शिवकाव्य कौस्तुभ -भाग ३०

महाराजांच्या,पन्हाळा येथुन सुटकेचा मार्ग काही नजरेच्या टप्प्यात येत नव्हता. त्यामुळे सुटका होण्याच्या सर्व आशा मावळल्या. जणू संपल्यात जमा होत्या. कसं यातून बाहेर पडावं? कसं गडावरून पसार व्हावं?
याच विचारांचे मंथन गडावर सुरू होते.पण काहीही उपाय, कल्पना कोणालाही काहीही सुचत नव्हती.
गेल्या चार महिन्यापासून गडावर महाराजां सहित अनेक शूर मावळे बंदिस्त होते. जवळपास ६००० शिबंदी गडावर होती. रात्र,
रात्र हाच विचार चालू होता.पन्हाळ्याच्या बाहेर, बाहेरच्या स्वराज्याचे कसे असेल? शाहिस्तेखानाचा आघळपघळ पसारा पुणे प्रांतात विसावला होता. हा सर्व विचारांनी महाराजांना वादळात सापडल्या सम झाले होते. त्यांचे चित्त सैरभैर झाले होते. मन नाही नाही ते चिंतित होते.
महाराज, पन्हाळगडावरील आई जगदंबे समोर निशब्द होऊन उभे होते. मध्येच इकडून तिकडे तिकडून इकडे फेऱ्याही मारत होते.
त्यांच्या मनातली उलघाल फक्त आणि फक्त ती भवानीच जाणो..
आपण जाणुन घेऊया या पुढील काव्यात..