ती कुठे काय करते भाग दोन

"अग राधा असं काय करतेस? जरा समजून घे ना मला!" माधवराव दिनवाण्या स्वरात राधाची समजूत काढण्याचा निष्फळ प्रयत्न करत होते. राधा मात्र काहीच ऐकत नव्हती. ऐकत नव्हती म्हणण्यापेक्षा तिला काही ऐकूच जात नव्हतं. ती नुसतीच तिच्या खोलीच्या खिडकीतून बाहेर दूरवर कुठेतरी शून्यात बघत होती, पण तिला दिसत मात्र काहीच नव्हतं. तिच्या भावनांचा बांध फुटला होता. डोळ्यातून अश्रूंची संतत धार वाहत होती, राधा त्या अश्रूंना अडवण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत होती, निग्रहाने शांत राहण्याची तिची धडपड मात्र तिच्या डोळ्यातलं सतत वाहणारे पाणी, ती केविलवाणी धडपड मोडीत काढत होतं. राधाला मनातून खूपच तुटल्यासारखं वाटत होतं. तिच्या मनात विचारांचं नुसतं काहूर माजलं होतं. तिचं अंत:करण एकसारखं तेच तेच तिला आठवण करून देत होतं, जे माधवनं तिला सांगितलं होतं. भावनांच्या त्या धुमश्चक्रीत राधाचा निर्धार वाळलेलं पान जसं हवेवर कुठेही तरंगत जातं त्याप्रमाणे कुठेतरी दूर उडून गेला होता. क्षणाक्षणाला तिचं हृदय पिळवटत होतं, आक्रंदत होतं पण ते हतबल मात्र झालं नव्हतं.