शिक्षणाची पणती भाग ३

गावातील आजोबा गणपतराव, जे सुतारकामात निष्णात होते, त्यांनी जुन्या बेंच दुरुस्त केले आणि काही नवीन बेंचही बनवले. त्यांच्या वृद्ध हातांमध्ये अजूनही कौशल्य आणि कामाची उमेद होती. त्यांनी अत्यंत मेहनतीने आणि निष्ठेने हे काम केलं, प्रत्येक बेंचला पॉलिश करून ते चकचकीत केले. लहान मुलांनीही आपापल्या परीने मदत केली – त्यांनी कचरा उचलला, बांधकाम कामात अडथळा ठरणारे दगड बाजूला केले आणि पाणी आणले. त्यांच्या चेहऱ्यावर एक वेगळाच आनंद आणि उत्सुकता होती, कारण ती शाळा त्यांच्या स्वतःच्या भविष्यासाठी आणि त्यांच्या मित्रांसाठी बांधली जात होती. शाळेचे काम सुरू होताना गावात एक वेगळंच चैतन्य संचारलं होतं. प्रत्येकजण आपापल्या क्षमतेनुसार योगदान देत होता. कुणी पैसे नसतानाही शारीरिक मेहनत देत होतं, तर कुणी शारीरिक कष्ट न करू शकल्याने आर्थिक मदत करत होतं. प्रज्ञाने सर्वांना एकत्र आणलं होतं आणि त्यांच्यातील सुप्त ऊर्जा जागृत केली होती. हे काम केवळ एक इमारत उभी करण्याचं नव्हतं, तर ते समुदायाला एकत्र आणण्याचं, त्यांच्यात एक नवीन आशा निर्माण करण्याचं आणि 'आपण एकत्र काहीही साध्य करू शकतो' हा विश्वास निर्माण करण्याचं काम होतं. शाळेच्या बांधकामाच्या प्रत्येक वीट आणि प्रत्येक लाकडी तुकड्यात गावकऱ्यांच्या एकजुटीची आणि परिश्रमाची कहाणी होती.