शिक्षणाची पणती

प्रज्ञाला आठवतं, तिची आजी नेहमी एक हृदयस्पर्शी गोष्ट सांगायची. आजी म्हणायची, "शिक्षण म्हणजे प्रत्येक मुलाच्या आयुष्यातील स्वप्नांची पणती आहे. ही पणती एकदा पेटली की ती आयुष्यभर प्रकाश देते. ती पणती पेटती ठेवणे हेच आपलं सर्वात मोठं कर्तव्य आहे." आजीचे हे शब्द प्रज्ञाच्या मनात खोलवर रुजले होते. तिने दृढ निश्चय केला, 'मी प्रकाशपूरमध्येच थांबून शिक्षणाच्या या पणत्या पुन्हा पेटवेन. माझ्या गावातील एकाही मुलाची स्वप्नांची पणती विझू देणार नाही. मी त्यांना ज्ञानाचा प्रकाश देईन.' हा एक धाडसी आणि मोठा निर्णय होता, कारण तिला माहिती होतं की हे काम सोपं नव्हतं. तिला हेही ठाऊक होतं की तिच्या एकटीच्या प्रयत्नांनी हे होणार नव्हतं. या कार्यासाठी संपूर्ण गावाच्या सहभागाची आणि पाठिंब्याची गरज होती. ही एक मोठी जबाबदारी होती, पण प्रज्ञाने ती स्वीकारायचं निश्चित केलं. तिच्या मनात एकच ध्येय होतं – प्रकाशपूरला पुन्हा ज्ञानाच्या प्रकाशाने उजळून काढणं आणि त्याला खऱ्या अर्थाने 'प्रकाशपूर' बनवणं