शेवटची संधी..
सकाळी सात वाजताच प्रिया कॉलेजसाठी तयार झाली. तिचं मन मात्र आज शांत नव्हतं. कारण काल रात्री तिचं तिच्या आईसोबत भांडण झालं होतं.
आईने फक्त एवढंच म्हटलं होतं, “थोडं अभ्यासाकडे लक्ष दे, फोनवर कमी वेळ घालव.” पण प्रियाला ते पचलं नाही. ती रागाने म्हणाली होती, “आई, तू नेहमी मला समजवतेस! माझं आयुष्य आहे, मला काय करायचं ते मी बघेन.” आणि दरवाजा आपटून झोपली होती.
आज सकाळी ती उठली, तेव्हा आई किचनमध्ये नव्हती. टेबलावर तिच्यासाठी नेहमीप्रमाणे डबा ठेवलेला होता. पण त्याच्याजवळ एक छोटा कागदाचा तुकडा होता. त्यावर लिहिलं होतं, “तुझ्या चेहऱ्यावर हास्य ठेव, बाकी सर्व वेळ शिकवते.”
प्रिया क्षणभर थबकली. तिला वाटलं आईची माफी मागायला हवी, पण कॉलेजला जायला उशीर होत होता. “संध्याकाळी बोलते,” असं म्हणून ती कॉलेजला निघून गेली.
प्रिया क्षणभर थबकली. तिला वाटलं आईची माफी मागायला हवी, पण कॉलेजला जायला उशीर होत होता. “संध्याकाळी बोलते,” असं म्हणून ती कॉलेजला निघून गेली.
कॉलेजमध्ये दिवसभर तिचं लक्ष लागत नव्हतं. तिच्या मनात फक्त आईचा हसरा चेहरा आणि ती ओळ फिरत होती.
संध्याकाळी ती घाईघाईने घरी आली, पण दार बंद होतं. शेजाऱ्यांनी सांगितलं, “तुझी आई थोड्या वेळापूर्वी बाजारात गेली होती, पण रस्ता ओलांडताना अपघात झाला... तिला हॉस्पिटलमध्ये घेऊन गेलेत.”
संध्याकाळी ती घाईघाईने घरी आली, पण दार बंद होतं. शेजाऱ्यांनी सांगितलं, “तुझी आई थोड्या वेळापूर्वी बाजारात गेली होती, पण रस्ता ओलांडताना अपघात झाला... तिला हॉस्पिटलमध्ये घेऊन गेलेत.”
प्रियाचं हृदय धडधडू लागलं. ती धावतच हॉस्पिटलकडे गेली. आई आयसीयूमध्ये होती. डॉक्टर म्हणाले, “ती शुद्धीवर नाही, पण प्रयत्न करतोय.” प्रियाच्या डोळ्यातून पाणी अनावर झालं. ती हळूच आईचा हात धरून म्हणाली, “आई, माफ कर ना... माझी चूक झाली.”
काही क्षण शांतता होती. मशीनचे आवाज चालूच होते. मग हळूवारपणे आईच्या डोळ्यांत पाणी आलं आणि तिच्या ओठांवर एक हलकं हास्य उमटलं. ती कुजबुजली, “हास्य ठेव...” आणि तिचा हात सैल झाला.
प्रियाला सगळं थांबल्यासारखं वाटलं. ती ओरडली, रडली... पण वेळ निसटून गेली होती. काही दिवस ती कोसळली होती.
मग एके दिवशी तिने आईची जुनी डायरी उघडली. पहिल्याच पानावर लिहिलं होतं,
“वेळ कोणासाठी थांबत नाही. माणूस थांबू शकतो, बदलू शकतो... पण वेळ नाही. म्हणून प्रत्येक क्षणात प्रेम, आदर आणि हास्य ठेव.”
मग एके दिवशी तिने आईची जुनी डायरी उघडली. पहिल्याच पानावर लिहिलं होतं,
“वेळ कोणासाठी थांबत नाही. माणूस थांबू शकतो, बदलू शकतो... पण वेळ नाही. म्हणून प्रत्येक क्षणात प्रेम, आदर आणि हास्य ठेव.”
त्या दिवसानंतर प्रियाने स्वतःला बदललं. अभ्यासाकडे लक्ष दिलं, आयुष्यात एक ध्येय ठेवलं. ती प्रत्येक दिवस आईच्या आठवणीत हसत जगू लागली.
तिच्या खोलीत अजूनही तो छोटासा कागद जपून ठेवलेला होता,
“तुझ्या चेहऱ्यावर हास्य ठेव, बाकी सर्व वेळ शिकवते.”
तिच्या खोलीत अजूनही तो छोटासा कागद जपून ठेवलेला होता,
“तुझ्या चेहऱ्यावर हास्य ठेव, बाकी सर्व वेळ शिकवते.”
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा