ही लग्नानंतर पाचवीला पूजेला गेलो होतो का?"
"आर्यनला जरा जपून ठेव. आमचं लेकरू आहे ते."
हे सगळं ऐकून अन्विताचं मन रोज रोज कोमेजत होतं. पण तिचा एक आधार होता – आर्यन.
रात्री ती थोडी ओशाळून म्हणाली,
"माझं काही चुकतंय का? मी खूप प्रयत्न करते, पण अजूनही…"
"माझं काही चुकतंय का? मी खूप प्रयत्न करते, पण अजूनही…"
आर्यन तिचा हात हातात घेत म्हणाला,
"तू काहीही चुकीचं करत नाहीस. उलट खूप समजूतदार आहेस. पण काही लोक आपल्याला स्वीकारायला वेळ घेतात. मी तुझ्यासोबत आहे आणि तुझ्या मनाला दुखेल असं काही घडू नये याची मी काळजी घेईन."
"तू काहीही चुकीचं करत नाहीस. उलट खूप समजूतदार आहेस. पण काही लोक आपल्याला स्वीकारायला वेळ घेतात. मी तुझ्यासोबत आहे आणि तुझ्या मनाला दुखेल असं काही घडू नये याची मी काळजी घेईन."
त्या रात्री अन्विताच्या डोळ्यात पहिल्यांदा एक सुरक्षिततेचा अश्रू आला – न दुखवणारा, तर आधार दाखवणारा.
पुढचे काही महिने तणावाचे गेले. काही वेळा सासू सुलोचना मुद्दाम वाईट बोलायची.
"तुझ्या माहेरी असंच शिकवलं का की नवऱ्याला सगळ्यांसमोर खायला घालायचं नाही?"
"आमच्या वेळेला वहिनी सासूला वाकून नमस्कार करत असायची. तू तर बघत सुद्धा नाही."
"तुझ्या माहेरी असंच शिकवलं का की नवऱ्याला सगळ्यांसमोर खायला घालायचं नाही?"
"आमच्या वेळेला वहिनी सासूला वाकून नमस्कार करत असायची. तू तर बघत सुद्धा नाही."
अन्विता मात्र संयम ठेवत होती. ती भांडत नव्हती, पण स्वतःचं स्थान घट्ट करत होती. स्वयंपाकात, घरकामात, सणवारात – प्रत्येक गोष्टीत ती मनापासून सामील व्हायची. पण सगळ्यांना पाहिजे तसं झुकून न वागता, ती स्वतःचं स्वाभिमान टिकवायची.
एकदा, नणंद विभा अन्वितावर खवळून ओरडली,
"तू आमच्याच घरात आलीस ना? मग नियम आमचेच पाळावे लागतील."
"तू आमच्याच घरात आलीस ना? मग नियम आमचेच पाळावे लागतील."
आर्यन त्याक्षणी म्हणाला,
"विभा, नियम पाळणं म्हणजे अपमान सहन करणं नसतं. अन्विता ही माझी पत्नी आहे. तिचा आदर झाला पाहिजे. जर तिला त्रास देणं सुरूच राहिलं, तर मलाच ठाम भूमिका घ्यावी लागेल."
"विभा, नियम पाळणं म्हणजे अपमान सहन करणं नसतं. अन्विता ही माझी पत्नी आहे. तिचा आदर झाला पाहिजे. जर तिला त्रास देणं सुरूच राहिलं, तर मलाच ठाम भूमिका घ्यावी लागेल."
त्या दिवशी अन्विता एका वेगळ्याच प्रेमाने आर्यनकडे पाहत राहिली. तो फक्त नवरा नव्हता, तर तिचा सोबती होता – प्रत्येक वादळात तिला कवटाळणारा.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा