शाप.. भाग ५

तर.. मी आता सगळ्याची नीट ओळख करुन देते. हे आपले जे घराणे आहे त्याचा पूर्वेतिहास मी सांगत बसत नाही. ज्या महत्वाच्या घटना आहेत फक्त त्याच सांगते.. आमचे हे आणि त्यांचे मोठे भाऊ सदाशिवराव दोघेच होते. एका अपघातात अख्ख कुटुंबाच्या कुटुंब त्यांनी गमावले होते. घरदार सांभाळायची माहिती नव्हती त्यामुळे जवळच्या समजणार्‍या सगळ्या नातेवाईकांनी होते नव्हते ते सगळे लुबाडले होते. त्यातून हे दोघे स्वतःच्याच घरातून पळून बाहेर पडले होते. सदाशिव भाऊजी तसे खमके होते आणि आमचे हे मवाळ. आपसूकच बाहेरचं सगळे भाऊजी बघायचे आणि घरातला व्यवहार हे. पण त्या सगळ्या नंतरच्या गोष्टी. घरातून बाहेर पडलेली ही दोन पोरं उपाशीतापाशी भटकत होती. भाऊजींनी नाना उचापती करून , व्यवहार करून दोघांची पोटे भरली. बाहेरच्या जगाचे ज्ञान घेतले. एकदा जगाची रीत समजल्यावर मात्र भाऊजींची घोडदौड सुरू झाली. स्वतःच्या हिमतीवर त्यांनी वाडा बांधला, शेतीवाडी घेतली. स्वतःचे लग्न केले, त्यानंतर यांचे आणि माझे लग्न झाले.
सगळे सुरळीत चालले होते. जाऊबाई गरीब घरातूनच आल्या होत्या. त्या स्वभावानेही गरीब होत्या. त्यांचा सगळा वेळ घरातले आणि मुलाचे करण्यातच जायचा. त्यांचा केशव अतिशय गोड. सतत काकू काकू करत पाठी असायचा. मला तर वाटत होते मी सौख्याच्या शिखरावर आहे. पण.. हा पणच वाईट असतो नाही. शून्यातून विश्व उभे केलेल्या भाऊजींचा स्वभाव जरा गर्विष्ठ झाला होता. आधी बर्‍याच गोष्टींपासून वंचित राहिल्यामुळेच असावे, हवे ते मिळालेच पाहिजे असे त्यांचे झाले होते. आता ही घटना बघा किती क्षुल्लक. पण त्याचे परिणाम मात्र पिढ्यानपिढ्या भोगावे लागणार. झाले होते असे भावजींनी नवीन शेत घेतले होते. तिथून नदी लांब पडत होती म्हणून तिथे विहीर बांधायचे ठरले. तशी सुरूवातही झाली. पण कितीही खोदले तरी पाणीच लागेना. सगळे उपाय करून झाले. खर्च भरपूर होत होता. हे भाऊजींना सांगत होते, झाला तो खर्च सोडून देऊ,नवीन जागा बघू, तिथे विहीर बांधू. पण छे.. मी जागा निवडली आहे, आता काहिही झाले, तरी विहीर तिथे झालीच पाहिजे, असा भाऊजींनी वेडा आग्रह धरला होता. तिथेच त्यांची ओळख झाली, सिद्धबाबाशी.. बाबा कसला तो भोंदू होता मेला. त्याची ती नजर.. नको नको वाटायचे. सांगणार कोणाला आणि ऐकणार तरी कोण माझे. आडून आडून यांना सुचवले, तर म्हणे तू कशाला त्याच्या समोर येतेस? उलटून तरी काय बोलणार स्वारींना? बाईमाणूस पडले ना? त्यातून आमचे हे म्हणजे अगदी भोळासांब. अशा माणसाला बोलायचे तरी काय आणि किती? तेव्हाच मनाशी ठरवले की आता आपल्यालाच पदर खोचून उभे रहायचे आहे.
आणि खरेच तशीच वेळ आली. विहिरीला पाणी लागत नाही म्हणून त्या भोंदूने भाऊजींना नरबळी द्यायचे सुचवले. गर्वाने, प्रतिष्ठेने, पैशाने आंधळे झालेल्या भाऊजींना ते पटले. स्वारींचा अडथळा नको म्हणून त्यांनी आधीच यांना बाहेरगावी पाठवून दिले होते. जाऊबाई म्हणजे गरीब गाय. उरले होते ती मी एकटी. भाऊजींना वाटले होते की मी काय करणार? तशी थोडीफार कुणकुण मला लागली होती. पक्की काहीच माहिती नव्हती. म्हणून मला काहीच हालचाल करता येत नव्हती. शेवटी तो काळा दिवस उजाडलाच. दिवेलागणीच्या वेळेस मी आणि जाऊबाई तुळशीपाशी दिवा लावत होतो. तोच आमची शेतावरची कमळा रडत आली, माझ्या धन्याला वाचवा म्हणत. माझ्या तळपायाची आग मस्तकात गेली. शेवटी कानावर आलेली बातमी खरीच होती. मी तिला घेऊन तशीच शेतावर निघाले. दिवस भरलेली गरोदर बाई ती.. तिला अशा अवस्थेत रडताना बघून भावोजींचा एवढा राग आला म्हणून सांगू. चालता चालता तिने सांगितले, काही गड्यांनी तिच्या नवर्‍याला उचलून नेले. पाठी तो भोंदू हिच्याकडे वाकड्या नजरेने बघत होता. भाऊजी होते म्हणून की काय कोण जाणे त्याने फक्त हिच्या नवऱ्यालाच उचलले. त्याच्या तोंडाला फडके बांधले आणि घेऊन गेले. गावात कोणी दाद देईल न देईल म्हणून ती मदतीसाठी माझ्याकडे आली होती. आम्ही दोघी शेतावर पोहोचलो. अमावास्येची रात्र ती. काही काही दिसत नव्हते. कशातरी अंधारात ठेचकाळत चाललो होतो. विहिरीच्या इथे मशालीचा उजेड दिसत होता. त्या उजेडात भाऊजी, तो भोंदू आणि भावजींचे ते चार खास गडी दिसत होते. कमळाचा नवरा निश्चल दिसत होता. त्याला काय दिले होते कुणास ठाऊक. कमळीला तशीच उभी करून मी ताड ताड पावले टाकत पुढे गेले. कधी नव्हं ते मला बघून भावजी दचकले.