शब्द झाले मुके 36

"आई अगं, दादा, बाबा आणि वहिनी तिघेही आपल्याला सोडून निघून गेले ग. आता आपण काय करायचं? असे म्हणून पुन्हा त्याचा बांध फुटला. ते ऐकून मात्र राजनच्या आईच्या पायाखालची जमीन सरकली. तिला कसे रिऍक्ट व्हावे हेच समजेना. तिला खूप मोठा धक्का बसला होता. असे काही झाले असेल हे तिचे मन मान्यच करत नव्हते; पण काही वेळाने तिने देखील खूप मोठा हंबरडा फोडला. त्या दोघांचे असे रडणे पाहून स्वरा मात्र पूर्णपणे घाबरून गेली होती. ती एका बाजूला कोपऱ्यात रडत बसली होती. तिच्याकडे लक्ष द्यायला या दोघांनाही भान नव्हते, कारण हे दोघेही पूर्णपणे दुःखात बुडून गेले होते. छोट्या स्वराला मात्र नक्की काय घडते हे समजत नव्हते. ती खूप घाबरून गेली होती. त्या दोघांचे असे रडणे तिने पहिल्यांदाच पाहिले होते. घराचे असे काय झाले असे तिला वाटत होते. बराच वेळ राजन आणि राजनची आईने एकमेकांच्या गळ्यात पडून रडून घेतले. आता मात्र त्या दोघांसमोर पुन्हा अंधार दाटला होता. त्या दोघांना तिथे आधार देणारे दुसरे कोणीच नव्हते. फक्त नातलग नाही तर अशावेळी कोणीच साथ दिले नाही. ज्यावेळी यांची परिस्थिती चांगली होती त्यावेळी सर्वजण येऊन जात होते; पण आता अशा वेळी सर्वांनी पाठ फिरवली होती. त्यांना आता नव्याने सुरुवात करायला लागणार होते. राजन मान खाली घालून बसला होता. 'आता आपणच काहीतरी करायला हवे, आपणच आपला आधार बनायला हवे. दुसरे कोणी आपल्यासाठी येणार नाहीत. आपणच एक पाऊल पुढे टाकायला हवे.' असा विचार करून राजनच्या आईने राजनला आधार द्यायचे ठरवले.