शेवटचा आवाज भाग - १
देवगावच्या टोकाला एक जुने, अर्धवट पडलेले घर होते, घर क्रमांक 17. गावातल्या सगळ्यांना माहित होतं की संध्याकाळी सूर्य मावळल्यावर त्या घराजवळ जाणं टाळायचं. कोणीही पक्कं सांगू शकत नव्हतं तिथे काय घडतं… पण रात्री उशिरा तिथून येणारा हलका, तुटकसा आवाज मात्र सगळ्यांनी ऐकलेला होता.
अभिना, दहावीला शिकणारी शांत, विचारी मुलगी, आपल्या आईसोबत तिथून जवळच राहत होती. शाळेतून परतताना ती रोज त्या घराजवळून जात असे. दिवसा ते घर तसं शांत दिसत असे, पण जेव्हा सावल्या वाढायला लागल्या की घर जणू कुणावर तरी नजर ठेवून बसलंय असं वाटतं.
एका दिवशी शाळेतून परतताना अभिनाने पाहिलं, घराचा एक खिडकीदार दरवाजा थोडासा हलत होता. वाराही नव्हता. तिला थोडं विचित्र वाटलं, पण ती न थांबता घरी गेली.
त्या रात्री, सुमारे अकराच्या सुमारास, बाहेर अचानक एक भारी ढगांचा आवाज झाला. वाऱ्याने झाडं हलू लागली. सगळं गाव अंधारात बुडून गेलं. घरात सगळे झोपले होते, पण अभिना मात्र अभ्यास करत होती.
कानावर एक अनोळखी तुटका आवाज आला.
“टप… टप… टप…”
“टप… टप… टप…”
तिने गोंधळून खिडकी उघडली. समोर घर क्रमांक 17 अगदी स्पष्ट दिसत होतं. त्याच्या आत काहीतरी काळसर हालचाल होत होती.
क्षणभर तिला वाटलं की कदाचित काहीतरी जनावर असेल… पण मग तोच आवाज पुन्हा, “टप… टप… टप…”
यावेळी जास्त जवळून.
यावेळी जास्त जवळून.
तिने काळजीने खिडकी बंद केली. “काही नाही… वाऱ्याचा आवाज असणार,” ती स्वतःलाच सांगू लागली.
पण त्या रात्री तिला झोप काही लागत नव्हती. पुढच्या दिवशी शाळेत तिचा मित्र साहिल म्हणाला, “काल रात्री 17 नंबरच्या घरात दिवा लागला होता म्हणे.”
अभिनाचं हृदय धडधडू लागलं. “दिवा? त्या घरात तर कोणी राहतच नाही ना?”
“हो. पण काल अनेकांनी पाहिला. कदाचित कोणी नव्याने राहायला आलं असेल.”
या गोष्टीमुळे अभिना अजूनच अस्वस्थ झाली. शाळेनंतर ती मुद्दाम त्या घराजवळ थांबली. दार बंद होतं. खिडक्या सगळ्या धुळीने झाकलेल्या. पण… घराच्या आतून एक हलकीशी पावलांसारखी हालचाल ऐकू आली.
अभिनाने थोडं धैर्य करून दारावर हळूच टकटक केली.
एकदम शांतता. मग अचानक, “कोण…?”
एकदम शांतता. मग अचानक, “कोण…?”
ती दचकली. आवाज खूप हलका, तुटका आणि ताणलेला होता. समोर कोणी नव्हतं. दार तसंच बंद.
अभिना मागे न पाहता धावत घरी पोहोचली.
आईने विचारलं, “काय झालं? एवढी घाबरलेली का दिसतेस?”
“काही नाही… तसंच…” अभिना म्हणाली.
आईने विचारलं, “काय झालं? एवढी घाबरलेली का दिसतेस?”
“काही नाही… तसंच…” अभिना म्हणाली.
रात्री पुन्हा तोच आवाज. यावेळी मात्र खूप जवळून.
खिडकीजवळून. “टप… टप… टप…”
खिडकीजवळून. “टप… टप… टप…”
अभिनाचे हात थरथरू लागले. तिने परत खिडकी उघडायची हिंमत केली नाही.
जेंव्हा आवाज थांबला, तेंव्हा तिला एक वेगळाच आवाज ऐकू आला, जसं अडकलेल्या कुणीतरी हाक मारावी तसा…“अभि… ना…”
त्या क्षणी तिला जाणवलं, हा साधासुधा आवाज नाही.
तो आवाज विशेष तीचं नाव घेत होता. तिच्या अंगावर रोमांच उठले.
तो आवाज विशेष तीचं नाव घेत होता. तिच्या अंगावर रोमांच उठले.
दुसऱ्या दिवशी तिने साहिलला सगळं सांगितलं. तो थोडा धाडसी स्वभावाचा होता. “आज संध्याकाळी आपण दोघं जाऊ त्या घराजवळ, काहीतरी कळेल.”
तिला भीती वाटत होती, पण तिला उत्तरही हवं होतं.
ते दोघं संध्याकाळी घर क्रमांक 17 जवळ गेले.
ते दोघं संध्याकाळी घर क्रमांक 17 जवळ गेले.
घर पूर्ण शांत होतं. परिसरात कुणीच नव्हतं.
आकाश संध्याकाळी काळं व्हायला लागलं होतं.
आकाश संध्याकाळी काळं व्हायला लागलं होतं.
साहिलने खिडकीजवळ लक्ष दिलं. “अगं… इथे कोणाच्या हाताचे ठसे आहेत.”
अभिनानेही पाहिलं, धुळीतील लहान आकाराचे हाताचे ठसे… जास्त जोराने दाबल्यासारखे.
तेवढ्यात दाराच्या आतून हलक्या सुरात एक आवाज आला, “येऊ… नका…”
ते दोघेही घाबरून एक पाऊल मागे गेले. मग दार स्वतःहून थोडंसं उघडलं. आत पूर्ण काळोख.
अभिनाने पुढे पाहिलं आणि अचानक थबकली,
आतला शिक्का मोडलेला दिवा स्वतःहून लुकलुकत होता…आणि त्याच्या प्रकाशात एक छायाचित्रासारखी धुसर आकृती दिसली, एखाद्या मुलाची.
आतला शिक्का मोडलेला दिवा स्वतःहून लुकलुकत होता…आणि त्याच्या प्रकाशात एक छायाचित्रासारखी धुसर आकृती दिसली, एखाद्या मुलाची.
छायाचित्राकृती थोडी पुढे सरकली. तिच्या नजरेत थेट बघत, जणू मदतीची विनंती करत.
अभिना थिजल्यासारखी झाली. साहिलने तिचा हात पकडला. “चल! इथून निघूया!”
ते दोघे धावत पळाले. मागून मात्र तोच आवाज येत होता,
“अभि… ना…”
“अभि… ना…”
त्या रात्री ती झोपलीच नाही. का हा आवाज तिचं नाव घेतोय? का त्याला तिच्याकडे काहीतरी सांगायचंय?
आणि तो मुलगा कोण?
आणि तो मुलगा कोण?
योगायोग की भयानक रहस्य? याच विचारात तिची रात्र गेली…
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा