Login

शेवटचा आवाज भाग - २ (अंतिम भाग)

अभिनाला घर क्रमांक 17 मधून येणारा आवाज एका अडकलेल्या मुलाकडे नेत होता. शेवटी तिने त्याला भयातून मुक्त केलं.
शेवटचा आवाज भाग - २ (अंतिम भाग)


दुसऱ्या दिवशी सकाळी गावात एक अफवा पसरली,
घर क्रमांक 17 मध्ये कोणीतरी दिसलं होतं. कोणी म्हणत होतं, एखादा हरवलेला मुलगा;‌ कोणी म्हणत होतं, सावलीसारखं काही.

अभिना आणखी अस्वस्थ झाली. तिला आता हे सगळं संपवायचं होतं.

साहिल म्हणाला, “अगं, आपल्याला त्या मुलाबद्दल शोधायला हवं. जर तो खरंच अडकलेला असेल तर?”

अभिनाने मान हलवली. तिला भीती होती, पण आतून एक विचित्र ओढही.

ते दोघे मोबाईलची टॉर्च घेऊन पुन्हा 17 नंबरच्या घरात गेले. या वेळेस दार किलकिलं नव्हतं, ते पूर्ण उघडं होतं.

आत धूळ, तुटलेलं फर्निचर, भिंतींवर ओलं… सगळं शांत.
पण घराच्या एका खोलीत कोपऱ्यात निळसर प्रकाश चमकत होता, जसा चंद्रप्रकाश एखाद्या पाण्यावर पडतो.

तिथे गेल्यावर त्यांनी पाहिलं, एक लहान मुलाचं जुनं‌ खेळणं आणि त्याच्या बाजूला जमिनीवर अर्धवट पुसलेलं नाव लिहिलेलं.

“आर… य…”

साहिल म्हणाला, “कदाचित नाव ‘आर्य’ असेल.”
अभिनाला जणू त्या नावाशी कुठेतरी ओळख असल्यासारखं वाटलं. पण ती काही आठवू शकत नव्हती.

तेवढ्यात खोलीच्या एका कोपऱ्यातून आवाज आला,
हलकी हसण्यासारखी कुजबुज… आवाज अगदी मुलासारखा.

अभिना थोडी घाबरून म्हणाली, “आर्य…? तू इथे आहेस?”

एक थंड हवा त्यांच्या मागून गेली. टॉर्चचा प्रकाश थरथरला.

मग अचानक त्यांना दिसलं, खिडकीजवळ एक धूसर आकृती उभी होती. या वेळेस आधीसारखी अस्पष्ट नव्हे,
थोडी अधिक स्पष्ट. एका आठ–नऊ वर्षांच्या मुलाच्या आकाराची. तो अगदी शांतपणे त्यांना बघत होता.

अभिना पुढे सरसावली. “तुला काय हवंय?”

मुलाची आकृती हळूहळू हात वर करत जमिनीवर कोरलेल्या अक्षरांकडे बोट दाखवू लागली. “आर्य… माझं नाव… पण…”

आवाज आवरला, तुटला. जणू सांगायला त्रास होत होता.

“तू… इथे अडकला आहेस?” अभिनाने विचारलं.

आकृतीने अगदी हळू मान हलवली. डोळ्यात भीती.
भीती मागे काहीतरी दुसरं उभं असल्यासारखी…

मग अचानक खोलीतील हवा थंडगार झाली. वाऱ्याने दार आपटल्यासारखा आवाज झाला. आकृती घाबरून मागे सरकली.

आताच्या अंधारातून काहीतरी दुसरंच हलल्यासारखं भासलं, जणू त्या मुलाला इथून जाऊ द्यायचं नाही असा कोणीतरी निर्धार करून उभा आहे.

अभिनाला जाणवलं, हे घर रिकामं नाही. इथे दोन अस्तित्वं आहेत. एक मदत मागणारं…आणि एक त्याला थांबवणारं.

तिच्या लक्षात आलं, मुलाने पहिल्यांदा तिला सांगितलं होतं, “येऊ… नका…” तो त्यांना घाबरवण्याचा प्रयत्न नव्हता, तो इशारा होता.

साहिल हळूच म्हणाला, “आपण याला बाहेर न्यायला हवं. हा कशात तरी अडकला आहे.”

अभिना मुलासमोर हात पुढे करत म्हणाली, “आर्य… आम्ही तुझ्यासोबत आहोत. बाहेर चल.”

क्षणभर घरात शांतता पसरली. मुलाची आकृती जरा उजळली. जणू आशा दिसू लागली.

पण मग…घराच्या पाठीमागील खोलीतून एक जोराचा, खडबडीत आवाज आला, जणू कोणीतरी जड वस्तू ओढल्यासारखा.

मुलाची आकृती थरथरली. त्याने पुन्हा एकदा कुजबुज केली, “पळा…”

पण ते तिघेही पळायच्या आधीच दिवा लुकलुकला आणि एक प्रचंड अंधारातून काहीतरी हाललं. मोठं, थंड, निःशब्द.

अभिनाने साहिलचा हात ओढला. ते दोघं दाराकडे धावले.
मागे मुलाची आकृती थांबून त्यांच्याकडे पाहत होती,
पण त्याच्या चेहऱ्यावर भीती नव्हती. फक्त समाधान होतं.
जणू तो त्याला मुक्त करण्याचा शेवटचा प्रयत्न होता.

जसं ते दोघं बाहेर पडले, तसंच घराचं दार आपोआप जोरात बंद झालं.

एक जोराचा प्रकाश झाला…आणि मग पूर्ण शांतता.

अभिनाने मागे पाहिलं, मुलाची आकृती आता दिसत नव्हती. खिडकीवरचे हाताचे ठसेही नाहीसे झाले होते.

जणू कुणीतरी झोपेतून उठल्यासारखी हलकी शांतता होती.

दोन दिवसांनी

गावातील एका वृद्धाने सांगितलं, काही वर्षांपूर्वी एका छोट्या मुलाचा अपघात घर क्रमांक 17 मध्ये झाला होता.
त्याचं नाव…आर्य.

तो एकटाच घरात खेळत होता, आणि त्यानंतर कुणालाही आत जाण्याची हिंमत होत नव्हती.

अभिनाचे डोळे पाणावले. तिला आता कळलं होतं,
तो आवाज, ती हाक, ते हाताचे ठसे… तो मुलगा अडकलेला नव्हता, तो मुद्दाम आवाज देत होता, त्याला मुक्त करा म्हणून.

आता मात्र…सगळा आवाज थांबला होता.‌ जणू स्वप्न संपलं होतं.

पण ती अजूनही कधी कधी रात्री खिडकीतून बाहेर पाहते…आणि तिला वाटतं, घर क्रमांक 17 मधून एक हलका, आभारीसारखा आवाज येतो…

ज्याचा अर्थ, “धन्यवाद…”