Login

शिक्षणाची पणती भाग ४

'प्रकाशपूर' हे एकेकाळी प्रगतीचे प्रतीक असलेले गाव काळाच्या ओघात विस्मृतीत गेले होते. अशावेळी, प्रज्ञा नावाची एक जिद्दी तरुणी गावासाठी काहीतरी करण्याचा निश्चय करते. शिक्षणाच्या अभावामुळे अंधारात गेलेल्या गावातील मुलांसाठी ती एक नवीन शाळा उभारण्याचे स्वप्न पाहते. सुरुवातीला विरोध आणि अडचणींचा सामना करत असली तरी, प्रज्ञा आपल्या एकजुटीच्या आणि निस्वार्थ प्रयत्नांनी संपूर्ण गावाला एकत्र आणते. 'स्वप्नांची पणती' पेटवण्याच्या तिच्या ध्येयामुळे, गावकऱ्यांच्या श्रमदानातून आणि सहभागातून जुनी शाळा पुन्हा उभी राहते. ही कथा केवळ एका इमारतीच्या पुनर्बांधणीची नाही, तर ती एकजुटीने, निस्वार्थ सेवेने आणि दृढनिश्चयाने कोणतेही मोठे आव्हान कसे जिंकता येते याची प्रेरणादायी गाथा आहे. 'प्रकाशपूर' कसे पुन्हा ज्ञानाच्या आणि प्रगतीच्या प्रकाशाने उजळून निघते, हे या कथेतून अनुभवता येते.
भाग ४

अखेरीस, शाळेची इमारत पूर्ण झाली. ती कोणत्याही आधुनिक शहराच्या शाळेसारखी भव्य नव्हती, चकचकीत नव्हती, पण ती गावकऱ्यांच्या एकजुटीचं आणि दृढ निश्चयाचं एक अजोड प्रतीक होती. प्रत्येक भिंतीवर, प्रत्येक खिडकीवर आणि प्रत्येक बेंचवर गावकऱ्यांच्या घामाचे आणि प्रेमाचे ठसे स्पष्टपणे उमटले होते. उद्घाटनाच्या दिवशी संपूर्ण गाव शाळेच्या आवारात उत्साहाने जमा झालं होतं. गावकरी आनंदात होते, कारण त्यांनी स्वतःच्या हातांनी एक स्वप्न साकार केलं होतं. मुलांच्या चेहऱ्यावर आनंद आणि उत्साह स्पष्ट दिसत होता. त्यांच्या डोळ्यात एक नवीन चमक होती, जणू काही त्यांना स्वप्नांच्या पंखांना नवे बळ मिळालं होतं आणि ती आता भरारी घेण्यासाठी सज्ज झाली होती.

प्रज्ञाने सर्वांचे आभार मानले. तिच्या आवाजात कृतज्ञता आणि समाधान होतं. ती म्हणाली, "आजपासून ही शाळा केवळ एक 'इमारत' नाही, तर हे 'ज्ञानाचे मंदिर' आहे. हे मंदिर आपण सर्वांनी मिळून बांधलं आहे, आपल्या घामाने आणि एकजुटीने उभं केलं आहे, आणि आता ते आपल्या मुलांचं भविष्य घडवणार आहे. ही फक्त एक शाळा नाही, तर ही आपल्या स्वप्नांची, आपल्या आशेची आणि आपल्या एकजुटीची पणती आहे." तिच्या शब्दांनी सर्वांच्या मनात एक वेगळीच भावना निर्माण झाली. गावातील काही सुशिक्षित तरुणांनी, ज्यांना शहरात चांगल्या नोकरी मिळाल्या होत्या, त्यांनीही आता गावात परत येऊन मुलांना शिकवण्याची तयारी दर्शवली. त्यांना प्रज्ञाच्या कार्यातून आणि गावातील एकजुटीतून प्रेरणा मिळाली होती.

प्रज्ञाने स्वतःही मुलांना शिकवायला सुरुवात केली. रोज सकाळी शाळेची घंटा वाजायची आणि मुलं आनंदाने शाळेत धावायची. त्यांना फक्त पुस्तकी ज्ञान मिळत नव्हतं, तर प्रज्ञा त्यांना जीवनमूल्यं, सामाजिक जबाबदारी आणि पर्यावरणाचं महत्त्वही शिकवत होती. ती त्यांना खेळातून, गोष्टींमधून आणि प्रत्यक्ष अनुभवातून शिकवत होती. मुलांना शाळेत येणं आवडायला लागलं होतं, ते नवनवीन गोष्टी शिकण्यासाठी उत्सुक होते. ज्ञानाचे अमृत आता प्रकाशपूरमध्ये मुक्तपणे वाहत होतं. प्रत्येक मुलाच्या मनात शिक्षणाची गोडी निर्माण झाली होती. गावातील मुलांचे भविष्य आता उज्वल दिसू लागले होते. ही शाळा केवळ अक्षरे आणि अंक शिकवणारी संस्था नव्हती, तर ती एक जिथे मुलांना स्वप्न पाहण्याचं आणि ती पूर्ण करण्याचं बळ मिळत होतं, जिथे त्यांचे भविष्य घडवले जात होते

🎭 Series Post

View all