शब्द झाले मुके 32
राजन बेडवर तसाच स्वस्थ बसून होता. त्याच्या मनात विचारचक्र सुरू होते. नेमके कसे रिऍक्ट व्हावे हेच त्याला समजत नव्हते. सगळीकडे पसरलेले ओसाड रान आणि त्यात असा दुष्काळ, वर उन्हाचे चटके त्यात तहानलेली व्यक्ती त्याची जशी अवस्था असते तशी त्याची अवस्था झाली होती. नेमके कुणावर आणि कसे विश्वास ठेवावे हेच त्याला समजत नव्हते. कोण आपले कोण परके, कोणाला आपले मानावे त्याला कळत नव्हते. तो तसाच शांत बसून राहिला. मन मोकळे करावे तर कुणाकडे करावे हेही त्याला समजेना. शेवटी त्याला त्याचा मोबाईल कुठे आहे याची आठवण आली आणि तो इकडे तिकडे शोधू लागला.
"सिस्टर सिस्टर" राजन जोरात हाक मारू लागला. त्याचा रुद्र अवतार पाहून स्वरा घाबरली होती. ती बिचारी एकटी आता कुठे जाणार? ती तशीच एका बाजूला बसून राहिली. काही वेळातच नर्स तिथे आली.
"हॅलो मिस्टर, हे हॉस्पिटल आहे. तुम्ही इतके का ओरडताय? काय हवे आहे?" ती नर्स रागावतच म्हणाली.
"सिस्टर, मी ऍडमिट झालो तेव्हा माझा मोबाईल होता का माझ्यासोबत? मला माझा मोबाईल हवाय." राजन गडबडीने म्हणाला.
"नाही. तुम्ही इथे ऍडमिट झाला तेव्हा तुमचा मोबाईल काही नव्हता. तो तिथेच पडला असेल." सिस्टर म्हणाली. तेव्हा राजन पुन्हा नाराज झाला. बराच वेळ तो स्तब्ध बसून होता. कुठे जावे नि काय करावे? त्याला काहीच समजेना.
बराच वेळ राजन तसाच विचार करत बसला होता तेव्हा त्याला त्या दिवशी जे जे काही घडले ते आठवू लागले आणि ज्याच्या डोळ्यावाटे आपोआप अश्रू ओघळू लागले. स्वरा मात्र तिथे एकटीच मान खाली घालून बसली होती. ती प्रचंड घाबरली होती. इतक्यात दरवाजा खट्ट करून वाजला तेव्हा राजनची तंद्री सुटली. त्याने तिकडे पाहिले तर व्हील चेअरवरून कोणीतरी येताना त्याला दिसले. त्याच्या डोळ्यातून पाणी ओघळत होते, त्यामुळे पहिल्यांदा त्याला नीट असे काही दिसले नाही. नंतर त्याने उठून पाहिले तर ती राजनची आई होती. तो खाड्कन उठून बसला. त्याला प्रचंड आनंद झाला. उठून उड्या मारावे आणि पटकन जाऊन आईला मिठी मारावी असे त्याला वाटत होते; पण त्याला उठता येत नव्हते. तो तसाच बसून राहिला. त्याची आई करून त्याच्याजवळ आली. ती सुद्धा आसवे गाळतच होती. तिला देखील मुलाला पाहून खूप आनंद झाला होता. तिला काय करावे ते समजत नव्हते. ती भराभर तिथे आली आणि तिने स्वराला जवळ घेतले. स्वराला जवळ घेऊन ती तिचे पापे घेऊ लागली. तिला तिने मिठीत घेतले आणि ती ओक्साबक्सी रडू लागली. तो भीषण अपघात तिला पुन्हा पुन्हा आठवत होता. त्यानंतर तिने राजनचा हात हातात घेतला.
"राजन बाळ, कसा आहेस तू? आता तुला बरं वाटतंय का?" राजनची आई म्हणाली.
"हो आई, मी अगदी ठीक आहे. तू कशी आहेस? तुझी तब्येत बरी आहे ना? तुला आता कसं वाटतंय आणि बाकीचे कुठे आहेत?" राजन एका दमात बोलू लागला.
"मी ठीक आहे बाळा. दोन दिवस झाले एकाच ठिकाणी पडून होते. कोणाबद्दल काहीच समजले नाही. फक्त एकदा मानसी भेटायला आली होती. मला साधे उठताही येत नव्हते. आज थोडं बरं वाटत आहे. आज सिस्टरने सांगितले होते की तू पलीकडच्या रूममध्ये आहेस म्हणून तुला भेटण्यासाठी मी इथे आले आहे. बाकी मला काहीच माहित नाही. बाळा, तू लवकर बरा हो मग आपण बाकीच्यांचा शोध घेऊ." असे म्हणून राजनच्या आईने राजनला थोडे मानसिक बळ दिले. आता मात्र राजनला एक नवी उभारी मिळाली, आता प्रत्येक जण आपल्याला सापडतील असा त्याला विश्वास वाटत होता. आई सोबत आहे म्हटल्यावर आता कशाचीच त्याला कमी भासणार नव्हती. त्याला प्रत्येक कामात आता यश मिळत जाणार होते त्यामुळे त्या उमेदीने तो उठून बसला. आता आपल्याला लवकरच बरे व्हावे लागणार अशी जिद्द त्याने मनात निर्माण केली होती. आता तो शांत झाला. पूर्ण बरे झाल्यानंतर मानसीला भेटून याबद्दल सविस्तर बोलावे असे त्याने ठरवले आणि काही वेळासाठी का होईना त्याला मानसीचा विसर पडला. त्यानंतर संध्याकाळ होत आली होती, त्यामुळे पुन्हा त्याच्या औषधाची वेळ झाली म्हणून नर्स तिथे आल्या. त्यांनी राजनला औषध दिले आणि राजनच्या आईला डिस्चार्ज मिळाला आहे असे त्यांनी सांगितले. तेव्हा राजनच्या आईला आणि स्वराला घरी पाठवण्याची तयारी करण्यासाठी एका मित्राला फोन केला; पण त्याच्या एकाही मित्राने त्याचा फोन उचलला नाही. राजनचा फोन कुठे गायब झाला होता काय माहित राजनने आईच्या फोनवरून सर्वांना फोन केला होता; पण एकानेही त्याला साथ दिली नाही. तेव्हा मात्र तो हताश झाला.
'आपल्याला कोणाचाच आधार नाही. इतके दिवस मित्र-मित्र करत बसलो. आज मला गरज आहे तर एकाही मित्राने मदतीचा हात दिला नाही. सर्वांनी पाठ फिरवली.' असे म्हणून तो नाराज झाला. त्याला खूप वाईट वाटले; पण तरीही त्याने एका नोकरला फोन करून बोलावून घेतले. आईला आणि स्वराला घरी जाण्याची सोय केली. तो नोकर त्यांच्या विश्वासातला असल्यामुळे तो लगेच त्यांना घेऊन घरी गेला. घरी गेल्यानंतर राजनची आई पाहते तर घर अस्ताव्यस्त झाले होते. घरामध्ये कोणीच नसल्यामुळे साफसफाई झाली नव्हती. तिने त्या नोकराच्या मदतीने आणखी चार कामगार घेऊन घराची सफाई करून घेतली. जेवणाला काहीतरी बनवायला सांगितले. स्वरा आणि तिने दोन घास पोटात ढकलून त्या दोघी झोपण्यास गेल्या. राजनची आई प्रचंड थकली होती. तिच्या शरीरात त्राण नव्हता. तरीदेखील स्वराला घेऊन ती निपचीप झोपण्यास गेली.
*******************
दोन दिवसांनी राजनच्या तब्येतीत भरपूर फरक पडला होता. आता तो उभा राहू शकत होता, त्यामुळे त्याला डॉक्टरांनी डिस्चार्ज देण्याची तयारी दाखवली होती.
"हे बघा मिस्टर राजन, तुम्हाला हे औषधाचे कोर्स अजून एक महिनाभर तरी पूर्ण घ्यावे लागणार आहे. अजूनही तुमच्या शरीरात विकनेस जाणवत आहे. तुम्हाला यातून बाहेर पडायला थोडा वेळ लागणार आहे; पण तुम्ही व्यवस्थित लवकर बरे व्हाल. हे तुमचे सगळे रिपोर्ट्स आहेत. पुन्हा पंधरा दिवसांनी तुम्ही दाखवून जा." डाॅक्टर म्हणाले.
"हो सर, मी सगळे पथ्य वगैरे सांभाळेन; पण मला एक सांगा की माझे घरचे बाकीचे कुठे आहेत तुम्हाला माहित आहे का? प्लीज, मला लवकर सांगा. मला त्यांना भेटायचे आहे." राजनने काळजीने विचारले.
"मिस्टर राजन, तुम्ही आत्ताच बरे झाला आहात. पूर्णपणे बरे देखील झाला नाहीत. तुमची तब्येत अजूनही नाजूक आहे; पण तुम्ही सारखे विचारत आहात म्हणून तुम्हाला सांगतोय. तुम्ही प्लीज प्रेशर घेऊ नका. आता तुमच्या कुटुंबाला तुम्ही सावरायचे आहे. तुम्ही हतबल होऊ नका. मी जे काही सांगेन ते पचवण्याची शक्ती देव तुम्हाला देवो. तुम्ही बघा. ते तुम्हाला पचणार नाही. आता राहू दे. तुम्ही पंधरा दिवसांनी याल तेव्हा मी तुम्हाला सविस्तर सांगेन." असे डॉक्टर म्हणाले.
"नको डॉक्टर, पंधरा दिवस मेल्यासारखे होईल. जे काही असेल ते आत्ताच सांगा. प्लीज, सारे काही पचवण्याची माझ्यात शक्ती आहे; पण जे काही असेल ते खरे खरे सांगा." राजन म्हणाला.
"तर मिस्टर राजन, काळजावर दगड ठेवू ऐका. एक्सीडेंट इतका भीषण होता की, त्यामध्ये तुमचे वडील, भाऊ आणि वहिनी या तिघांचा जागीच मृत्यू झाला होता. त्यांची बॉडी आम्ही इथे आमच्या लॅबमध्ये ठेवली आहे. जेव्हा तुमची तब्येत पूर्णपणे बरी होईल तेव्हाच तुमच्या ताब्यात द्यायचे असे ठरले होते. ही खरंतर पोलीस केस होती; पण तुम्हाला इतक्या जबरदस्तीने विचारत आहात म्हणून सांगत आहे." डॉक्टरांच्या तोंडून हे वाक्य ऐकताच राजन धाड्कन खाली कोसळला.
क्रमशः
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा