शिक्षक विद्यार्थी आणि हद्दपार झालेली छडी.

शिक्षकांना दुसरे पालक म्हटले जाते. चांगले व्यक्तिमत्व घडवणे, चांगले संस्कार करणे, शिस्तीत राहणे, योग्य शिक्षण देऊन जगासमोर उभे राहण्याची ताकद शिक्षकांमुळे येते. शिक्षक एकाच बागेत विविध रंगाचे फुल सजवणाऱ्या माळयाप्रमाणे असतो. आजही आपले प्राथमिक शिक्षक आठवतात. ज्यांनी आपल्याला घडवले .जीवनाला दिशा दिली, आपली जडणघडण केली.प्राथमिक शिक्षक ते पदव्युत्तर पर्यंतचे शिक्षक आज देखील आठवतात. मनाला भावनिक स्पर्श करून जातात.
शिक्षक म्हणजे विशाल वृक्ष सारखे व्यक्तिमत्व असतात. त्यांच्याच छायेखाली सौख्य लाभते
मातीच्या गोळ्याला आकार देणारा कुंभार तर तो असतोच. तो समाजसुधारक ही असतो.
शिक्षकाला समर्थ तत्वज्ञान जपावी लागतात. उद्दिष्टेच्या वाटेवर त्याच्या सोबतील असतेच की खडूची धारदार तलवार आणि फळ्याची ढाल असते पाठीशी.
पहिले विद्यार्थी व शिक्षक यांचं नातं वेगळं होतं. मनाला भावणारे होते.आजचा विद्यार्थी तसा राहिला नाही. कालच्या विद्यार्थ्यांमध्ये जेवढे वैविध्य होते, तेवढेच वैविध्य आजच्या विद्यार्थ्यातही नाही. आजचा विद्यार्थी तंत्रज्ञानाद्वारे माहिती संपन्न झाला आहे .आजचे विद्यार्थी टेक्नोलॉजी वर डिपेंड आहेत. गुगल वरून ‘रेफरन्सेस’ चटकन शोधतात. पूर्वी काही माहिती मिळवायची असेल तर लायब्ररीत जावं लागायचं. पुस्तकं शोधावी लागायची. आता हीच माहिती ‘गुगल’वर लगेच मिळत असल्याने विद्यार्थ्यांना शिकवताना निव्वळ माहिती देऊन चालत नाही. माहितीच्या पलीकडे जाऊन शिकवण्याची खरी गरज आहे. त्यामुळे शिक्षकासमोरील आव्हान वाढले आहे
तंत्रयुगातही विद्यार्थ्यांना अगदी मुळापासून शिकवावं लागतं. विद्यार्थ्यांची कौटुंबिक पार्श्वभूमी, घरातील वातावरण आणि बुद्धिमत्ता आदि घटक विद्यार्थ्यांना घडवत असतात. त्यामुळे प्रत्येक विद्यार्थी वेगळा आहे. अतिशय स्मार्ट आहे. आजच्या विद्यार्थ्याला काहीही येत नाही. अशी विधाने देखील करता येत नाहीत.