शोकांतिका

" भागीरथीसुता देवव्रता , तुम्हाला जरी मी माझे शत्रू मानले असले तरी तुमचे मोठे शत्रू तुमचे स्वतःचे कुटुंबच ठरले. तुम्ही सदा राजा धृतराष्ट्रमध्ये आपले पिता राजा शंतनू शोधत राहिले. परंतु राजा धृतराष्ट्र पुत्रमोहात अडकलेले होते. माझ्या बहिणीचे वस्त्रहरण होताना जो नरेश काहीच करू शकला नाही त्याला नरेश म्हणावे का ? जो आपल्या स्नुषेचे वस्त्रहरण थांबवू शकला नाही तो राज्यातील इतर नारीजातीचे अब्रूरक्षण कसे करेल ? तुम्ही तेव्हाच प्रतिज्ञा तोडून त्या दुशासनाचे हात तोडायला पाहिजे होते आणि मांडी आपटणाऱ्या दुर्योधनाचे मस्तक धडावेगळे करायला हवे होते. दुर्योधन लहानपणीपासून षड्यंत्र करत राहिला तुम्ही दुर्लक्ष करत राहिले. भीमच्या जेवणात विष मिसळणे , लाक्षागृह जाळणे , हस्तिनापूर राज्याची विभागणी असो वा द्रौपदीवस्त्रहरण तुम्ही कधीच पांडवांची बाजू घेतली नाही. प्रतिज्ञा नावाची ढाल पुढं करून स्वतःचा बचाव केला. आज त्याची काय फलश्रुती झाली ? संपूर्ण भरतभूमीतील वीर योद्धे यमसदनी जात आहेत. रक्ताची सरिता वाहत आहे. कुरुक्षेत्रावरची माती लाल झाली आहे. हस्तिनापूर राज्यातील विधवा स्त्रिया विलाप करत आहेत. जर तुम्ही वेळीच स्वतःचे सामर्थ्य वापरून धृतराष्ट्रला पदच्युत करून युधिष्ठिरला नरेश बनवले असते तर हा प्रसंग ओढावला नसता. पित्याच्या सुखासाठी घेतलेली प्रतिज्ञा तुम्ही कधीच तोडली नाही. राजमाता सत्यवतीने जेव्हा वैधव्य प्राप्त झालेल्या अंबिका आणि अंबालिकेशी विवाह करायला सांगितला तेव्हाही तुम्ही प्रतिज्ञा तोडली नाही. निश्चितच एक पुत्र म्हणून तुम्ही जिंकले परंतु हस्तिनापूरच्या दृष्टीने तुम्ही अपराधी ठरले. हस्तिनापूरच्या हितापेक्षा तुम्हाला प्रतिज्ञा टिकवण्याचा वैयक्तिक अभिमान जास्त गरजेचा वाटला. ज्या कुटुंबासाठी एवढं केलं त्यांना तुम्ही अडगळ वाटत होते. धड पांडवांना पराभूत करत नव्हते आणि कौरवांचेही रक्षण करायचे. या बाणांपेक्षा जास्त घाव तुम्हाला एकमेकांच्या छातीवर घाव करणारे पांडव-कौरव देत आहेत. "