शेवटी ती आईच.

एके दिवशी बाळाची चाहूल लागली, ती आई होणार होती. तब्बल सात वर्षाने आनंदाची बातमी आली होती. तो आनंद केवळ तीच जाणत होती. बातमी कळल्यापासून स्वतःची खूप काळजी घेऊ लागली, हळूवार चालणं, वजन तर अजिबात उचलायची नाही. सगळं कसं व्यवस्थितपणे करत होती, पण जे स्वप्न होतं ते अधुरं राहिलं. अचानक कळलं की मिस्केरेज झालं. इतकी काळजी घेऊन असं कसं होऊ शकतं? स्वतःलाच दोष देत राहिली. माझ्याकडून काही चूक झाली का? डिप्रेशनमध्ये गेली. फार त्रास झाला.
नऊ महिन्याने जे चित्र दिसणार होतं ते आता दिसणार नव्हतं. जसं आपण विचार करतो तसं होतं का? कधी कधी नाही? तिच्याही बाबतीत तसंच झालं. जे घडलं होतं ते मनाविरोधात घडलं होतं. कधी कधी इतकं हतबल व्हायला होतं की, आपण काहीच करू शकत नाही. ती पोकळी कधीही भरून निघणार नाही हे जाणून होती.